Olabildiðince en karanlýk yolu seçiyordum. Amacým korkan olmak deðil, o karanlýðýn içinde kaybolup korkulan olmaktý. Üst üste yýðýlmýþ odunlar, neredeyse her evin bacasýndan yükselen dumanlar. Yaþamýn kýyýsýnda kalmýþ o köhne mahallede, akþamýn bir saati çýlgýnlar gibi dolanmaktaydým. Nereye gittiðimi bilmeden, üstelik bilmek istemeden. Karanlýðýn içinden geçiyordum, koca bir sessizlik hakim oluyordu o dakikalarda, hiçliði iliklerime kadar hissedebiliyordum, kimsesizliði soluyordum adeta. Hayal ettiðim dünyanýn en absürt yerindeydim. Kendimi bu dünyada çoðu þeye alacaklý kalmýþ gibi hissediyordum.Sanki mutluluðun borcu varmýþ gibi bana, sevincin, sevilmenin, aþkýn, dostluðun, iyi olan her bir þeyinborcu vardý bana. Týkanma evresindeydim, ölümün kýyýsýndan iki kere döndüm, sozsuz boþluðun cazibesi beni kendine adeta aþýk eylemiþti, ama döndüm, ölüme ufak bir tebessüm býrakarak. Bu kýþ çetin geçti. Yordu, üzdü, düþündürdü. Odaklanamadým, hemde hiç bir þeye. Kitaplar yarým kaldý, filmlerde öyle, þiirler yazýlamadý, öyküler sunulamadý. Korkunç bir fýrtýna geçti üzerimden adeta, kendimi her seferinde bir yerlereatarken buldum, ait olmadýðým dünyalara ilerledim, ait olmadýðým evlerde uyandým. Sabahlarý kestiremiyordum, yolumu çizmek güçtü. Ama geçti, sakinleþildi, sukut yeniden hatýrlandý, mutluluk yeniden boy gösterdi, güneþ yeniden doðdu, kýsaca karanlýk aralandý.

Zaman, her þeyin ilacý olan zaman, türlü bahanelerle ýzdýraplarý çoðaltan zaman, acýttýðý kadarda acýyý dindiren zaman bence en büyük günahkar sensin þuan...


Yazan-Edibe Toðaç


Denemeler