Öðleden sonra evimizin yanýna mavi bir otomobil ve lüks bir cip park etti. Tabii gelenler Hoca ve Tüccar'dý. Biraz sonra da o zalim Cerrah'ýn geleceðini düþününce caným sýkýldý.
     Kenan Baba verandaya buyur ettiði misafirlere :
     -Doktor yok mu, diye sorunca, Hoca'nýn verdiði cevap beni rahatlattý:
     -Telefon etti, gelemiyeceðini söyledi. Uykusuzmuþ, yorgunmuþ; zaten ertesi gün de bir aylýðýna yurt dýþýna gidiyormuþ. Ýtalya mý dedi, yoksa Ýspanya mý tam anlamadým, o sýrada yanýmdan geçen arabanýn gürültüsünden.
     -Umarým bana darýlýp da gelmemiþ deðildir. Çünkü Badi'nin kaybolduðu günlerde çok ters bir laf etmiþti, ben de cevap vermiþtim. Belki istemeden onu kýrmýþ olabilirim.
     -Yok öyle bir þey. Hem Doktor alýngan bir adam deðildir.
     Bu haber beni çok sevindirdi. Bir ay rahatým demek ki... Önce çay içtiler, sonra kahve ile sohbetlerini sürdürdüler. Konu döndü dolaþtý dünkü cinayet haberine geldi. Tüccar:
     -Can sýkýcý bir olay. Þehirde baþlayýp köye de bulaþmýþ. Katil buralarý çok iyi bilen biri olmalý. Güvenlik güçlerinin de iþi zor. Beþ cinayet iþlenmiþ, ortada en ufak bir delil yok. Bakalým iþin üstesinden nasýl gelecekler?
     Hoca:
     -Ýnsan aklýný her zaman yararlý iþlerde kullanmýyor. Ýþte bunun gibi birçok kötü olayýn gerisinde maalesef insan aklýnýn, zekasýnýn rolü var. Biz asýrlardýr hep insaný öne çýkardýk, insanlýðý ise unuttuk. O yüzden ne acý ki insan ararken, insanlýðý kaybettik. Aslýnda nasýl bir insan aradýðýmýzý ya da istediðimizi de bilmiyorduk. Rejimlerin hemen hepsi tekdüze insanlar yaratmak istediler ve bunun için eðitime önem verdiler. Eðitim yoluyla insanlara birçok gereksiz bilgi de öðrettiler.Hatta kötülük yapmak için eðitilen insanlar bile oldu. Ýnsanlýk için en büyük tehlike, kötülük yapmak için eðitilmiþ akýllardýr. Bu arada insanýn ruhsal bir yapýsý olduðu gerçeðini unuttular. Oysa toplumdaki ruhsal sorunlarý görmezlikten gelmek, insanlarýn geleceðini tehlikeye atmak demektir. Ruhsal sorunlarýn ortaya çýkmasýný önleyici tedbirler alýnmýþ olsaydý bu kadar çok anormal durumla karþlaþmazdýk. Ýþte biz bugün bir seri katil örneði ile bu tehlikeyi yaþýyoruz. Kýsacasý bana göre, insaný eðitmeye, “insanlýðý” öðreterek baþlamalýyýz

     Kenan Baba:
     -Ýnsanoðlu her þeyi yapabilecek bir donanýma sahip olmadýðý halde, her konuda yarýþtýrýlýyor. Bu yüzden insanoðlu sýnýrlý bir potansiyelle, sýnýrsýz iþler yapmanýn peþinde. Ýþte buhranýn ana sebebi! Umudu kýrýk insanlar böyle yaratýlýyor. Umudu kýrýk insan, yaralý aslana benzer. Ne zaman ve neye saldýracaðý hiç belli olmaz. Katiller, gangasterler böyledir...
     Tüccar:
     -Ýnsaný fazla da abartmamalý. Bence insanlar kitap olsaydý, sanýrým birçoðunu daha ilk sayfasýný bile okumadan kapatýp atardýk. Mesela, aðacýn çürüðü bile iþe yarar: Ya odun olarak yakýlýr ya da topraða karýþarak gübre olur. Pekiyi, insanýn çürüðü ne iþe yarar?
