Havanýn ilk kar atýþtýrdýðý gün, sýcaklýk fazla düþmemiþti. Yaðan kar, yere iner inmez eriyordu. Bu böyle birkaç gün devam etti, sonra kar þiddetini artýrdý. Yerler bembeyaz oldu, aðaçlarýn üzeri karla doldu, dallar aþaðýya doðru eðildi, asfalt yol rengini deðiþtirdi yani artýk siyah deðildi. Geceleri soðuk arttýðý için daha iç kesimlere kaya kovuklarýnýn olduðu yere çekildik. Buralarda birbirimize sokulup yatýyorduk. Gündüz olunca da uzun bir süre kovuktan çýkmýyorduk. Çýktýðýmýzda doðru asfalt yol kenarýna gidiyorduk, yiyecek getiren olabilir umuduyla. Bu umutlarýn çoðu boþunaydý. Geçen araba sayýsý bazý günler dadece bir-iki taneydi ve yiyecek getiren de çok azdý.

     Bir ara kar yaðýþý durdu birkaç gün. Hatta güneþ de yüzünü gösterdi, ortalýðý biraz ýsýttý. Karlarýn hepsi olmasa da bir kýsmý eridi. Sonra ne mi oldu? Kar yaðmadý ama hava sýcaklýðý birden o kadar çok düþtü ki, ortalýk buz kesti. Buzun üstünde yürümek o kadar zor ki! Asfalt yola inersek yattýðýmýz yere dönmede çok zorlanýyorduk. Çünkü orasý asfalt yola göre daha yukarýdaydý, buzda kayýp bir tarafýmýzý kýrma ihtimali de vardý.
     Su sorunumuzu da gideremiyorduk. Orman içindeki küçük bir derecik bulmuþtuk. Buz tutmadýðý zamanlar buradan suyumuzu içiyorduk. Ya dere donunca? Kar yalamayý denedik, kar da donmuþ olduðundan dilimiz üzerine yapýþýp kalýyordu. Kurtarýnca da acý veriyordu.
     Birkaç tavþan yakalamamýzýn dýþýnda sözü edilebilecek bir avýmýz olmadý. Sayýmýz beþe indi, çünkü bir arkadaþýmýz açlýða ve soðuða dayanamayýp öldü. Bazýlarýna garip ya da iðrenç gelebilir ama biz o ölen arkadaþýmýzý yedik. Sonra da, sýrada kim var, diye birbirimizin gözünün içine bakar olduk.
     Hastalanacaðým diye ödüm kopuyordu; ölmeden beni yerler diye... Korktuðum baþýma geldi. Çok soðuk bir günde aniden elim ayaðým titremeye baþladý, bütün gücümü yitirdim. Vücudum kýrýlýyordu, aðrýmayan hiçbir yerim yoktu. Yattýðým yerden iki gün kalkamadým. Arkadaþlarýmýn gözleri hep üzerimdeydi; ya da ben öyle sanýyordum. Belki de hastalandýðýma sevinmiþlerdir bile... Umutla bekleþiyorlardýr... Bir ölsem de karýnlarýný doyursalar!
     Dýþarýsý buz gibi olmasýna raðmen, ben o gece ter içindeyim. Arkadaþlarým erkenden uyudular da soru soran bakýþlarýndan kurtuldum. Ben de bir ara dalar gibi oldum, sonra gözlerimi açtým. Açmamla kapamam bir oldu. Az ötemde simsiyah kocaman bir çuvala benzeyen bir varlýk gördüm. Ateþim çýktýðý için yanýlmýþ olabilirdim, tekrar gözlerimi açtým. Yanýlmamýþým, orada duruyor. Az önce fark etmemiþim, bu yaratýðýn vücudunun tam ortasýnda fýndýk büyüklüðünde ýþýk saçan iki tane göze benzeyen þey de var. Ama aðýz, burun v.s yok...
     -Sen nesin, sen kimsin? Azrail misin? Olamazsýn, çünkü duyduðuma göre o insanlarýn canýný alýyormuþ; o nedenle biz köpeklerle iþi olmaz. Yoksa ölüm müsün? Diye sordum. Ortalýðý titreten bir sesle cevap verdi:
     -Ölüm filan deðilim. Ölüme benzetirler ama deðilim. Ben yokoluþum! Ortadan kaldýrýcýyým, siliciyim, kaybediciyim, yok ediciyim.
     Sesin þiddetinden kulaklarým saðýr olacak sandýðým halde arkadaþlarýmýn hiçbirinin uyanmamýþ olmasýna da hayret ettim. Tirtir titremeye baþladým, korkarak devam ettim:
     -Nasýl yok ediyorsun? Bazý biliminsanlarý ve materyalist feylosoflar var olan hiçbir þeyin yok olamayacaðýný söylüyorlar.
     -Sen onlarýn dediklerine aldýrýþ etme! Onlar akýl yürütmede eski mantýk kurallarýný uyguluyorlar. Meseleye o mantýðý aþarak bakmalýsýn. Varoluþ nedir, hiç duydun mu?
     -Bilmiyorum.
     -Varoluþ; var olma yani varlaþmadýr. Tabii ki varoluþ deyince öncelikle akla varlýk gelir, ancak varoluþ varlýktan öncedir. Yani varoluþ olmadan varlýk olamaz, ama varlýk olmasa da varoluþ vardýr.
     -Bu dediklerinden hiçbir þey anlamadým. Sen ölümsün, beni kandýrýyorsun. Ölümle ne iþim var benim? Neden buraya geldin?
     -Tekrar ediyorum, deðilim. Yokoluþ ölümü de içine alýr ama ölümden, ne öncedir ne de sonradýr. Ben seni de içime almak için geldim.
     -Ne var senin içinde? Ben þu karnýnýn ortasýnda parlayan gözlerinin dýþýnda sende sadece karanlýðý görüyorum.
     -Ýþte, içimdeki o sonsuz karanlýkta her canlýda olduðu gibi sen de kaybolup gideceksin.
     Bunlarý söyleyip bana doðru yaklaþtý, beni yutacak sandým, sesimin çýktýðý kadar havlamaya baþladým. Bu kara, kapkara varlýk bana yaklaþtý yaklaþtý ve adeta buharlaþýp yok olup gitti. Bu olsa olsa bir karabasan yani kâbus olmalýydý. Gerçek deðildir, düþtür. Hastalýðým nedeniyle yaþadýðým karmakarýþýk, sýkýntýlý, korkutucu bir hal olmalý.
     Bu karabasaný yaþarken sadece havlamakla kalmayýp viyaklamýþ, ulumuþ belki de insanlarýnkine benzeyen çýðlýklar atmýþ olmalýyým ki arkadaþlarýmýn hepsinin uyandýðýný homurtularýndan anladým. Onlar zaten ölmemi beklemiyorlar mý, bu kýzgýnlýkla bunu çabuklaþtýrmalarý yani saldýrýp beni boðmalarý an meselesi. Sessizliðe büründüm, bulunduðum yerde iyice büzülüp gözlerim açýk beklemeye baþladým.
(Devam edecek...)