Üç günlük uykusuzluðun ardýndan þehrime gitmek için o lanet otobüse binmiþtim. Orayý býrakmak benim için çok zor olmuþtu. Kalmak istiyordum ama koskoca þehir bir tek beni kusuyordu. Sindiremedi elbet yaþadýklarýmý. Çocukluðumu da sindirememiþti. O sýcak yaz günlerini, bisikletimi, o sarýþýn renkli gözlü kýzý, kaybetmemek için neler neler yapmadýðým yeþil topu... Anýlarýmla beraber beni kustu ve ait olmadýðým, sahte insanlarýn olduðu bir þehre taþýndým. Þimdi üstüme baþýma bakýyorum, aðzýmdan eksik olmayan sigaram, eski püskü bir pantolon, haftada iki kez giyilen 3 tiþört. Bu oldum ben...
Belki kafamýn içinde, özlediðim o eski ev ve yüz hatlarýný unutmayacaðým bir kadýn da vardýr.
Ev önemli deðil, bildiðim kadar kentsel dönüþüm için yýktýlar, zaten kiraydý.
Kadýn ise yok iþte, gitti. Baþka bir adamla neler yaptýðýný bilmiyorum, bilmekte istemiyorum ama sevmiþtim diyebiliyorum ancak. Zaten görse tanýmaz...

Otobüs diyordum. Yolculuklarýmýn en garibiydi. Arkamda oturan ve sürekli çevresine soru soran 9-10 yaþlarýnda bir kýz çocuðu vardý. Bana da soru soracaðýna emindim ve duymamak için kulaklýklarý takýp uyudum.
Aradan geçen bir kaç saat sonunda, yanýmdaki boþ koltukta minik kýzýn uyuduðunu ve kulaklýðýmýn tekinin onda olduðunu fark ettim. Umursamayýp uyumaya devam edecekken, "Þarký güzelmiþ, adý ne?" diye sordu küçük kýz.

Böylece sohbet etmeye baþladýk. Adý Tuðçe, tahmin ettiðim gibi 10 yaþýnda, en sevdiði renk pembe ve büyüyünce dünyayý kurtarmak istiyor fakat ailesi doktor olmasýný istiyormuþ. Gerektiðinden fazla konuþkan ve samimiydi. Benim neler yaptýðýmý falan sordu. Þehre girmiþtik yavaþtan, az da olsa yorgunluðumu unuttum derken Tuðçe bir soru sordu. "Sen kimsin?" dedi bana. O an içimden "Amýna koyayým kimim ben harbiden" dedim fakat þaþkýnlýk ifademi fark ettirmemek için baya bir uðraþtým ve geçiþtirdim.

Eve giderken bavulun tüm takýrtýsýyla düþünmeye daldým. Kimim ulan ben? 32 yaþýnda kazýk kadar adam. Ýþ sahibi deðilim, nerede barmen arayan bar var koþuyorum. Tüm paramý alkole ve sigaraya yatýrýyorum. Ailemle yaþýyorum ve sevdiðim kadýn baþka bir herifin kucaðýnda.

Ýnsaný insan yapan her þeyden uzakta kalmýþým, insanlýktan çýkmýþým ama senelerdir hiç þikayet etmeden yaþamýþým. Ya duygularýmý yitirdim ya da pes edecek kadar düz bir herifim.
Neyse ne yýllardýr hayal bile kurmamýþ biri olarak bu çocuk düþünceler uzak bana.

Bir daha biri sorarsa eðer kim olduðumu, kaybolmuþ bir adam diyeceðim.