Bu çýðlýklarý duyduðum da kulaklarýma inanamamýþtým. Ulu Tanrým bu gerçek miydi ? Bu sesler benim için mi çýkýyordu.. Yok, yok sadece biraz fantastik sesler ya da bir bilgisayar oyunlarýndan çýkan acayip seslendirmelerdi. Sadece oyuna biraz heyecan ve renk katmasý için yapýlan çýlgýnca bir dublajlamaydý. Bu yüzden hayal kýrýklýðýna uðrasam da bunun az da bir gerçekliði olmasýna inanýyordum. Çünkü çocukluðumda bu sesleri kulaklarýmla duymuþtum. Çünkü sevgili Kenan amca meydanlarda haykýrýyordu. Hatýrlayabildiðim kadar þöyle diyordu. “ Asmayalým da besleyelim mi ? Söyleyin vatandaþlar, ey kula kul olanlar, ey sefil insanlar, söyleyin bana asmayalým da besleyelim mi ? diye soruyordu. En baþta rahmetli dedem olmak üzere bütün ahali meydanlarda çýlgýnca haykýrýyordu “ As, as, as, as, as “ diye ona þükranlarýný ve isteklerini sunuyorladý.


Dedem en önde baðýrýyordu. “ Paþam en önce beni asýn. Gýrtlaða kadar borcum var. Yaptýðým, keleklerin, üç kaðýtlarýn, haddi hesabý yok. Bu piç kurusu torunuma bile mahçup kaldým. Beni bu utançtan anca sen kurtarýrsýn “ diyordu. 12 Eyül yeni olmuþtu ve Kenan paþa amcamýzýn meydanlarda ki bu taleplerine hemen herkes destek veriyordu. Ama bir baþçavuþ yanýmýza geldiðinde zavallý dedemin sevinci kursaðýnda kalmýþtý. Dedemin yakasýný tuttuktan sonra onun pamuk sakallarýný okþarken uyarmayý da ihmal etmemiþti. “ Ey sefil ihtiyar seni deðil asmak aslýnda sen madalyayý hak ediyorsun. Sen tipik bir köylü vatandaþsýn. Borcun, harcýn var. Hýrsýzýn birisin. Diðer insanlardan bir farkýn yok. Bizim asacaðýmýz insanlar arasýnda son sýradasýn. Ama merak etme bir gün sýra sana da gelecek. Ömrün yetmezse eðer bu ufaklýðý günü geldiðinde asarýz “ demiþti. Daha sonra benim baþýmýda bir kedi gibi þefkatle okþamýþtý.

Ýþte o gün o mukaddes sözleri adeta geleceðimi ve sonumu belirten o cümleleri bir baþçavuþ söylemiþti. Bana hep dedeme çektiðimi ve ileri de onun gibi sahtekar biri olacaðým sýk sýk akrabalar tarafýndan ikaz edilmiþtim. Gerçekten de öyle oldu. Yýllarca süren esnaflýk ve ticaret hayatýmdan sonra en son Taksimde almýþ olduðum otel yüzünden iyice batma durumuna gelmiþtim. Turist yoktu. Çalýþanlarýn maaþýný ödeyemiyordum. Eþim Safinazýn masraflarýný karþýlayamýyordum. Bankalardan sürekli haciz kaðýtlarý geliyordu. O gece bir þiþe viski alýp içmeye baþladým. Masamýn alt köþesinde çekmecemde duran silahýmý alýp bir kaç kez baþýma dayayýp durdum. Ama düþündüm. Bu böyle olmamalýydý. Bu basit bir kaçýþ olurdu. Dedemin kemiklerini sýzlatmamalýydým. Kendimi asmam gerekiyordu. Acý çekmeden bu iþ olamazdý. Öbür dünyaya dedemin yanýna gittiðimde ona ne derdim. Bunu düþünüyordum. Sonra otel müdürünü çaðýrdým. Büroma girdiðinde müdürün suratý asýktý. Benim yüzünden altý aydýr ev kirasýný veremiyordu. Severek evlendiði hanýmý artýk ondan nefret ediyordu. Altý aylýk çocuðu gýdasýzlýktan Afrikalýlar gibi olmuþtu. Ona þefkatle gülümsedim. “ Ahmet bey “ dedim. Sýraselvilerin ortasýnda eski Alman hastanesin yanýnda bir nalbur var. Benim eski arkadaþýmdýr. Ona söyle bana dört metrelik bir yaðlý urgan versin. Hesaba yazsýn. Selamýmý söyle dedim.

