Zaman ne çabuk geçiyor deðil mi ? Hatýrýmýzda kalan güzel anýlarla yaþamak hepimizi bir nebze de olsun mutlu ediyor. Anýlarýmýzý baþa sardýrýyoruz ve dalýp gidiyoruz o eski günlere. Sýcacýk aile iliþkileri, sobanýn kýzýl-mavi alevi, sevgiyle yoðrulan dostluklar, aþkýn o masum - temiz halleri ,samimi ve kalýcý komþuluklar...Bir bir kaybolurken bazý deðerlerimiz ,sizleri geçmiþe dönük bir yolculuða çýkarýyorum bu kitabýmda . “Biz eskiden” derken neler kastediliyor onlardan bahsediyorum ve o yýllarda ki yaþam tarzýný kendi anýlarýmla da harmanlayýp sunuyorum sizlere. 80’li 90 ‘lý yýllara rastlayanlar yazdýklarýmý okurken, kimi zaman gözleri dolarak kimi zaman da buruk gülüþler sergileyerek o eski günlerini hatýrlayacaklar. Onlar bir film þeridi gibi gözlerinin önünden geçirirken anýlarýný, siz gençler de belki þu an ki yaþantýlarýnýza bakýp halinize þükredecek ve biraz da trajikomik bulacaksýnýz.

Ben “ KASEDÝ BAÞA SARDIR “ ýyorum ve diyorum ki;

Bir kapý aralýðýndan bakýp gelsem çocukluðuma
Tanýr mý beni gözlerimden ?
Derler ya ; kaybolursanýz çocuklarýn gözlerine bakýn
Ama benim çocukluðum kayboldu
Ýçinde masum bakýþlarým ve hayallerim de vardý
Ne ben onlara ulaþabilirim
Ne onlar beni tanýrlar hangi kapýdan baksam
Þimdi hükümsüzler