Üzülmek deðil bu. Daha farklý bir þey. Ýçimi söküp atan bir þey. Aðladýkça sönmek yerine daha da alevlenen bir ateþ gibi bir þey. Ýnsanlara anlatamayacaðýmý bildiðimden bunu denemiyorum bile. Konuþmadýkça geçeceði de yok. Yazýyorum. Derdimi kaðýda döktükçe harfler boðazýmý týkýyor.
Gülmeyin ama sevgilimle ayrýldýk. Hani bitmesi deðil de bir daha o kokuyu içime çekemeyeceðimi bilmek beni üzüyor. Aðlýyorum. Aðladýkça sayfalar ýslanýyor, harfler birbirine karýþýyor. Ne konuþabiliyorum ne de yazabiliyorum. Günlerdir duvarlarý izlemekten baþka bir þey yapmadým. Ha bir de evde yalnýz kaldýkça güvenlik kamerasýný açýp geleni gideni kontrol ederek sigara içmek var. Artýk anneme sigara içtiðimi söylemem gerekiyor ama cesaret edemiyorum. Kimseye güvenemiyorum, kendime bile...
Cevabýný bilmediðim sorular soruyorum kendime. Kendi aklýmý karýþtýrmaktan zevk alýr gibiyim. Artýk aþka olan inancýmý da kaybettim. Öyleyse ben neyin acýsýný çekiyorum? Daha 16 yaþýndayým. Önüme daha kimler çýkacak, kimlere aþýk olacaðým... Ama yediremiyorum iþte. Ergenim iþte. Ergenliðim tutuyor sonra birden hayatý yaþayýp görmüþ 30lu yaþlarda bir kadýn edebiyatý yapmaya baþlýyorum. " ah bir þarap olsa" diyorum içimden. Hayýr o ne iþe yarayacaksa? Sonra takýyorum kulaklýðý. Çalsýn Zeki Müren, Sezen Aksu, Neþet Ertaþ, Yýldýz Tilbe... Derken sabah oluyor. Neden oluyor bu sabah onu da anlamýyorum. Nasýl olsa tekrar gece olacak. Ey dünya sen hiç yorulmazmýsýn dönmekten? Dur bi dinlen.
Arada bir kafamý kaldýrýyorum. Dýþarýyý izliyorum. Kahvemden bir yudum alýyorum ki kahvenin soðuduðunu fark ediyorum. Kendime yeni bir kahve yapmak için mutfaða gidiyorum. Bir " týk" sesi kendime getiriyor beni. Ketýldaki su kaynamýþ. Kahvemi yapýp balkona geri geliyorum. Yazmaya devam ediyorum. Yazmaktan parmaklarým kopacak bir gün. "Bir gün" demiþim. Gerçi dünya ben izin verdim diye dinlenecek deðil ya. Kahvemden bir yudum alýyorum ki "ýyy bu kahve iðrenç!"... Her zamanki gibi karýþtýrmayý unutmuþum. Son zamanlarda her þeyi unutmaya baþladým. Gerçi unutamadýðým þeyler de var tabii. Sabah ne yediðimi unuturum, kendi adýmý unuturum, ne yapacaðýmý unuturum ama bazý insanlarý unutmam. Daha doðrusu bazý insanlarýn bana neler yaptýðýný unutmam. Sonra kendime yine ayný soruyu sorarým: " ben bunu hak edecek ne yaptým?"... " O beni üzdü, o beni býraktý" diyemem çünkü. Seviyorum ya hani ona suç yakýþtýramam. Gerçi bu suç deðil, insanlýk. Her insanýn bencil bir tarafý vardýr deðil mi? "Ben hiç bencillik yapmadým" diyemem mesela. Elbet yapmýþýmdýr. Yoksa evren beni neden cezalandýrsýn ki? Aslýnda burasý gerçek dünya. Burada iyiler kazanmaz, burada mutlu son yoktur. Neyse yine sonunu getiremeyeceðim bir konuya daha girdim. Ben daha 16 yaþýndayým. Büyüyüp þarabýn, rakýnýn tadýna baktýðýmda noktasýný koyacaðým bu konunun. Tabi ergenliðime yenik düþüp bir saçmalýk yapmazsam...
Þaka þaka. Daha gerçekleþtireceðim hayallerim var benim. Hayal demiþken en büyük hayalim öldükten sonra unutulmamak. E bunu gerçekleþtirebilmem için önce ölmem gerekiyor deðil mi? Bir filmde duyuþtum. Hangisi hatýrlamýyorum. "Ýnsan 2 kere ölür" diyordu adam. "Biri nefes alýp verme kesildiðinde, diðeri adýný bilen son insan öldüðünde." Kendimi tüm dünyaya tanýtmam gerekiyor. Kim bilir belki de yazýlarýmý yayýnlarým? Düþünüyorum da benim yazýlarýmý kim okusun? Triplerde bir ergenim iþte. Okuyanlar da dalga geçer. Olsun en azýndan öldükten sonra bile güldürürüm insanlarý.
Neyse bir hayalim daha var o da en az 3 uþaklý bir villada golden cinsi köpeðimle yaþlanmak. Ha bir de bir impala ya da choper motor istiyorum. Eee ergen olmak kolay mý? Hiç bitmiyor isteklerim. Ama ne var biliyor musunuz? Bu isteklerim gerçekleþecek biliyorum. Çünkü her isteðimi yerine getiren bir sülalem var. Konusu açýlmýþken...
Bilmem kaçýncý doðum günümde bana boyum kadar ayýcýk alan amcama, doðduðumdan bu yana bana kapýsýný hep açan 3.annem halama, bana kýzmasý için gaza getirip sonra dövmesin diye babamý tutan, beni hiç terk etmeyen ve her istediðimi yapan 2.annem babaanneme, beni doðuran, kollarýnda güvende hissettiðim, katlanýlamayacak derecede üzmeme raðmen beni hep affeden, doðum gününü kutlamayý unuttuðum öz anneme, her baþarýmda ya da baþarýsýzlýðýmda benimle gurur duyan, bana güveni biraz olsun azalmayan ve bana yazma yeteneðimi kazandýran babama, ne kadar terslesem de birkaç dakika sonra bana koþan, suratýna kapý kapattýðýmda kapýnýn önünde dikilip kapýyý açmamý bekleyen kardeþime, en azýndan þimdilik her þeyimi anlatabildiðim, ailemden biri gibi gördüðüm, her gün görmekten biraz olsun býkmadýðým, baþkalarýyla takýlmaya baþladýðýnda kendimi aldatýlmýþ gibi hissettiðim en yakýn arkadaþým Ceren'e teþekkür ederim. Allah'tan herkesten nefret ediyormuþum. Neyse.
Fark ettim de konudan çok uzaklaþmýþým. Ciddiyetimi de kaybetmiþtim zaten. Bu yazý da burada bitiversin.