Bahçedeki fýrýnýn aðzýndan; özgürlüðe kavuþmak isteyen kocaman alevler, birbiriyle yarýþarak dýþarý çýkýyor, ninem aþevinden üzerinde ekmek þekline sokulmuþ hamurlarýn olduðu sofrayý, fýrýnýn yanýna getiriyor. Ucu kývrýk uzun bir demirle, fýrýnýn içinideki ateþi karýþtýrýp, üzerine kalýn odunlar atýyor. Ateþ coþuyor, çatýrdamaya baþlýyor; etrafa kývýlcýmlar saçýlýyor. Üzerime kývýlcým gelirse yanarým korkusuyla birkaç adým geri çekilip izliyorum. Alevler iyice çýlgýnlaþtý, nasýl korkmam!
Alevler bitip, içerisi korla dolunca ninem, ucu kývrýk demir maþayla içerdeki ateþi kenara doðru iteliyor; sonra da sofra üzerindeki hamurlarýn birinden bir parça koparýp, eliyle iyice yassýlaþtýrýp fýrýna atýyor. Biraz sonra da piþtiðine karar verip dýþarý çýkarýyor. Eliyle vurup, üzerindeki külleri döküyor. Birkaç dakika bekliyor soðusun diye ve bana sesleniyor:
-Gel kýzaným, bak sana turta yaptým.
Turtayý alýyorum, hâlâ çok sýcak. Ortadan kýrýyorum, duman çýkýyor. Yarým parçanýn birinden bir lokma koparýp, üfledikten sonra aðzýma atýyorum. Çok lezzetli... Kokuyu alan Akiþ, kuyruðunu sallayarak yanýma geliyor, gözlerini üzerime dikmiþ ekmek vermemi bekliyor. Bir lokma da ona koparýp, önüne atýyorum. Üzerine atlýyor, aðzýna alýyor, çiðnemeye çalýþýyor. Olmuyor. Diþlerine yapýþmýþ, aðzýndan yere tükürüyor. Yemeyecek galiba! Hayýr, tekrar aðzýna alýyor; ama bu sefer çiðnemeyip bir kerede yutuyor. Gözleri gene üzerimde. Artýk vermeyeceðim, zaten küçücük bir turta; ancak bana yeter.
Ninem sofradan aldýðý hamurlarý, üzerini biraz unladýðý tahta kürekle kýzgýn fýrýna atýyor. Fýrýnýn aðzýný teneke bir kapakla kapatýyor.
Sokaktan gelen çýngýrak seslerini duyuyorum, arkasýndan eþek anýrmasýný. Gidip bakýyorum.. Bir koyun sürüsü geçiyor.. Sürünün arkasýnda elinde sopasý, eþek sýrtýnda bir çoban. Sürünün her iki yanýnda, birer tane kocaman köpek. Akiþ ayaklarýma dolanýyor. Sürünün köpeklerine hafifçe hýrlýyor; hepsi bu... Saldýrmaya pek cesaret edemiyor gibi geldi bana. Sürü, Kosvolu'nun kahvesine ulaþýncaya kadar arkasýndan bakýyorum.
Sokaðýn alt tarafýndan su taþýyan bir kadýn ve ondan birkaç metre geride iyi giyimli bir adam geliyor. Hayret, bu sokakta bu saatte hiç bu kadar trafik olmazdý! Adama dikkatli bakýnca, onu tanýyorum: Köyün okulunun öðretmeni. Kamil öðretmen. Hemen tokattan dýþarý çýkýp, hazýrolda bekliyorum. Öðretmen tam yanýmdan geçerken baþýmý eðip selam veriyorum. Selamýmý alýyor ve gülümseyerek yoluna devam ediyor. Abilerimin ve ablamýn öðretmeni. Zaten okulda tek o var ve her sýnýfý okutuyor. Biz çocuklar, Kamil öðretmene selam vermeyi önemli bir davranýþ olarak kabul ettiðimiz için, bunu sonradan anne ve ninelerimize de anlatýrýz; onlarýn aferinini almak için.
