Ýki kiþiyim bu aralar. Biri vicdaným diðeri ise dur durak bilmeyen ruhum.
Ýki yanýmdan öylesine çekiþtiriyorlar ki beni. Çeliþmekte gerçekten bir dünya markasý ikisi de.

Üzülmek zorunda olmak hissi akýyor þu an duygu damarlarýmdan. Durdurabilene aþk mý olsun ?

Mutluluða açsýn diyorlar halime fakat ben yediðim darbelerle o kadar hüzne tokum ki. Ýstesem de aç olamam mutluluða.

Gerek dostlarým gerek hayatýma giren diðerleri olsun ciddi manada o kadar yordular yýprattýlar ki beni , duygularýmdan kaçmayý gülerken aðlamayý çok iyi biliyorum ben artýk.

Annemin söylediði kadar çocuk deðilim artýk galiba. Büyümüþ gibiyim iki yüz yüzünüzden her birini tek tek görmeye baþladýðýmdan beri.

Ýnsanlar tuhaf içleri dýþlarý çekirdekleri kabuklarý.... Matruþka bebekler gibiler, açýyorsun bir daha bir daha bir daha.....

Ne daha fazla anlatmaya ne daha fazla dinlemeye gücüm kaldý benim. Hatta ne yeni birine kendimi anlatmaya ne de onu dinlemeye halim var aslýnda.

Doðrusunu söylemek gerekirse kendimi ne kadar tanýdýðýmý da bilmiyorum ben. Her neyse bir ara bende kendimle iyiden iyiye tanýþýrsam sizi de tanýþtýrýrým , söz.