Dünyaya gelmiþ bir bebek, anne ve babandan biyolojik ve dolaylý þekilde etkilenmeyi tamamladýktan sonra, artýk ailenin bir bireyi olarak gerçek yaþamýn içerisinde, tüm yaþanacaklarý görerek, duyarak ve de hissederek karakterini oturtmanýn ilk evresine baþlamýþ demektir.
Bu aþamadan sonra bebek, olgunluk çaðýna kadar tam anlamýyla bir fotoðraf makinasý ya da bir kamera misali, çevresinde olup biten her þeyi resimleyerek, aile ve çevrenin etkisiyle, kendi fiziksel yapýsýna uygun karakter sahibi olmaktadýr.
Fiziksel olarak herhangi bir sorunu olmadan doðan çocuklarýn, ileride saðlam bir karaktere sahip olabilmesi için, baþta ailenin yaþam þekli ve maddi imkânlarý olmak üzere, yaþadýðý çevre ve ülkenin sosyal ve siyasal yapýsý en büyük etkiye sahiptir.
Bir çocuðun saðlýklý, akýllý, zeki ve kendine öz güveni olacak þekilde karakter kazanmasý, önce anne ve babanýn küçük çaplý da olsa, maddi güvencesinin olmasý her þeyden önce gelmektedir. Ýkinci büyük güvence ise, devletin eðitim ve yönetim yapýsýnýn adaletli olmasýdýr.
Ýnsan karakterinin oluþumunda temel etkiye sahip maddi varlýklarýn eksikliði, her zaman kötü sonuçlara sebep olduðu gibi, fazla ve dengesiz þekilde olup, bilinçsizce kullanýlmasý da benzer sonuçlar yaratmaktadýr.
Bu yüzden çocuklarýný iyi þekilde yetiþtirmek isteyen her anne ve babanýn, maddi güvencesinin yanýnda genel kültürünün yeterli seviyede olmasý þarttýr. Türkiye’de ailelerin büyük çoðunluðu, maddi açýdan güvencesiz ve kötü bir eðitim yapýsý sonucunda, sürekli tartýþma, kavga, sinir, stres ve çeþitli olumsuzluklarýn mevcut olduðu bir ortamda, çocuklarýn karakteri þekillenmektedir.
Yaþanan olumsuzluklar yüzünden bireylerin bilinç, duygu ve düþünce yapýlarý negatif þekilde etkilenip agresif, bencil, feodal, asabi ve doyumsuzluk içerisinde, korku ve öz korumacý hücreler en etkin durumdadýr.
Bu tür problemlerle baþ edemeyen aileler, genelde belirtilen ekonomik ve kültürel alt yapý güvence boþluðunu, daha çok ideolojik ve inanç kültürüyle doldurmaya çalýþmaktadýrlar. Genellikle ideolojik ve dini kültüre dayanarak yaþamaya çalýþan aileler, sadece psikolojik açýdan deþarj olmaktadýrlar. Ýstisnalarýn dýþýnda maddi ve genel kültür sorunlarýna doðru düzgün hiçbir çözüm bulamamýþlardýr.
Bu þekilde yetiþen çocuklar, her zaman dünyayý yarým ve yanlýþ yorumlayarak anlamaya çalýþýrlar. Ve belirtilen çerçevede yaþayan her toplumun büyük çoðunluðu kültürsüz, yarým zekalý, ve kaba gücün dýþýnda baþka bir mantýða sahip deðillerdir.
Herhangi bir ülke ifade edilen bu eksik ve yanlýþ yaþamdan kurtulup akýllý, zeki ve barýþçýl bir topluma sahip olabilmesi için, gerçek sosyal devlet ilkesini tartýþmasýz kabul etmek zorumdadýr.
