Eþimle birlikte her sabah gözlerimi kucaklayan yeþil renkler giyinmiþ daðlara çýkmaya karar verdik.
Köyün adý Saraylý idi. Yorgunluk çayý içerken asýrlýk çýnarýn gölgesinde; köyün ileri geleni bize, köyün adýnýn, "Neden Saraylý?" Verildiðini anlatýyor. Osmanlý zamanýna götürüyor bizi. Ama benim gözlerim týpký Bafra'da olduðu gibi eski antik sütunlara takýlýyor. " Bu taþlar nedir?" Diye soruyorum. Yanýt veremiyor adam. " Bilmem, talan olmasýn diye köyün mezarlýðýndan alýp buraya koyduk." Diyor.
Kimi kez bir sözcük, kimi kez de bir kare anýlara doðru yolcu eder bizi.
Az öncesinde olduðu gibi.
Yýl 19 Mayýs. 2012...
Yer Samsun Bafra...
Þair Ahmet Telli, ben ve 25 edebiyatçý gönül dostlarýmla Samsun'un Bafra ilçesine gitmiþtik.
Türkiye'de bir ilke imza atacaktýk. Milli Eðitim Müdürlüðü ve Muzaffer Ýzgi'nin de seçici kurulumuzda yer aldýðý Neyzen Tevfik Þiir Yarýþmasý açmýþtýk.
Ödülleri hak sahiplerine sunmak için yurdun yedi bölgesinden gelen þairlerle gerçekleþtirdiðimiz þiir þölenimizi; Ýzmir TRT Radyosu Ses Sanatçýsý Doç. Dr. Hüseyin Yaltýrýk hocamýzýn da konseriyle finali muhteþem kapamýþtýk.
Son gün yorgunluk atmak, fotoðraf çekmek için çevre gezisi düzenledik.
Bafra ve Kolaylý Belediye Baþkanlarý bizi Bafra Barajý kýyýsýnda alabalýk yemeðe davet etmiþlerdi.
Yol boyunca doðanýn muhteþem üç rengiyle gözlerimiz kucaklaþýrken baraj sularý göðün mavisiyle adeta sarmaþ dolaþtý. Ak bulutlar bir kuðu zarifliðinde suyun yüzeyinde tatlý akisler çizerken, bir anda bakýþlarým dondu. Yutkunamamýþtým!
O an boðazýmýza takýlan alabalýk kýlçýðý deðildi.
Baraj suyunun nazlý gelin duvaðý gibi süzülüp aktýðý her iki kýyý yamaçlarýnda antik dönem tarihine ait kral mezarlarýnýn kapýlarýný görmüþtüm. Yarýsý suyun altýnda, diðer yarýsý
Suyun üzerinde unutulmuþ, katledilmiþ bir tarih yatýyordu.
Kentsel geliþme veya baþka bir amaçla uygulanan projelerde tarih yok edilmemeliydi.
Þu son iki gündür Kocaeli Saraylý Köyünde tarihimize ýþýk tutan, yaþý 1500 yýlý aþmýþ anýt çýnarýn altýndayýz. Eþimle çay içerken geçmiþle gelecek arasýnda köprü kuruyordum.
Anýt aðaçlarý korumak adýna kol sývamýþ görevliler; üzerinden tam on beþ asýr geçmiþ koca çýnarý yaþatmak için yer yer çimentoyla sývamýþlardý. Köylü, yaþlý delik deþik olmuþ aðacýn tarihini bize anlatýrken; aðacýn kurtarýlma öyküsünü de anlatýyordu.
Öykü beni çok etkilemiþti. O aðacý kurtarmak, yaþatmak için verilen emek takdir edilecek bir çabaydý.
Peki, hemen yaný baþýnda yýkýldý yýkýlacak gibi duran, üzerinde bir kaç tahta parçasý kalmýþ evler için neden bir düzenleme yoktu? Köylü de yýlmýþ olmalý ki, " Aha þu evin sahibi tam üç senedir yazýp çiziyor bir netice alamadý."
Bende, hala ayakta kalmak için direnen, cumbasýndan sarkan kýrmýzý sardunyalarý görür görmez bir hevesle soruyorum:
" Aa! O sardunyalar hakiki mi?" Diye.
" Evet, ev gözümüze kötü görünmesin, diye biz diktik, saksýlarý boyayýp yerleþtirdik."
Evet, küçük bir emek, eski eve nasýl da hayat vermiþti. Üstelik yüzlerce yýllara inat ev, hala saðlam kalmayý baþarmýþtý. Gözüme gönlüme þirin gelen ahþap evin, hemen ana giriþ kapýsýnýn üzerine çiçeklerle bezenmiþ, su kabaðýný asmýþlardý.
Dayanamadým eve girdim. Ýçi tertemizdi. Belli ki, evin viran görünmesine Saraylý köylüleri izin vermemiþti.
Evlerin fotoðraflarýný çekerken düþünüyordum:
Bir yanda kral mezarlarýný sular altýna gömüyorken, bir yanda koca asýrlýk çýnarlarý yaþatmak adýna çýrpýnýyorduk.
Þu ahþaplarý çürümüþ viran olmuþ evler; insanlar için hem tehlike arz ederken hem de görüntü kirliliðine neden olmuyor muydu?
Tabi ki oluyordu.
Saraylý köyünden ayrýlýrken; dýþa açýk aydýnlýk insanlarýn yüzlerine tanýk olduðumuz köye, yeniden gelme arzusundaydým.

Emine Piþiren- Kocaeli