Bahar geldi çattý kapýmýza. Eee, ay da mayýs olunca o meþhur bahar yaðmurlarý her yerde karþýmýza çýkýyor. Kimi kaçýyoruz bir saçak altýna, kimi de kaçacak delik bulamýyor yakalanýyoruz ve sýrým gibi de ýslanýyoruz... Olsun sudan korkulur mu? Yeter ki felaket olmasýnda memleketin altýný üstüne getirmesin. Yoksa her þeye faydasý var yaðmurun...


Ýþte böyle çýktýk kýzýmla bir bahar günü. Hava kapalý mý kapalý. Olsun, yaðmurda baþlarsa hemen kaçarýz yakýnlarda ki bir yere, diye kafamýzdan geçiriyoruz... Olmadý cadde de seyyar satýcýlar beþ liraya þemsiye satýyorlar... Alýrým iki tane bir kýzýma, bir de bana, devam eder gideriz yolumuza... Muhtemelen o ucuz þemsiyeler Çin Malý, ama ne yapacaksýnýz, ýslanmaktansa Çin Ekonomisine biraz katkýmýz olsun, yazýk adamlara bir milyar beþ yüz milyona yakýn insanlarý var, birilerine þemsiye satacaklar, baþka birilerine oyuncak, yoksa nasýl geçinecekler bu adamlar... Bakarsýn ileri de Avrupa Birliði adaylýðýndan çekilir, Þanghay Beþlisine girmek için baþvuru maþvuru yaparýz. O zaman da karþýlarýna çýkýp ''Biz sizin þemsiyelerinizi bile kullandýk, bu Avrupa Birliðine de çok kýllandýk. Hadi açýn kapýlarý kanka olalým.'' deriz. Açarlar mý açmazlar mý, orasý kendi bilecekleri iþ.


Ha baþladý, ha baþlayacak derken sürahiden boþanýrcasýna bir yaðmur Ankara'da... Ýþte orada þemsiyeci, koþ kýzým koþ, hemen alalým bir þemsiye... Yanaþýrýz hemen delikanlýya ''Kaç para þemsiyeler evladým?'' Yaðmur da þakýr þakýr adeta ''Beþ lira aðabey senin güzel hatýrýn için.'' Elimi cebime atarým. ''Ver bakalým oradan deðiþik iki þemsiye.'' Elimi cebimde de para namýna elime bir þey gelmiyor ki para yok, aman Allah'ým. Öbür cebime sokarým onda da kuruþ yok. Kýza dönerim ''Kýzým sen de para var mý?'' þaþýrýr o da ''Yok baba ben de ne arasýn para.'' Hay Allah herhalde el çantamý arabada unuttum, arabada iþ merkezinin garajýnda... Tam o sýrada yaðmurda þiddetini arttýrmaktadýr...


Ne yapsak ki þemsiye satan maðaza olsa yakýnda, kredi kartý ile alsak, ama kredi kartý da yok, sap gibi kaldýk ortada. Delikanlýya desem ''Ver iki tane þemsiye birazdan arabayý koyduðumuz garaja gidip de cüzdaný mý alýp paraný veririm.'' kabul eder mi ki? Sonra þemsiye ile beni kovalamasýn. Zaten gariban fakir çocuklar bunlar...


Yok, yok tuttum kýzýn elinden hýzlýca, bir apartmanýn giriþine sokulduk. Baktýk orada bizim gibi þemsiyesi olmayan üç beþ tane vatandaþ. Kimi sakin, kimi kýzýyor, bir yerlere geç kaldým diye... Biraz felsefesini yapsam þunlara yaðmurun. Nuh Tufanýndan girip ta günümüz yaðmurlarýna kadar gelsem. Ya da dur dur, Nurullah Genç'in Yaðmur Þiirini okusam ben bunlara, hazýr burada yaðmurun dinmesini beklerken. Yok aslaným, yok, þiiri seviyorlar mý ki bir kere, nereden bileyim, hangi birisini tanýyorum ki? Ukalalýk yapma da kes sesini birader de derler, sonra þapa otururum... Kýza dönerim ''Bir daha hava kapalý olduðu zaman yanýmýza þemsiye almayý unutmayalým hemi kýzým.'' O da baþý ile tasdik eder beni... O yaðmurdan sonra ki toprak kokusu yok mu, ona bayýlýyorum iþte...