Kaybolduðum yerden ait olduðum yere, sana. Merhaba. Sana merhaba demedim hiç. Bir baþlangýcý çok gördüm. Kördüm. Oydular gözlerimi çukurlarýndan. Yerine böcekler sýkýþtýrdýlar, kemirsinler diye beynimi. Güçlü kaldým mý ? Hayýr. Ýnsan hayatýnda bir þeyleri yoluna koyarken aslýnda bir felaketi örtmeye çalýþýyormuþ. Ben bunu farkettiðimde çok sert çakýldým yere. Sen buna denk geldin. Sadece seni üzmedim. Seninle doðru orantýlý kendimi de üzdüm. Sana söylediklerim söylemeye cesaret edemediklerimin binde biri. Buyur iþte benim yaralarým.
    Hoþ kalamadýn deðil mi? 'Hoþ' anca yan yanayken kalýnýr. Bozuldu düzen, duygular... Yalan söyledim sana. Kendimi asla silkeleyemedim. Öyle bir toz ki bu üzerimdeki artýk tenime kazýlý. Aramýzdaki derin denizi yüzerek aþarsam belki olur diyorum. Bir kulaca gücüm var mý peki? Sanmýyorum.
Tüm duygularým sana bakýp aðlýyor. Benim en acý keþkem... Gülüþün bütün acýlarýn üzerine uyuþturucu etkisi. Uzanýp öpmek istiyorum gülüþünün bir kýyýsýndan, her uzanýþta düþüyorum. Sonsuz gücüm varmýþ gibi tekrar tekrar uzanýyorum. Affet demeyeceðim sana. Ýnsan bir kez ölüyor. Ben tetiði çektim. Sýrayla düþtük. Affetmezsin ama affet. Ben bu gökyüzünün sensiz maviliðine katlanamýyorum. Bu yüzden affet. Sarýlýnca denk gelen yaralarýmýz var, affet. Kan kaybýndan ölüyorum, benim kaným sensin, affet.
    Kalan son umudumu bir þekilde buralara uðramaný dileyerek kullanýyorum. Sesim sesine çarpsýn. Seni seviyordum, seviyorum.