Kamil öðretmen, öðrancileri tarafýndan çok seviliyor ve sayýlýyor. Belki bunda Kýzýlpýnar'lý olmasýnýn da biraz payý vardýr. Öðrencilerine sert davranmayan, onlara bilgi aktarmaya çalýþan bir eðitimci olduðunu söylüyor öðrencileri. Kepirtepe Köy Enstitüsü'nden mezun olmuþ. Abilerimden ve ablamdan duyduðuma göre, onlara gökyüzündeki yýldýzlarý bile anlatmýþ. Bir gece dýþarda otururken, abilerim ve ablam “Þuradaki Küçük Ayý. Hakikaten de ayýya benziyor. Bak, bak! Þu da Büyük Ayý takým yýldýzý. Þu en parlak olan da Kutup yýldýzý.” diye konuþuyorlardý. Onlarý biraz özenerek biraz da kýskanarak dinliyordum. Ama iþin aslý, gökyüzüne baktým baktým, bir türlü ayýya benzer bir þey göremedim. O gecenin bu sohbetini ablamýn “Þurada kara bir þey yürüyor!” diye baðýrmasý bozdu. Ninem “Kirpidir o, kirpi be kýzaným. Ti orda gidiye. Korkacak ne varmýþ!” Dedi. Daha önceki köye geliþimde, gündüz gözüyle kirpi görmüþtüm. Sýrtý diken doluydu. Ninem yakalamýþ, çiti ters çevirip hayvaný altýna kapatmýþtý. Eti þifalýymýþ. O günlerde de Ýstanbul'da oturan halamýn kaynatasý gelecekmiþ ve bu adamýn ellerinde egzama varmýþ. Kirpi eti bu hastalýða iyi geldiði için yiyecekmiþ. O adam geldiðinde, ilk dikkatimi çeken elleri oldu. Yarý yarýya soyulmuþtu elleri. Soyuk olan kýsýmlar bembeyazdý. Kirpiyi keserken ben bakamadým, ama etini yerken gördüm. Beyaz, tavuk etine benziyordu.
O gece yataklar, yorganlar sap tepesinin yanýna getirildi, yatmadan önce etrafý seyrettim. Fazla bir þey görülmüyordu. Sadece aðaçlarýn ve evlerin silüetleri... Ortalýk sessiz sayýlýrdý, cýrcýr böceklerinin ve kurbaðalarýn sesleri de olmasaydý. Ninemin evinin olduðu yer tepedeydi, o nedenle derenin, demiryolunun olduðu taraf çok ilerilere kadar görülebiliyordu. Çerkezköy tarafýnda birkaç lamba ýþýðý vardý. Sol taraf ise hiç ýþýksýzdý, ýssýz bir yer izlenimi veriyordu bu yüzden. Yattýk. Küçük abim “Yýldýz kaydý” dedi. Ben de görmüþtüm, gökyüzünde bir ýþýk, bir müddet aþaðý doðru gidip kayboldu. Büyük abim “Tamam, konuþmayalým artýk. Uyuyacaðýz.” dedi. Yol tarafýndan bir adamýn öksürük sesi duyuldu. Kosvolunun kahvesinden evine giden biri. Öksürük sesini köpek havlamalarý izledi. Sonra, sokak gene derin bir sessizliðe teslim oldu. Gözlerim gökyüzünde Küçükayý ve Büyükayý takým yýldýzlarýný ararken uyuyup kalmýþým. Sabahleyin uyandýðýmda yorganýn ýslandýðýný farkettim. Gece çiy yaðmýþ.
Ninem fýrýnýn kapaðýný açýyor. Ekmek kokusu her tarafý sardý. Kürekle ekmekleri tek tek çýkarýp sofranýn üzerine dizdi. Sofrayý aldý, aþevine götürecek. Akiþ etrafýnda dönüyor, onu kovaladý. Üç-dört adým atýnca, bu sefer bir tavuk ayaðýna dolandý, ona da söylene söylene içeri girdi.
Yarýn inekleri gütmeye gitmek istersem bu gece erken yatmalýymýþým. Ninem öyle dedi. Ben de akþam yemeðini yer yemez yatýp uyudum.
(Devam edecek...)