Parmaklarým klavyeye dokunduðunda aklýmdaki herþey uçup gider. Oysa ne büyük, ne güzel cümlelerdi onlar. Çoðu zaman tutamasam da hiç birini, içimde durmaksýzýn yazan bir ben var. Paragraf paragraf aklýmýn ortasýndan geçen cümleler þelalesi altýnda nefessiz kaldýðýmý bilirim. Ruhumun, kendini teslim ettiði kalýptan çýkýp özgürce salýndýðýný hissetmek, baþýmý döndürür. Hücreleriminden her biri "ben varým" diye haykýrdýðýna yemin edebilirim. Sonra, birden, kelimelerimi, özgürlüðümü, kanatlarýmý kaybettiðimle yüzleþirim. Ya sonra?..

Telefon, kapý, ödenecek faturalar; ihtiyaçlarýnla uyanýrsýn. Bu denli bir tutsaklýk Hayat, insaný ölesiye esir eder. Beklentilere zincirler. Yüreði, aklý, mantýðý kör edip küçücük mutluluklara borçlandýrýr. Söz verdirir, minnet dayatýr, kýpýrdayamazsýn. Ýnsansýn çünkü, zaaflarýn var. Dokunulmasýný istemediklerin var, bu noktaya geldiðinde aþýlmaz çaresizliðini anlarsýn.

Herþeyin, senden çok önce, konulmuþ bir adý var. Baþlangýçta hiç önem vermezsin. Ütopyalara gülümser, hayallere sarýlýrsýn. Adeta büyülenirsin. Yüreðin büyüdükçe büyür, ruhunun tüm pencereleri sonuna kadar açýlmýþken bir an gelir...
Beklenmedik, önemsiz bir bahane uyanýþýn olur . Bakmýþsýn ki, yoksun. Solgun, cýlýz, titrek bir gölgesin sadece. Yine de yaþamak zorundasýn. Sonu gelmeyen sorularýn cevaplarý olmadýðý bu yerde...

Hayat, gizli kanunlarýyla, seçilmiþ ya da görmezden gelinmiþlerin ruhlarýyla beslenir. Gözlerini açtýðýn an, kaderinle yüzleþirsin. Seçimlerin sana býrakýldýðý yerdesin: korkarsýn, yaþamazsýn; ruhunu satar, yaþatmazsýn. Belki de yaþamayý umursamazsýn, belki yaþadýðýn için bedel ödetir veya ödersin. Tek bir gerçek var: herkesle baþtan sona doðru yol alan otobüstesin. Ayný gökyüzü altýnda eriyip, ayný uçurumun kenarýndan düþmeyi beklersin. Kaçacak yer yok. Tutsaksýn bu dünyada. Esaretin, nefesinin bittiði vakte kadar...

Aslýnda herþey net. Pencereden dýþarýya bakmak gibi. Görüyorsun. Ýnsanlarý, siyah beyaz küçük hayatlarý. Gözlerini kapatýyorsun. Kaçýþ yok.
Günlerin her biri farklý gelir. Günler bazen gülümsetir, bazen aðlatýr. Yeter ki kendini teslim et, günün geri kalanýný sen belirlersin. Þüphesiz. Yüreðin veya düþüncelerinle. Yüreðin, ucsuz bucaksýz özgürlüðün. Düþüncelerin, tekrar tekrar boðulduðun deniz, iyi ve kötüyü akýttýðýn nehir, Ýnsanlýðýn. Kim olursan ol, nasýl yaparsan yap, insansýn ve gerçek bu.
Aðýr olur düþünmek. Kapatamazsýn kafandaki sesi, kaçamazsýn kendinden. Susturursun içinden haykýraný, kör edersin göreni. Zor gelir yaþamak. Ýstifa, emeklilik yok hayattan. Mecbursun, içinde kalmaya...

Hiçbir þey durmuyor. Gözlerini sýmsýký yumsan da, gözyaþlarýn yine akar. Boðazýnda bir yumruk olsa da, nefes alýrsýn. Öyle çaresiz ve öyle tek baþýnasýn ki, isyan haykýrýr her nefesin. Ýsyan edemezsin. Olsa olsa tuhaf hallerin olur. Yadýrganýr, uyuza yakalanmýþ it muamelesi görürsün. Ýniþlerin, çýkýþlarýn, fikirlerin, sana dair ne varsa bulaþýcý. Düþünüyorsan ve hatta sorguluyorsan, dýþlanýrsýn. Bir garip gelir duruþun, bakýþýn, sözlerin, þarkýlarýn, þiirlerin, gülümseyiþin, kederin... Geriye, yapacak tek bir þey var:
yavaþtan, rahatsýzlýk vermeden, kabuðuna çekilirsin. Vazgeçtiðinden deðil. Anladýðýndan. Çýkýþ yok. Baþka bir dünya yok . Deðiþtiremezsin. Deðiþemezsin. Kenara çekilip sessizliði örtünürsün. Küçük umutlarýný öldürürsün. Senin cinayetin. Suçlusun. Mahkûmsun yaþamaya...



eylül