Halk Danslarý, Folklorun alt kollarýndan biridir. Bizde her nedense folklor dendi mi hemen akla Halk danslarý gelir. Oysa bu anlayýþ doðru deðildir.
     O halde her þeyden önce folklorun ne olduðunu bilmek gerekir. Folklor, Halkbilimi demektir. Bir ülkenin, bir milletin geleneklerini, göreneklerini, yaþam biçimlerini, halk danslarýný, doðum ve ölüm adetlerini, kýyafetlerini, adetlerini, yemeklerini, þiirlerini, manilerini, fýkralarýný, masallarýný, hikâyelerini, kýsacasý halkla ilgili ortaya çýkarýlmýþ bütün ürünleri inceleyen bir bilim dalýdýr. Ýþte Halk danslarý da incelenen bu ürünlerden biridir.     Türkiye, Halk oyunlarý çeþitlilik ve kapsam bakýmýndan dünyanýn en zengin ülkesidir. Türkiye’de bu gün, 4 binin üzerinde halk dansý olduðu tespit edilmiþtir. Oysa tüm Dünya ülkelerinin halk oyunlarýný topladýðýnýzda bu rakamýn yarýsýna dahi eriþemiyorsunuz. Yani, Türkiye bu alanda rakibi olmayan tek ülke.
     Türkiye’nin hemen hemen her yöresinde, her köyünde halk oyunlarýna rastlamanýz mümkündür. Bunlarýn kendilerine has kýyafetleri ve müzikleri ile de zenginliði daha da artmaktadýr.
Halk oyunlarý; diðer sanat dallarýndan farklý olarak, ait olduðu toplumun orijinal karakterlerini taþýyan, fertlerin müþterek duygu düþünce ve davranýþlarýný sergileyen, baþkasýna göre yalnýzca güzel, ama kendi içinde ilgilenen kiþinin dünyasýný aydýnlatma özelliðine sahip bir kültürel kimliktir.
     Dün, Ýsa Nurçin arkadaþýmýzla küçük bir sohbetimiz oldu. Konumuz da kendi kültürümüz, kendi folklorumuzdu.
     Ýsa Nurçin de yýllar önce, ailesi ile birlikte Türkiye’den KKTC’ye gelmiþ ve buraya yerleþmiþ bir ailenin çocuðu idi. Ömrünün en güzel yýllarý burada geçmiþti.
     Ýsa kardeþim, haklý olarak bir serzeniþte bulundu bana. “Anadolu Halk oyunlarý ile bir yakýnlýðýn var mý? Ben, çok üzülüyorum. Yýllardýr kendi çocuklarýmýza kendi halk oyunlarýmýzý öðretemiyoruz. Kendi kültürümüzü unutma aþamasýna geldik. Çocuklarýmýz geldiðimiz yörelerin halk oyunlarýný bilmiyor. Okullarda öðrendikleri ezgilerin, ne kadarý bize ait? Bu ezgilerin içinde Rum ve Yunan ezgileri de yok mu?” diye soruyor.
     Kendisine hak veriyorum. Gerçekten Türkiye’den gelen nesil, yavaþ yavaþ bu kültürü unutmaya baþladý. Çünkü kendi halk danslarýyla haþýr neþir olamýyorlar. Davul zurnayý bilmiyorlar. Öðrenilen halk oyunlarý da KKTC’ye has oyunlar. Yani sadece buranýn oyunlarýyla kalýyorlar. Bu nedenle bir þeyler eksik kalýyor sanki…
     Oysa her alanda olduðu gibi bu alanda da iki kültür yan yana, paralel olarak sürdürülebilir. Her ikisi de yeni nesle zevkle öðretilebilir. Böylece Halk oyunlarý KKTC’de de daha çok çeþitlilik ve zenginlik kazanabilir. Hatta iki ülkenin motifleri birleþtirilip ortak bir motif meydana getirilebilir.