     Hoca:
     -Taþý yontar gibi insaný yontmaya kalkarsan, tabii ki taþ kalpli insanlar ortaya çýkar.”Ýnsanlýk tarihi” diyerek söze baþlýyorlar; “savaþlar, krizler, devrimler, kuraklýklar” diye devam ediyorlar. Gerçekten bu mudur insanlýk tarihi denilince akla gelenler? Özgürlükler, barýþlar, kardeþlikler, hakça bölüþümler, edebiyat ve sanat eserleri kimin tarihi ile ilgili? Yoksa yeryüzünde bütün bunlar yaþanmadý mý? Ýnsanlara hak ettiklerinden daha fazla deðer, sevgi, övgü, ödül, mal ve tabii ceza da vermemeli!
     Kenan Baba:
     -Ýnsaný olduðu gibi kabul etmeli. Hoca'ya bu noktada katýlýyorum. Ne yerin dibine batýrmalý, ne de ona hak etmediði hasletleri yüklemeli. Her yönden mükemmel olan kiþi yoktur; çünkü bu dünyada melekler deðil insanlar yaþýyor. Hepimizin içinde az veya çok mutlaka kötülük vardýr. Kötülüklerden tamamen arýnamayabiliriz; ama kötülükleri pasifleþtirebiliriz.
     Tüccar ve Hoca, akþam olmadan arabalarýna binip gittiler. Gitmeden önce beni sevdiler. Cerrah'ýn olmamasý onlara beni daha rahat sevme imkaný veriyordu. Bana karþý olumsuz tutumunu bildiklerinden, onun yanýnda rahat davranamýyorlardý. Hatta Tüccar beni öptü, çok mutlu oldum bu davranýþýndan. Kenan Baba da tebessüm ederek onlarý uzaktan izliyordu.

     Kenan Baba, bütün gece bilgisayarda bir þeyler yazdý. Saatlerce gözümü onun üzerinden daha doðrusu bilgisayardan ayýrmadým.. Parmaklarýyla klavyeye dokunduðunda bilgisayar ekranýnda harfler, rakamlar ve diðer iþaretler çýkýyordu. Bir kelime nasýl okunuyorsa öyle de yazýlýyordu, yani harfleri katarak... Büyük harfle yazmak istediðinde soldaki bir tuþa da basýyordu, satýrbaþý yaparken de “enter”e... Ýstenmeyen bir kelime, cümle ya da paragrafýn nasýl silindiðine de öðrendim.
     O gece öðrendiklerim tabii ki yeterli deðildi, onun için daha birkaç gün gözlemlerime devam ettim. Ve nihayet o an yani ilk yazmayý deneme aným geldi. Kendimden emin bir þekilde bilgisyarýn baþýna oturdum, Kenan Baba yakalarsa diye endiþem de yoktu; çünkü horlamasýný ta buradan duyabiliyordum.
     Her çocuk, yazmayý öðrenince ilkönce adýný yazmak ister. Yazýnca da çok sevinir. Ben de...
     -”BADÝ badi Badi B-A-D-Ý Badi Badi Badi Badi Badi Badi Badi Badi Badi BADÝ BADÝ BADÝ” yazarak sayfanýn yarýsýný doldurdum. . Ya Kalo? Bu adýmý niye yazmayý unuttum. Cafer Aga vermiþti bu adý bana. Cafer Aga'nýn hayali gözlerimin önünde canlandý. Ýleride Cafer Aga'nýn adýný da tüm sevdiklerimin adýný da yazacaðým. “KALO kalo Kalo K-A-L-O Kalo Kalo Kalo KALO” Þimdi sayfanýn tamamý doldu. Bir müddet eserimi hayran hayran seyrettim, öksürük sesi duyunca da yazdýklarýmý aceleyle sildim, yerdeki minderin üzerine uzanýp uyuyor numarasý yaptým. Kenan Baba:
     -Badi arkadaþým, haydi git de yerine yat, deyince kalktým ve kulubeme gittim.
● ● ●
(Devam edecek...)