Yenildik... Ýster adýna hayat de, ister ben de, ister sen... Ne fark eder ki? Beyaz bayraðý taþýyan olduktan sonra galibin ne farký var ki...

Gidecek yerimiz bile yokken dönüþ yollarýndayýz. Kumanyamýzda adýný sevda koyduðumuzdan arta kalanlarý sýrtlanýp bilmediðimiz yollara tutulduk. Uzakta ki kuþlarýn seslerini arayacak artýk benliðimiz. Senden arýnmýþ þelalelerin altýnda ýslanacaðým belki de; kim bilir... Kumanyamý her açtýðýmda gözyaþlarýný salývereceðim sulara. Olmadý sözleri çýnlayacak kulaklarýmda ve her uçurumda kendimi bir kez daha atacaðým boþluðuna. Saniyeler süren düþüþüm saatler sürecek biliyorum... Kalan gözyaþlarýna kendiminkini katýk edip solan bir yedivereni sulayacaðým acýyla. Ve kaybedenden kalan ganimetlerin hayata dönüþünü þaþkýnlýkla izleyeceðim.

Karanlýk bastýðýnda ne baykuþlardan ürkecek ne de gölgeleri umursayacaðým... Ýçimde kalan birkaç kor parçasýnýn baþýnda oturup; sabaha kadar yýldýzlarý bekleyeceðim. Kayan yýldýzlara uzanýp onlarýn bilinmezliðine karýþmak isteyeceðim. Varlýðýmý unutmak için acýlarýmý teker teker geceye kurban edeceðim. Gözlerimi sonsuz kapayýp yüzünün her bir anýný unutmak için çýldýrasýya bilinç altýmla dövüþeceðim. Bakacak ama görmeyecek, duyacak ama unutacaðým...

Senin uzaklardaki yollarýný düþünmemek için kendime defalarca söz vereceðim. Ayak izlerini özlememek için içimde ne varsa ateþe atýp tek tek yakacaðým.