Bu gezegende canlý olan herþey büyük bir oyunun parçasý. Sýnýr çizgileri olmayan satranç tahtasýnýn taþlarý. 
Sen ne kadar farklý olduðunu, ne kadar baþarýlý, akýllý, iyi olduðunu düþünsen de bu oyunda önemli deðilsin.
Bir gün kazanýr, bir gün yenilirsin.  Mantýk ile oynanan, kývrak zeka hamleleri ile rakibini alt eder kazanýrsýn.  Duygusallýða yer yok, her þey hesaplanýr, her adým dikkatle atýlýr.  Velhasýl,  oyunun içindeyiz hepimiz ve bu oyun satranç deðil.  Muazzam bir oyunun vazgeçilmez olmayan elemanlarýyýz, canlý olan herþey gibi. 

Ýnsana, hayata dair olanlarý  anlamaya, çözmeye çalýþtýkça  kasvetli bir aralýkta bulursun kendini; sayýsýz kapýlarýyla upuzun bir koridorda.  Cesaretini kuþanýp açtýðýn ilk kapýyla kaderine yürümeye baþladýðýnýn farkýna bile varmayabilirsin. Hayatta olmanýn trajikomik yanýný yoldayken  farkedebilirsin.  Hepsi birer olasýlýk, ot misali yaþamayý seçmiþ olanlar da olabilir.  Evet, ot da bir canlý türü.  Az miktarda toprakta bitebilir, kayalarýn arasýnda, hatta çölde filizlenir. Çiðnenir, sellerde boðulur, dondurucu soðuklara, kavurucu sýcaklara maruz kalýr.   Yalýnayak üstünde gezinilir, uzanýlýr, arasýna börtü böcek saklanýr.  Ot iþte, bir canlý türü.  Ýnsan diðer canlýlardan farklý olmalý, ot gibi yaþamamalý, doðaya, yaradýlýþa aykýrý.   Nedendir, pek dile getirilmez bu gerçek?.. Uyumluluðu iradesizlikle eþitlemek için bir gayret  sarf edilir, nedense?!..  Ýnsan farklý olmalý.  

Kimbilir, belki asýrlar önce de öyleymiþ, belki yüzyýlýn bu çeyreðinde dayanýlmaz oldu insan zihniyetinin çürümesi.  Korku, güç hýrsý, kin, nefret, bencillik, ýrkçýlýk devasa boyutlara ulaþtý. Siyasetin örümcek aðlarýna yakalananlardan aklýný yitirmiþ zombi ordusu kurulmuþ, insana dair güzel, iyi, doðru ne varsa tüketilmekte.  Zaman, omuz omuza yaþamak ve yaþatmak deðil, yok etmek zamaný olmuþ.  Ne yazýk, bu kadar karamsarlýða kapýlmak, ne yazýk...
Umutsuzluðun veba gibi yayýldýðýný görüp, sessiz kalarak var olmanýn onurunu kaybetmekte insanlýk.  Her þey çok güzel olacak diye bekliyor. Yüreðini unutup, vicdanýný susturup,  derin uykuda herþeyin sihirli bir þekilde düzelmesinin rüyasýný görüyor.  Yaþamak olmuþ bir kabus. Yaþamak ertelenmiþ, kýyýya vurmuþ bir gemide yolculuðu beklemek olmuþ.  Kendini kandýrmak olmuþ yaþamak.  Yazýk ki, ne yazýk...

Ýsterdim ben, çiçekten -böcekten, mevsimden bahsetmeyi. Sokaða çýkýp gülümseyen, mutlu, maskesiz yüzler görmeyi.  Ayaklarýmý hissetmeyene kadar yürümeye razýyým, yaþanacak öyle bir yer varsa oraya gitmek için.  Ýnsanlýðýmdan yargýlanmadan, merhametime kurban  edilmeden,  edebin enayilik olmadýðý evrende olmak isterdim.  Ýsterdim ve üzgünüm, çünkü elimde deðil.   Sihirli deðneðim olsa bile yeterli olmazdý.   Üzgünüm, çünkü  isterdim dediklerimin  tümü mümkün.  O muhteþem cennet bu gezegen olabilir(di).

eylül