Baþlýkta da kullandýðýmýz bu cümle deðerli bilim adamý Psikiyatr Prof.Dr. Kemal Sayar'a ait. Can evimden vurdu beni cumartesi akþamý... O beton kuleler, mimari þaheserler belki bir çoðu, ancak insanlar acaba ne kadar mutlu, o beton yýðýnlarýnýn içinde... Bir çoðumuz gibi ben de o beton yýðýnlarýnýn birinde oturuyorum... Mutlu muyum? Herkes ne kadar mutluysa ben de iþte o kadar mutlu sayýlýrým...

Ýki ayý geçti buraya taþýnalý... Sorsanýz kaç kiþi ile muhatap oldunuz diye, bir ya da ikiyi geçmez, o da asansörde ya da bahçede bir merhabalaþmanýn ötesinde deðil maalesef... Sene de bir kere yapýlan apartman toplantýlarýna da çoðu insan da katýlmaz. Nasýl olsa yarýndan bir fazla yeterlidir toplanabilmek için...

Bunun en acý sonucu kalabalýklar içinde yalnýzlaþmaktýr... Hangi komþumuzun ne derdi var, kim bunun farkýnda? Ya da farkýndaysa bile maddi manevi destek veren var mý? En fazla gönül okþayýcý bir kaç sözle destek veriyormuþ gibi yapar ve köþemize, kalýn duvarlarla çevrili kendi þatomuza çekiliriz... Þatomuz ve kalýn duvarlar mecazi anlamda tabi ki...

On sene ayný apartmanda oturup da bir kere bile bayramda seyranda evine girmediðiniz, adýný da sadece kapý zilinde gördüðünüz insanlar ile toplum yalnýzlaþmaya doðru son hýzla gitmektedir... Var mý gece yarýsý hastalandýðýnda, o çok katlý apartmanlarda komþusunun kapýsýný çalýp da basit bir ilaç dahi olsa sormaya cesaret eden? Biz niye bu kadar koptuk birbirimizden? Hani komþu komþunun külüne muhtaç felsefesini kendine þiar edinen insanlar? Hani Peygamberimiz Hazreti Muhammed'in komþu haklarý hakkýnda söyledikleri anlamlý sözler? Var mý bunlarý düþünen? Ancak, birbirimize eziyet bile ediyoruz zaman zaman. Karakolluk oluyoruz üst komþumuz gürültü yaptý diye... Birbirimizin boðazýný sýkmaya kalkýyoruz...

Çok katlý iþ yerlerinde bile ayný durumlar sýklýkla yaþanýyor. Ayný oda da ki arkadaþlarýnýzý tanýyorsunuz. Bir alt katta, bir üst katta kim çalýþýyor bilmiyorsunuz... Ýþ yerlerinde olsun gerek apartmanlarda olsun, insanlar yalnýzlaþýyor. Gidin bakýn, bundan yirmi sene önce psikiyatristlere giden insanlar ne kadardý, þimdilerde ne kadar artmýþ bu sayý? Ruhumuz yaralanýyor, kimseler kapýmýzý çalmayýnca... Ýnsanlar gidiyorlar ruh doktorlarýna dertlerini anlatýyorlar, bir de üste beþ yüz altý yüz her neyse para bayýlýyorlar. Oysa ki gidin zaman zaman bir komþunuza bir sabah kahvesine ya da bir balkon oturmasýna, dertleþin durun, sohbet edin dünya iþleri ile ilgili, bundan güzel bir olay var mý?

Yaþadýðým þehir baþkent Ankarayý düþünüyorum, çok daha güzeldi benim çocukluðumda. Çok fazla yüksek binalar yoktu... Çok fazla araba yoktu, sokakta oynayan çocuklar vardý, bizdik onlar. Þimdilerde cep telefonu ve bilgisayarlar sokakta oynayan çocuklarýmýzý çaldýlar bizden. Daha ilkokul iki de bile sýnýfýn içindeki çocuklarýn yarýsýna yakýný gözlük takýyor. Vah ki vah! Düþtüðümüz þu duruma bir bakýn? Eðer ki sosyal anlamda çok acil önlemler alýnmazsa toplum birbirinden uzaklaþmaya, ayrýþmaya doðru hýzla gidiyor. Hiç iç açýcý deðil yaþananlar, bundan sonra yaþanacaklar...