Gerçek sosyal bir devlet demek; milli ekonomik gelirine göre her aileye kýsmi þekilde de olsa, düzenli bir maddi destek saðlamalýdýr. Bunun yanýnda toplumun genel kültürünü geliþtirecek her türlü tartýþmaya açýk sorgulayýcý bir eðitim programýyla iþe baþlar. Bir toplum bu her iki temel sosyal yardým ve yapýdan mahrumsa, o toplumda umutsuzluk, hayal kýrýklýðý, isteksizlik, çatýþma, yolsuzluk, yalancýlýk, yozlaþma ve doyumsuzluk asla bitmek bilmemektedir.
Genel çerçeve bu þekilde olduðuna göre, Türkiyeli anne ve babalarýn çocuklarýný nasýl bir ortamda yetiþtirdiklerine biraz daha yakýndan baktýðýmýzda, içimizi acýtan büyük anormalliklerle karþýlaþýlmaktadýr.
Her þeyden önce sorumlu ve ciddi bir devlet yönetimi, çocuklarýn iyi bir karaktere sahip þekilde yetiþmesi için, ailelerden önce devletin kendisi maddi ve manevi olarak çocuklarý desteklemesi gerekir. Çünkü devletin sunacaðý imkanlara çoðu aileler sahip deðiller.
Düzenli bir maddi gelir ve güvencesi olmayan hiçbir aile, çocuðunu istediði þekilde asla yetiþtiremez. Bu da baþta anne ve baba olmak üzere çocuklarýn her an yanlýþ yollara sapmasýna neden olmaktadýr. Çünkü dünyanýn her yerinde en büyük huzursuzluk, yolsuzluk ve çatýþmalar, maddi yokluklar ve dengesiz paylaþýmdan kaynaklanmaktadýr.
Türkiye ne yapmýþtýr? býrakalým ailelere kýsmi maddi güvence ve bilimsel eðitimi vermeyi, doðru düzgün hiçbir dertleriyle ilgilenmemektedir. Tarihten bu zamana kadar sürdürülen en büyük yanlýþlýk ve bilgisizlik, þu þekilde devam etmektedir.
Genelde devlet; kendine göre hazýrlamýþ olduðu birtakým kalýplaþmýþ bilgileri ve programlarý, eðitim adýyla topluma aktarmakla devlet olarak her þeyi yaptýðýna inanmaktadýr. Ben gerekli eðitimi verdim, anlayan anlar anlamayan sürünsün mantýðýyla, sorumsuzca hareket eden feodal ve ukala bir yönetim anlayýþý mevcuttur.
     Halbuki geliþmiþ ileri toplumlarda devletler, büyük bir sorumlulukla bireylerden ailelere kadar hepsinin maddi, eðitim ve saðlýk sorunlarýný asgari ölçüde çözmeyi en büyük görev saymýþlardýr.
Bunlarý baþarabilmek için de, asgari bir maddi güvencenin yanýnda, kutsallýklarý da dahil her þeyi tartýþan bir eðitimle iþe baþlamýþlardýr. Ve böylece toplum daha saðlýklý, zeki ve akýllý karaktere sahip olup, önceden yaþanan tüm olumsuzluklar, ya tamamen bitmiþtir veya en aza indirilmiþ durumdadýr.
     Türkiye’de gelmiþ geçmiþ tüm hükümetler, siyasi ve idari politikalarýný uygularken, ciddi hiçbir alt yapýyý hazýrlamadan, oldum olasý göstermelik, pragmatist ve popülist þekilde Ortaçaðdan kalma bilgilerle, dünyada bende varým demeye çalýþmaktadýr.
Örneðin hazýrlanan plan ve programlarýn kaçý, aileler ve toplumun çoðunluðu tarafýndan benimsenip kavranmýþtýr? Bu ailelerin ekonomik gelirleri, yaþadýðý çevre koþullarý, aile nüfus yapýsý ve eðitim seviyeleri bu planlara uygun olup olmadýðýna bakmadan, yaptým oldu bitti mantýðýyla hareket edilmektedir.