Ahmet bey aðlamamak için kendisini zor tutuyordu. Patron diyerek önümde diz çöktü. “ Bunu yapmanýn zamaný çoktan gelmiþti, hatta geçmiþti bile. Eþim ve çocuðumda sizden bunu bekliyordu. Sizi öldürmekten de beni kurtarmýþ oldunuz.Böylelikle benim baþýmý daha fazla belaya sokmayacaksýnýz. Ama bu kadar borç harç arasýnda birde nalbura borçlanmayýnýz. Ýnsanlarý daha çok maðdur etmeyiniz.Çünkü sizin gibi insanlarýn sayýsý çoðaldý. Artýk herkes idam istiyor ve yalvarýyor. Sizde onlara katýlýn ve talebinizi iletin. Böylelikle toplu þekilde asýlýrsýnýz ve kurtulursunuz “ diyordu. Ýnanamamýþtým. “ Ahmet bey ne diyorsunuz. Bu bir mucize mi? Var mý böyle bir þey “ diye sordum. “ Siz diyordu fazla haber izlemiyorsunuz. Ýnsanlar meydanlara çýkýyor ve bu iþi yapacak olan adama haykýrýyor. Ýdam isteriz, idam isteriz diyor. “

Evet yýllardýr ne gazete okuyordum ne de ekranlar da haber izliyordum. Ahmet bey beni bir anda unuttuðum dünyanýn gerçekleriyle yüzleþtirmiþti. Bunun için ne yapmalýyým diye sordum. O da bana büyükþehir belediyesinin halk otobüslerinin günün belli saatlerinde meydanlara ücretsiz ulaþým saðladýðýný böylelikle masrafsýz bir þekilde bu isteðimin gerçekleþeceðini söylüyordu. Ona teþekkür etmiþtim. Belki Ahmet beyi son kez görüyordum. O da zaten bana o gözle bakýyordu. Ertesi günü zorlukla beklemiþtim.

Aksaray meydanýna geldiðimde sayýsýz otobüsü gördüm. Ýdam isteyenler hýnca hýnç bir kalabalýk oluþturmuþtu. Çaðlayan otobüsünün þoförü baðýrýyordu “ Kurþuna dizilmek isteyenler, buraya gelsin “ diye haykýrýyordu. Korkmuþtum. Mermilerle delik deþik olmak istemiyordum. Sonra hoca beni yýkadýðýnda vücudumda bir süzgeç gibi sularýn akmasýný istemiyordum. Sonra bir otobüse bindim. Ýp resmi vardý. Otobüsün ön camýnda parlýyordu. Güçlükle yer bulmuþtum. Ayakta bile insanlar otobüse dolmuþtu.Gözlerime inanamamýþtým. Bizlerin haricinde Araplar, Afrikalýlar, Asyalýlar bile vardý. Hepside idam istiyordu. Panik halinde Ahmet beyi cepten aramak zorunda kaldým. Ahmet bey neler oluyor diye sordum. Ahmet beyde mutfakta kendini asmak için çabalýyormuþ. Bana öfkeyle haykýrýyordu.” Patron bunlarda eski otel müþterilerimiz. Hepsi mülteci. Kalacak yerleri yok. Merak etmeyin sýrasýyla asýlacaksýnýz “ diyordu…