PÝKAP

Bizim çocukluðumuzun ilk elektronik aleti kocaman pillerle çalýþan masa üstü radyolardý. Bizim evde krem rengi bir radyo arkasýnda dev gibi pili olan evin üstüne gerilmiþ telden bir hattý vardý.
Anlatýlanlara göre köye bu aleti ilk dedem getirmiþ. Akþam olunca köylüler ajanslarý (haberleri) dinlemeye gelirlermiþ ama bir tek babam açar kaparmýþ radyoyu, eðer evde babam yoksa kimse elini radyoya süremezmiþ.
Kýsa dalga dinlenirdi, kýþlarý evin içinde olunca çoluk çocuk bizim de kulaðýmýzý doldururdu haberler ve türküler.
Haberlerde açýlýrdý bir de. Günlük programý verirdi Ankara Radyosu, Çukurova Radyosu. O yüzden ne zaman açacaklarýný bilirlerdi.
Haberler baþlamadan verilen saat sinyaliyle saati olanlar yelek ceplerinden köstekli saatlerini ya da kol saatlerini koldan çýkarýlýr, radyoya göre ayarlanýp kurma kollarý öne arkaya çevrilerek kurulurdu.
Ankara Radyosu Yurttan Sesler Korosu, ara sýra çýkan halk ozanlarý vazgeçilmez müzik ziyafetleriydi.
Oradan kalmadýr bütün türkülerin müziklerini ve çoðunun sözlerine aþinalýðým, hatta yörelerini de bilirim birçoðunun.
''Þimdi Kýrþehir yöremize ait Hacý Taþan’dan alýnan bir türkü'' diye takdim edilirdi türküler yöresi ve kaynak kiþisiyle.
Tabi ki radyolarýn vazgeçilmez programlarý Arkasý Yarýnlardý.
Sonralarý hayatýmýza plakçalarlar girdi yani Pikaplar.
Abim aðaç rengi bir pikap alýp geldi eve. Pýrýl pýrýldý, yanýnda birkaç plakla.
Babam Franco'yu aratmayan bir diktatördü. Bu tür þeylere yeþil gözleri bir döndü mü uzak duracaksýn. Evde faþizm var demektir.
Babam kýzsa da plaklar çoðalmaya baþladý; Mahsuni, Yoksuli, Meftuni, Rýza Arslandoðan, Ali Sultan bazen de Neþet Ertaþ dönerdi cýzýrtýyla.
Yazlarý çimenlere özenle pikabýn etrafýna oturulur, en çok Mahsuni Þerif türküleri dinlenirdi. Plak deðiþimleri olurdu Yörüklerden. Daha çok çeþit olurdu yaz gelince fazladan plaklar dolaþýrdý pikaplarda.
1973’de Ýlkokul bitti bizi Kadirli’ye götürdüler. Orada ortaokula baþladým. Ýlk yýlý odunluk olarak kullanýlan bir odayý temizleyip oraya yerleþtirdiler beni.
Farelerle ekmeðimizi bölüþüp kardeþ kardeþ yaþadýk.
Gerçi onlar bizden çoklardý; bizden çok yiyorlardý ama olsun ne de olsa hücrelerimiz kardeþti.
Sanýrým ikinci yýl ailem de geldi babamýn satýn aldýðý üç odalý eve týkýþ býkýþ yerleþtik.
Arkada ahýr, inekler, koyunlar bir güzel boz eþek avluya ortak olduk.
Abimin kahverengi pikabý pencere önünde ara sýra dönüp duruyordu.
Bir gün okula giderken yol kenarýnda birkaç tane madeni para buldum, üstünde garip þekiller vardý. Saðlamca cebime yerleþtirdim, derslerde avucuma alýp okþadým. Okul biter bitmez bildiðim bir kuyumcu vardý, onun vitrininde hep böyle paralar görüyordum koþa koþa gittim kuyumcuya.
Adam bu üç madeni parayý aldý bana on lira verdi.
Ben bu parayla yan kapýsýndaki plakçý dükkânýna daldým.
Bir türlü plak beðenemedim.
Plakçý bana Neþet Ertaþ'ý dinletti. ''Ýki büyük nimetim var; biri anam biri yârim'' Hoþuma gitti, parasýný verip aldým.
Severek eve getirip pikabý açýp yerleþtirdim, plak dönmeye baþladý, ama ben fýrçayý yedim, kimse beðenmedi.
Plakçýya geri götürdüm ''çizmiþin'' dedi almadý.
Benim on lira gitti ama o plak dinlenmezse de yýllarca diðer plaklarýn arasýnda kaldý.
''iki büyük nimetim var; biri anam biri yârim''
Ne zaman Almancýlar boyunlarýnda asýlý Gurindig ya da Philips marka kasetçalarlarla geldiler iþte o zaman pikaplar evlerin kullanýlmayan eþyalarý yanýnda tozlanmaya býrakýldý.
Bazen gittiðim ikinci el pazarlarýnda rastladýðým eski pikaplarý seyre dalar çocukluðum dönerken görürüm o pikaplarýn üstünde.