Böyle sorumsuz, güvencesiz ve vurdum duymaz bir yapýda, çocuklarýn iyi bir karaktere sahip olacaðýný beklemek, hem devlet yönetiminin hem de ailelerin kendilerini aldatmalarý anlamýna gelmektedir. Þu istatistikler bu düþüncelerimizi destekleyen önemli kaynak niteliðindedir.
Bir kere Türkiye’de toplumun %90’ý maddi açýdan kendi kaderiyle baþ baþa yaþamaktadýr. Ailelerin nasýl yaþadýðýyla ilgili, hiçbir devlet görevlisinin ne haberi olur ne de ilgisi. Sadece seçim vb. dönemlerde samimiyetsiz bir ilgi söz konusudur.
     Beslenme ve saðlýklý yaþam üzerine yapýlan bilimsel araþtýrmalardan da anlaþýlacaðý gibi her insanýn, insani ihtiyaçlarýný karþýlayacak asgari seviyede bir ekonomik gelire sahip olmasý þarttýr. Buradan bakýldýðýnda, býrakalým Türkiye’de herkesin asgari seviyede ekonomik güvencesinin olmasýný, çalýþan insanlarýn büyük çoðunluðunun gelirleri dahi insani ihtiyaçlarý karþýlamaya yetmemektedir.
Türkiye’de 3 kiþilik bir ailenin kirada içerisinde dahil olmak üzere, en az 3000 veya 3500 TL para kazanmasý lazým. Bu oran fakirliðin biraz üstü demektir.
Çalýþan istisna yönetici ve özel görevlilerin dýþýnda, baþta devlet kurumlarý olmak üzere iyi bir özel kurumda çalýþanlar, en fazla 3500 TL maaþ almaktadýrlar. Diðer büyük çoðunluk asgari ücret veya biraz üstünde gelire sahiptirler.
2,5 milyon asgari ücretli çalýþanlarla birlikte, ülke genelinde ücretle geçinenlerin toplamý 16 milyonu bulmaktadýr. Diðer dar ve düzensiz geliri olanlarla birlikte, mevsimlik veya geçici iþlerde çalýþanlarýn kazançlarý insani yaþam ücretinin çok altýnda kalmaktadýr.
Ayný þekilde kýrsal alanlarda tarým ve hayvancýlýk yapanlar, esnaf olup zar zor ayakta kalanlar ve sürekli iþsizlik çekenlerle birlikte, Türkiye toplumunun yaklaþýk 70 milyonu, insani þartlarý karþýlamayan yetersiz ve güvencesiz bir gelirle yaþayýp ayakta kalmaya çalýþmaktadýrlar.
Ailelerin bu maddi yetersizliklerine bir de ülkedeki siyasal, dini ve kültürel kargaþalar eklendiðinde, tedavisi çok güç olan sýkýntý, stres, kavga ve çatýþmalara yol açmaktadýr. Bu da anne ve babalarda dahil, çocuklarýn her türlü yalan, kýskançlýk, hile ve kavgayla birlikte, anormallikler içerisinde, bir karaktere sahip olmalarýna yol açmaktadýr.
Onun içindir ki, Türkiye’deki siyasi partilerin hemen hemen hiçbirisine toplum ciddi anlamda inanmamaktadýr. Partileri destekleyenlerin %50’lik oraný ise, ekonomik pay kapma amaçlýdýr. Kültürel ve insani olarak hiçbir partiye toplum sýcak bakmýþ deðildir.
Ýþte Türkiye gibi ülkelerde kadýn cinayetleri baþta olmak üzere, her tülü kavga, çatýþma, kýskançlýk ve yolsuzluklarýn ana kaynaðý, toplumun asgari seviyede ekonomik destekten yoksun olmalarýdýr. Diðer taraftan “Deveyi hamuduyla götüren siyasi parti taraftarlarýný” toplum görünce, düzgün olan karakterlilerde bozulmaktadýr.

Cemal Zöngür