Gerçekten ne yapardýk? Kýrdýðýmýz cevizleri, yediðimiz naneleri kimin üzerine atardýk? Günahýmýzý nasýl çýkarýr, vicdanýmýzý nasýl sustururduk? Bugüne kadar meseleyi bu yönüyle düþünen olduðunu hiç sanmýyorum.
Düþünsenize hýrsýzý uðursuzu, katili canisi, rüþvetçisi irtikapçýsý, tacizcisi tecavüzcüsü kýsacasý ne kadar suç varsa bu suçlarý bilerek ve isteyerek iþleyenler köþeye sýkýþtýklarýnda suçu þeytana atarak iþin içinden sýyrýlmaya çalýþmakta. Bu bana göre günah çýkarmanýn bir türünden baþka bir þey deðil.
Aslýnda herkes þeytanýn olmadýðýný en iyi kendisi bilmekle beraber iþine gelmediði için bu gerçeði kabullenmekte zorlanmakta. Tarihi insanlýk tarihi kadar eski olan þeytaný bugüne kadar ne gören olmuþtur, ne duyan. Üstelik bütün inanç sistemlerinde günah çýkarma amacýyla yer verilen þeytanýn ateþten yaratýlmýþ olduðu kabul edildiði için bir insaný cebren ve fiilen suça teþvik etmesi mümkün deðildir. Bu imkansýzlýk inanç sistemleri tarafýndan kabul edilmiþ, inkarý mümkün olmayan bir gerçektir.
Olaya bu açýdan bakýnca iyi ki þeytan var diyesi geliyor insanýn deðil mi? Öyle ya þeytan olmasa günah ya da suç kapsamýna giren eylemlerimizin vicdanýmýzda yaratacaðý tahribattan nasýl korunabilirdik? Düþünsenize günah olduðunu bilerek ve isteyerek hileli ticaret yapan, konu komþusunun namusuna eli, dili ya da gözleriyle tacizde bulunan, inandýðýný söylediði kadere müdahale ederek hileli makam ve mevki kadastro edenler gece uyuyabilir miydi?
Ýnsan olup da bilerek ve isteyerek suç iþlemeyen kiþi yoktur. Buna raðmen yaptýklarý yüzünden vicdan azabýyla huzursuz olan hatta geceleri uykusu kaçacak kadar ýstýrap çeken de yok denecek kadar azdýr.
Vicdanýmýzýn sürekli baþýmýza bela olmamasý için iki yol geliþtirdik tarihi süreç içinde. Birincisi bahane bulma mekanizmasý ikincisi kabahati þeytana ve onun iþbirlikçisi nefis denen tasavvurun üzerine yýkma þeklinde gerçekleþen günah çýkarma mekanizmasý…
Ýnsanýn tarih boyunca þeytan ve nefis gibi iki hayali düþmanla oyalanarak kendini temize çýkarmaya çalýþmasý Don Kiþotluk paranoyasýndan baþka bir þey deðildir. Yel deðirmenlerini düþman sanan Don Kiþot ne kadar yanýlýyorsa, vicdanýný susturmak ve çýkarlarýný kotarmak adýna bilerek ve isteyerek iþlediði suçlarý ve günahlarý þeytan ve iþbirlikçisi nefsin üzerine atan insan denen ahmak o kadar hayalcidir.
Kimse kývýrmasýn; bütün suç ve günahlarý insanýn bizzat kendisi, hür iradesiyle bilerek ve isteyerek iþlemektedir. Bu noktada evreni tanýmadan kendini evrenin en akýllý varlýðý ve yaratýlýþ harikasý kabul eden insanýn vesvese vermekten baþka bir eylem gerçekleþtiremeyen þeytan ve nefse uyarak hata yapacaðýný sanmak aymazlýktan da öte bir rahatsýzlýðýn dýþavururumu olsa gerektir.
Buna raðmen akýl almaz bir aymazlýkla þeytan ve nefis denen tasavvurlarýn gerçekten varlýklarýna inananlar varsa onlara bundan sonra mahkemelerde þeytana uyduklarý için suç iþleyenler yerine asýl cezalarý onlarý suça teþvik eden þeytan ve nefse verilmesi halinde ne yapacaklarýný öðrenmek istiyorum. Daha da ileri giderek suçlara karþý verilecek cezalarýn þeytan ve suçlular arasýnda ikiye, hatta nefsi de katarak üçe bölünmesini adalet mekanizmasýndan talep ediyorum. Ne dersiniz, olmaz mý? Hem böylece þeytan ve nefis de cezalandýrýlmýþ olur.