Okudukça yazasým,yazdýkça silesim var
Sildiklerimi hatýrlayasým yok,yinede
Karanlýða perde gibi inen kirpiklerin
Bir hikaye sanki perilerin olmadýðý
Sevmek zor zanaat,keman veya çello çalsaydýn
Gezegenleri izlerken derdim hep saturn adýn
Herþey ne kadarda ufaktý deðil mi adam, bendim senin kadýnýn...
Pluton gibi ufak ve soðuk,ruhun gibi ayný adýn
Bu kadar acý niye ? Beline dolanan ruhum kursaðýmda
Bak üzgün deðilim ama yutkunmalýyým sadece zor sanki
Iþýðýn sönük bir yýldýz gibisin adam içine çöken
Bense kadere söven bir galaksiyim neden mi ?
Binlerce yýldýzýn arasýnda sen parlamýyorsun
Sen benim galaksimin bir yýldýzý olamýyorsun
Karanlýðý böldüm,yýldýzlarý defettim soðuðum
Ýlk kez üþüyen bir galaksi gibiyim,sanýrým yokum
Deðiþken bir tokluk,hissiyat hissiz adama armaðaným
Açtýðýn her paketin içine doldurdum parça parça
Karda oyun oynayan çocuklar kadar mutlu musun ?
Sahi sen þu günlerde mutlu musun ? Deðiþik.
Sence de uzamadý mý bu,uzadýkça yormuyor mu senide ?
Her gece yattýðýnda mutlu bir adam mýsýn sence
Mutluluk nedir ? elma þekerine koþan çocuk gibi mi ?
Neyse boþver senin mutluluðun,senindir deðil mi ?