     Þimdi bu satýrlarý okuduktan sonra, “Kýbrýs Kýbrýslýlarýndýr” diyenlerin, bu düþünceye þiddetle karþý çýkacaðýný biliyorum. Her þeyde Türkiye’ye karþý çýktýklarý gibi, bu fikre de karþý çýkýp “Reddediyoruz” diyeceklerini tahmin ediyorum. Sýrf iþin içinde Türkiye var diye buna da karþý geleceklerini çok iyi biliyorum. Onlarýn amacý, sadece kendi düþüncelerini empoze etmek. “Bizim gibi düþünmeyenlere, burada yer yok” düþüncesindeler. Bu düþünce ne kadar doðru?
     Þurasý artýk bir gerçek. Bu gün KKTC’de yaþayan nüfusun yarýya yakýný Türkiye’den gelen insanlardan oluþuyor. Ve bu insanlar 40 yýldan fazla bir süredir buradalar. Peki, o zaman bu insanlarýn kendi kültürlerini yaþatma ve sürdürme haklarý yok mu? Dünyanýn neresine giderseniz gidin bu böyledir. Ýnsanlar nerede olursa olsun, nerede yaþarlarsa yaþasýnlar gittikleri yerlere kendi kültürlerini, gelenek ve göreneklerini de götürür ve onu yaþatmaya çalýþýrlar. Kendilerinden sonraki nesillere öðretip sürdürmeye çalýþýrlar. O zaman KKTC’ yaþayan bu insanlarýn da kendi geleneklerini yaþatmalarý bir haktýr.
     Bu iþ de önce burada yaþayan insanlarýn kurduklarý ve kendi geleneklerini yaþatmaya çalýþtýklarý derneklere düþer. Karadenizliler Derneði, Anadolu Kültürünü Yaþatma Derneði, Çukurovalýlar Derneði, Hataylýlar Derneði, Maraþ Dayanýþma Derneði, KKTC Yörükler Derneði ve hatta Yeni Doðuþ Hareketi gibi, adýný daha sayamadýðým diðer derneklerin görevi olmalýdýr. Tabii bunu yaparken hiçbir siyasi endiþe ve ayrýmcýlýk taþýmadan, sadece kültür amaçlý yapmalarý gerekir.
     Ýsa kardeþim, “Gel bu iþte bir öncülük yapalým. Neden olmasýn?” diyor. Hem de çok iyi olur. Ama tabii bunun için bir arada olma þart. Bir çatý altýnda olma þart. Bir de iþin bütçe kýsmý var. En zor olaný da o çünkü. Kaynak bulup, mali destek bulup bu düþünceyi hayata geçirmek lazým. Tabii bu iþi bilen eðitimli kiþilerin olmasý lazým.
     Ýsa burada “Düþünce olarak bana katýlýyorsan, bak 2 kiþi olduk bile. Baþarmamak için hiç bir neden yok” diyor.
     Düþünceye katýlýyorum. Zor, ama imkânsýz deðil. Kurulacak bir dernekle, gençlerimiz boþluktan çekilip alýnýr, kahvehane köþelerinden, bet salonlarýndan kurtulmuþ olurlar. Sosyal bir amaç için bir araya gelmiþ olurlar. Bu sayede de Anadolu Halk Danslarýný öðrenmiþ olurlar. Anne ve babalarýnýn kültürlerini devam ettirmiþ olurlar.
     Ama bunun için destek þart. Ya TC Elçiliði’nin desteði; ya da büyük bir belediyenin desteði þart. Veya en güzeli Kültür Bakanlýðý’nýn desteði gerekli.
     Ýsa da katýlýyor bu düþünceye: “Aynen kardeþim. Ben, çocuðumun, benim yetiþtiðim kültür ile büyümesini istiyorum. Geleneklerimizi, göreneklerimizi unutmalarýný istemiyorum. Köklerimize kültürel anlamda sahip çýkmak bizi zengin ve diri tutar” diyor.