Nihayet, geldi. Cafer Aga'nýn elinde gene bir poþet var. Ýçeri girdi, poþettekileri çýkarýp masanýn üzerine koydu. Ayný þeyler: Þarap, bira, ekmek ve tavuk eti. Ben kapýnýn eþiðinde bekliyorum. Ýçeri girmem yasak ya!
     Yemeye baþlayýnca beni çaðýrdý:
     -Kalo, gel o(ð)lum gel.
     N'oldu, yasak bitti mi? Girdim içeri ve arka ayaklarýmýn üzerine oturup bekliyorum.
     -Kalo, bak bugün anca yirmi bir lira topladým. Senin anlayacaðýn kenefe sabahýn köründen bu saate kadar sadece yirmi bir kiþi girmiþ. Oysa camii her namaz vakti cemaatle doluyor. Bu adamlar hiç mi iþeyip, sýçmazlar? Yoksa bir lira vermesinler diye altlarýna mý yaparlar? Yirmi bir liranýn hepici erkeklerden, gacý kenefine giren hiç olmuyor ki.
     Þaraptan bir yudum aldý.
     -Gelir yirmi bir lira ama masraf kaç para? Þarap on üç, bira sekiz, ekmek bir, tavuk da altý lira. Etti mi sana yirmi sekiz lira. Bir de cigara alýnca otuz altý lira. Marketçiye kalaný sonra vercem deyince adamýn gözleri ateþ saçtý sanki.
     Tavuktan ve ekmekten birer parça ýsýrdý, var olan diþlerine denk getirmeye çalýþarak yedi. Bir lokma ekmek de benim önüme attý. Yemediðimi görünce kýzdý.
     -Yesene be! Kibarlýk mý yaparsýn? Sýrasý deðil, ne bulsan yeycen!
                                   ● ● ●
(Devam edecek...)