Kamucu (ortaklaþmacý) birleme ve tevhidin yerini biati birlik ve tevhit almýþtý. Kiþilerin biati olan sahiplenmesi; köle olma karþýsýnda oluþan dirençleriyle hayli çetin olacaktý. Bu sancýlý süreç köleci sisteme geçmenin ilk inþasýydý.

El, kendisine iman edenlere soruyordu “yer ve yerdekiler kimin? Yer ve yerde ne var? Ekici tarýmcý dediðimiz emekçi kâfir gruplarla; onlarýn emek ürünleri var. Yerdeki aðaçlar, hayvanlar, daðlar bu aþama itibarýyla El’in umurunda bile deðil.

Öyle olsa bunu üreten iliþkiler ortaya çýkmadan evvel de söyleyebilirdi. Neden illa da üreten emekler kiþi sahiplikle olucu durumun yansýma vermesini bekleyene kadar durmuþtu. Çünkü üreten iliþkiden önce kiþi sahiplikle ne mal, ne mülk; ne nitelikli emek gücü ortada vardý. Dolaysýyla El’in benim malým benim mülküm diyeceði; her gün yeniden ve yeniden üreten emek gücü de ortada yoktu da ondan.

El’in sorularý içinde çýktýðý eski ilahi dönemli hafýzayla yanýt veriyordu “gökteki her þey: yani aþaðý yer topraklarýndaki gruplarla ittifaka gelenlerle; yerdeki her þey: göðe doðru ittifaka gelen aþaðý yer topraklarýndakiler Benimdir”, diyordu. Emeðe ve emek gücü sahipliðine; kulluk diyordu.

Buradaki yer-gök tanýmý ön ittifaklý bilince seslenme olmakla; ittifakýn içindeki yer gök-tanýmlý eski sosyo kültürel düzenli sosyal gruptu yapýlarýn içine bir sesleniþti.

Ýlah, herkesi gözeten ortak sahiplik içindeki kararlara da ortaklýðýn bilinci olmakla herkese göreydi. Oysa El ortak tanýmazlýk olmakla, El herkese göre deðildi. Mal mülk vermekle takdirine mazhar olan seçilmiþ kiþilerine göreydi. El düþüncesi, ilahi düþünceye karþý bir savdý. Emek sahipliðinin devrede çýkarýlmasýyla kerameti kendisinden menkuldü.

Bu karþý sav nedenle El kendisine ilah olmayan anlamýna El ilah diyordu. Diðer yandan da kendisine El ilah denmekle; kendisinden önceki yerleþmiþ ilah alanlý etki etme devinmesinin içine yerleþiyordu. “Ben ilahýnýz olmakla El ilah olan El’iniz, diyerek Ýlah alanlý etki üzerinde El’ci manayý meþrulaþýyordu.

Kendisine ilah demesi ilahýn mirasýna sahiplik olmanýn yanýnda ilah gibi saygý görme isteðiydi. Ýlahýn uyandýrdýðý saygýnýn aynýsýný istemeydi. El olan kýsmý da, ilahi düþüncedeki ortak mülkiyete karþý ortak mülkiyet tanýmazlýk olma sav iddiasýyla kendisini ortama ihale etmesiydi. Ortam çok çatýþmalýydý.

Bu durum içinde köleci sistemli zihniyete karþý belki de en çok karþý çýkýp, isyan etmekle; El takdirine biat etmeyen gruplar, tarýmcý grup dediðimiz kâfirlerdi. Kutsal metinlere bakýldýðýnda bu tarihi bilinçle bunun böyle olduðunu kâfirler söylemi içinde görmek çok olasýdýr.

Bugün kâfir söylemi imaný anlayýþ içinde eski tarz yaþama dek bildiriþ veren kodlarýndan tümden arýnmýþtýr. Kâfirlerin ittifak içinde çoban gruplar karþýsýnda totem meslekli ekici tarýmcý gruplarýn adlanmasý olduðunu bilmeniz olasý deðildir. Bu arýnma karþýsýnda, ekici gruplarýn çoban grup aðýzlý El söylemine karþý çýkan tarihi süreç kýrýlmasýnýn miladýný taþýyan bilgiye ulaþmanýz, olanaksýz olacaktýr.

Tabiidir ki bu bilgiyi çýkarýp ortaya koymanýz olanaksýzdýr. Ancak kâfirin köleci dönem öncesi içinde meslek erbabý olmakla tohumu açýkta býrakmamakla, tohumun üzerini örten tarýmcý, ekici kiþi gruplar olduðunu bilmezseniz; kâfirin tohumu toprakla gizleyen anlamýndaki ilk kullanýmýný da bilmezsiniz.

