Bakýþýndan anlamalýydým gideceðini,
Bu aþka acýmadan veda edeceðini.
Bir yanýn doðru,
Bir yanýn inkâr hoþluðu,
Ýçinde ise gizlemenin aðýr boþluðu.
Bakýþýndan anlamalýydým gideceðini,
Gözlerinde gözlerimin izi yoktu.
Sanki ölesi tutmuþtu ellerinin,
Parmaklarýn desen, buz gibi soðuktu.
Sessiz kalmýþtý yüreðin nicedir,
Sözlerin býçak aðzý,
Susmalarýn çoktu.
Daðlara çekilmiþti sanki kollarýn,
Koynunu koynuna almýþtýn.
Ayaklarýna deðmiþtin uzak yollarýn,
Gitmelerin rüyasýna dalmýþtýn.
Yüzün ýlýmandý ama
Gülüþün yaman,
Duruþunda ise çoktan bitmiþti zaman.
Arkanda duruyordu ayrýlýk;
Elenmemiþ kül gibi,
Ayan ve beyandý aklýndan geçenlerin her biri.
Gelgelelim;
Görmek istemeyen bendim,
Sormadým da kendime, bu sona nasýl geldim.
Yazdýklarýma bakma sen,
Yok aslýnda piþman olmuþ bir halim.
Dünkü çocuk deðilim,
Üstesinden gelmesini bilirim.
Zaten aþk dediðin ayrýlýk sever,
Ben seni sevdim;
Aþký sýrtlanan senmiþsin meðer...
(02 Mart 0215)

“Gözlerime deðen bir buluttun, gittin ve ne çabuk unuttun…”

Arzu Karadoðan