SELVER
Beden bazen yorulur. Ama öyle böyle deðil. Çok yorulur. Býrak gezmeyi tozmayý, mahalle kahvesine gitmek bile içinizden gelmez. Ýnsanlar üzerinize üzerinize gelir. Aklýnýza takýlan her þeyi rüzgârýn kuyruðuna baðlayýp kendinizden çok uzaða göndermeyi düþlersiniz. Elinizde olsa beyninizin þalterini indirmek ve kapatmak istersiniz. Her zaman bunu tetikleyen acý bir olay ve tersliklere de gerek yoktur. Öylece kendiliðinde, günlük olaðan akýþ içindeyken ansýzýn bir enkaza döndüðünüzü fark edersiniz. Ýþteki sorunlardan baþlayarak kapýnýza gelen sütçü, komþularýnýz, akrabalarýnýz hatta kýrk yýldýr sizin her türlü nazýnýzý, kaprisinizi çekmiþ eþeniz bile çekilmez olur. Canýnýzdan çok sevdiðiniz evlatlarýnýz bile…
Ýþte tam böyle bir psikoloji içinde çalkalanýp dururken eþimin de ýsrarýyla bir akraba düðününe gittik. Adet yerini bulsun, takýmýzý takar erkeden döneriz diye sözleþmiþtik. Alýn yazýsý demek ki? Ne kaçabilmek mümkün ne de uçabilmek. Orada tam otuz yýldýr görmediðim Selver’le karþýlaþtýk. Azýcýk içmiþtim. Öyle aman aman atla deve deðil caným. Az votka çok portakal suyu. Bardaklarýn sayýsýný unutacak kadar mý? Hiç de deðil. Elimdeki ikinci bardak... Yanýlýyor olsam bile taþ çatlasa üçüncüdür.
Belki Selver’de içmiþti. Ne içtiðini, ne kadar içtiðini bilemem. Ama yalpalamaya baþlamýþtý da diyemem. Sanki her gün görüþüyormuþuz gibi yakýndý. Samimiydi, sýcaktý. Bunlara söyleyecek sözüm yok. Iþýltýlý bir elbise giymiþti. Yaþýna, baþýna uygun ve güzeldi. Bizim yaþýmýzdakiler çoðu gibi elbiseye girmek için kendini biraz sýkýþtýrmýþ tepiþtirmiþ olmalýydý. Selver benden önce evlenmiþti. Eþini de tanýr, severim. Kendi halinde iyi biridir. Çoluk, çocuk, emeklilik, yaþlýlarýn durumu gibi konularý bitirdikten sonra gözlerini bana dikip;
-     Sen bana âþýktýn dimi lisedeyken, dedi.
-     Bilmem, çok zaman geçti, hatýrlamýyorum.
-     Bana mektup yazmýþtýn, Ýstanbul’a…
-     Yazmýþ mýyým? Niye yapmýþým ki öyle bir þey?
-     Âþýktýn iþte o yüzden.
-     Çocuktum ben o zamanlar. Aþtan ne anlarým?
-     Bu iþlerin yaþý baþý mý olur? Evet, sana âþýk olmuþtum demen seni küçültür mü?
-     Elbette küçültmez ama çok gereksiz.
-     Hoþ bir aný iþte, niye bu kadar bozuldun anlayamadým?
-     Hoþ mu bilmem. Sadece aný. Ne desem bilmem ki?
Haklýydý. On altý yaþýnda falandým. O da en fazla on sekiz olmalý. Benimle ilgilenirdi. Kitaplarýný,
Dergilerini paylaþýrdý benimle. Varsa elinde bisküvisini veya çekirdeðini verirdi. Sen uzamýþsýn derdi. Veya sakallarýn çýkmaya baþlamýþ, saçýn uzamýþ, gömleðin kirlenmiþ gibi. Daha onlarca belki yüzlerce þey… O kendince ablaydý ama ben ona âþýktým. Birkaç yaþ büyük olmasý ne fark ederdi. Nasýlsa ben de büyüyordum. Yaþça kendinden büyük delikanlýlara ilgi duyuyordu. Biliyordum. Ama umut sadece fakirin ekmeði deðildir. Âþýklarýn da ekmeðidir. Ve “Tamirci Çýraðý” þarkýsý ortalýðý kasýp kavuruyordu. Üniversiteyi kazanýp gittiðinde hayat bana cehennem-     Otuz beþ yýl önce sana âþýk olsam ne yazar olmasam ne? Bunun artýk ne önemi var? Ýkimizde
patates çuvalýna dönmüþüz baksana. Ne aðzýmýzda diþ kalmýþ ne gözümüzde ýþýk… Boþ ver bunlarý.