Yani kâfir söylemi imaný kavram oluþtan çok önce söylenmiþti. Dini, imaný bir kavram olmadan çok çok önce gerçek yaþamýn gruplar arasý iliþki biçimli düzenlerini ifade ederdi. Aþaðý yerde oturan karabaþ kiþilerin uðraþýlarýný yansýtýr tanýmlý bir kavramdý.

Çünkü kâfirler bir çobanýn verdiði emeðe göre harcadýklarý kalori harcamasý çok daha fazla oluyordu. Bu nedenle kâfirler emeðini bir çobana göre belki de birkaç kat daha fazla hassasiyetle savunuyor olmalýydýlar. Bu nedenle ekiciler, çobanlar gibi El fikrine kolay yatkýn olmuyorlardý. Ýttifaklý ortaklaþma içinde çobanlar gibi tez oluþ içinde ayrýlmak istemiyorlardý.

Bu nedenle çatýþma çýkýyordu. Bu çatýþma zýmnýnda da (kapalý biçimde anlatýp sezdirilen içerikle) kâfir söylemi yeni bir anlama kayýyordu. Ekiciler denen kâfir söylemi; El zihniyetine karþý oluþun anlamýna bürünmekle; zamanla sövgü sözcüðüne dönüþecekti. Kâfirdeki tohum ekicilik ve tarým mesleði bilir oluþun tarih bilinci yok olacaktý.

Çatýþma içinde ittifaký zenginliklerden kendi payýný alan gruba, El düþüncesi egemendi. El’e tabi olan riyasetin grubu yönlendirmesi içinde bu El’e tabiyen olan grupla göçler baþlamýþtý. Bu göçlerde totem anýlmýyordu. Göçen ayrýlýkçýlarda El vardý. Göçerler El’i anmaktalardý. EL düþüncesi kutsanmakla, El’e biat vardý.

Yeni olanýn hiçbir içeriði olmamakla karþýsýndaki devasa bir geçmiþle (maziyle) kavga ediyordu. Yeninin geçmiþle olan kavga travmasý ilk kez tufan sözcüðüyle tarihi bilincin hafýzalarýna kazýnýyordu. Tufan mazi olanla, maziye karþý olanýn arasýnda kopan sosyo kültürel; sosyo ekonomik ve uygarlýk anlayýþý diretiþti.

Her þey deðiþiyordu. Yepyeni erdemler ortaya çýkýyordu. Daha önce ortaya konamayan; konmasý olasý olmayan; haset etmeme; fitne çýkarmama; baþkasýnýn malýnda gözü olmama; zina etmeme; iyilikte bulunma; günahtan kaçýnma; kâfir olmama gibi onlarca yeni erdem ortaya çýkýyordu.

Geçmiþi olanlar tufan içinde hýrsýzlýðý, zinasý, yalaný, günahý, haramý, helali hiç geçmeyen bir geçmiþle anlattýlar. Geçmiþi olmayanlar da özel mülk sahipliðiyle ortaya konan yaman çeliþkilerin þimdisi içinde oluþanlarla tufaný: kâfirlik ile; söz dinlemediler ile zinayla; hýrsýzlýkla; þarapla, kendilerine gönderilen apilularý öldürmekle vs. tufanlarý anlatýyordular!

Tufan sözü geçmiþle þimdinin duþ etkili kýrýlma indisinin travma kavgasý iken; birinin yiyip birinin baktýðý kýyametin ondan koptuðu özel mülk sahiplikle köleci çeliþkiler söz dinlemezlikle; yolu sapýtmakla; sapýk münafýklar olmakla Ýbrahim’i biati olunan dosdoðru yoldan ayrýlmanýn ithamlarýyla ifade ediliyordu.

Görülüyor ki tufaný açýklayan hiçbir somut nedene deðinilmiyor. Onlar yok sayýlýyor. Hep soyut özel gasp ve darplarla vaat edilmiþ topraklarýn savaþ ve ganimetleriyle mülk sahipliði olunsun da; münafýk olunmasýn deniyordu. Yüreklere bir kez bu tufan korkularý salýndý mý gerisi kendiliðinden geliyordu.

Bu göçmede ön “ittifakýn zenginliði”; kuþkusuz ki göçenlerin yanlarýnda “yetenek öðrenmesi olmakla” taþýnmýþtý. Nuh tufandan sonra hemen bað dikiyordu. Hanok (Ýdris) boþuna mý yazý yazmayý bilen, dikiþ diken; demir döven vs. kiþiydi. Bu taþýmada her bir kiþi her bir birkaç totem mesleðini bir arada yapar olmanýn yeteneðini de öðrenmiþti. Göçerler bu tarz kazanýmlarýn yeteneði ile donanmýþ olmakla da, göçüyorlardý.