-     Öyle olsun. Gücendim vallahi.
-     Seni kýrmayý istemezdim. Ama çok üstüme geliyorsun.
-     Bu senin bana eskiden bile olsa âþýk olduðun gerçeðini deðiþtirir mi?
-     Ne gerçek ama yüz yýl önce birisi sana âþýk olmuþ. Bunca zaman sabret. Gel kusurmuþ gibi
Yüzüme vur. Olanla ölene çare yokmuþ. Bunlarý niye konuþuyoruz?
-     Bir amacým yok. Aklýma geldi söyledim iþte.
-     Gel baþka þeyler konuþalým. Saðlýðýn nasýl örneðin... Bir ara kötü bir illete yakalanmýþsýn diye
duymuþtum.
-     Sorduðun için teþekkür ederim. Doktorlar bende bir kist buldular. Tahlildi, biyopsiydi
derken epey korkulu günler geçirdik. Aldýlar kurtuldum. Kötü huylu deðilmiþ meðer.
-     Kanser artýk piyango gibi bir þey... Size de çýkabilir.
-     Sen bana yazdýðýn mektubun içine bir de kolye koymuþtun. Hatýrlýyor musun?
-     Hatýrlamak istemiyorum ama evet…
-     Ne var yani?
-     Hiçbir þey yok. On altý yaþýmdayken sana âþýk olmuþum. Sen o zamanlar üniversitedeydin.
Ben aklý iki karýþ havada bir ergen… Yüzüme gülen, bana biraz ilgi gösteren her kýza âþýk olabilirdim. Sende bir orijinallik yoktu. Bana biraz ilgi gösterirdin zaten. Belki salak esprilerime gülmüþsündür. Nedenini bilmiyorum. Sonrasýnda da büyük bir olgunluk göstermiþsin. Herhangi bir tepki vermemiþsin. Her þey zaman içinde kendiliðinden yerli yerine oturmuþ. Ne güzel. Belki bu yüzden her zaman seni bir abla olarak çok deðerli buldum ben. Hep sevdim ve saydým. Þimdi bütün bunlarý silip süpürmek için gelmiþ gibisin. Boþ ver o eski günleri. Ablam olarak yerinde kal iþte. Sorgulanacak bir þey yok. Þimdi ne hissediyorsun falan diyecek olursan keþke o mektuplarý hiç yazmasaymýþým. Yüzüme vurunca utandým çünkü. Sen mektuplara raðmen, her þeyi bilmene raðmen bunu deðiþtirmek için hiç çaba harcamadýn. Oysa beni toparlayabilirdin. Karþýna alýp güzel güzel konuþabilirdin. Þimdi otuz sene sonra karþýma geçip sen bana âþýktýn diyorsun. Evet, ben sana âþýktým. Sevdiðim birini yüreðimden ve aklýmdan çýkarýp atmanýn acýsýný seninle öðrendim. Keþke biraz daha merhametli olsaydýn.

-     Konuþtuðuma piþman ettin beni. Gerçekten piþman oldum. Gülüp konuþuruz sanmýþtým.
Meðer sen ne kadar da doluymuþsun
-     Ýþ buraya varmasýn diye kapatmaya çalýþtýkça sen inadýna üstüme geldin.
-     Özür dilerim, çok özür dilerim. Çok gençtim. Senin neler hissettiðinle ilgilenmeyecek kadar
bencildim demek. Bilemedim. Özür dilerim.
-     Neyse , seni gördüðüme sevindim. Evimize de beklerim.
-     Ben de isterim doðrusu. Bir hafta sonu ailecek birlikte kahvaltý edelim.
-     Selver, ben sana hala aþýðým. Sana âþýk o ergen delikanlýyý bir türlü büyütemedim. Her
zaman aklýmdasýn.
Birden gülüþü suratýnda donup kaldý. Ciddi olabilir mi diye endiþeyle gözlerime, yüzüme baktý.
-     Ýyi ki oyuncu olmamýþsýn. Açlýktan geberirdin, dedi. Gülümsemesini ve ayak seslerini alýp
gitti. Parfümü bir süre daha benimle kaldý.

Mart 2017
Bursa- Seyfullah