Kapýmýzýn önündeki kaldýrýma çökmüþ, hoþ bir sohbete dalmýþtýk. Önümüzden megafonuyla baðýra baðýra geçen, kömürcünün kamyoneti aramýzdaki sohbeti böldü. “Taksitle odun ve kömür satýþlarýmýz baþlamýþtýr!” diye ötüyordu megafon. Oysa mevsim yazdý, kýþa daha çok vardý.

Kamyonetin sürücüsü bizi kapý önüne sýralanmýþ, kalabalýk bir hâlde görünce az ilerdeki sokaða sapmaktan vazgeçip geri geri geldi, durdu sessizce. Camdan baþýný yana uzatýp gülümsedi. “Kýymet Abla” dedi anneme, “çok güzel odunumuz, kömürümüz var. Hem fiyatlarý uygun hem de altý taksitle”
Annem fiyatýný sordu. Aldýðý yanýt karþýsýnda: “Fiyatý uygunmuþ” dedi.
Kamyonetin sürücüsü: “Ýsterseniz sizi kömür deposuna götürebilirim” dedi.

Annem ve ben kamyonetin ön koltuðuna kurulduk, doðruca kömür deposuna gittik. Gerçekten kömürler gözümüze güzel görünüyor, ýþýl ýþýl parýldýyordu. Fiyatý da uygun olunca birer ton sipariþi verdik. Sipariþimizi ve adresimizi bir yere not aldýktan sonra, “Akþama doðru eve teslim ederiz” dedi depo sorumlusu.
Akþamüzeriydi, gelmeyince kömür kamyoneti annem alýp bizi dondurmacýya götürdü, külah külah dondurma yedik.
Eve döndüðümüzde iki ton kömür kapýmýzýn önünde tepeleme dökülmüþ bir hâlde duruyordu. Annem öfkelendi birden. Baþladý kömürcüye yakasý açýlmadýk küfürler savurmaya.
”Þimdi bu kömürü aramýzda nasýl pay ederiz?” diye kara kara düþünmeye baþlamýþtý. O sýrada kapýmýzýn önünde geçen annemi üzgün bir hâlde gören Erzurumlu Neco Baba, “Ne oldu Kýymet teyze?” diye sordu.
Annem durumu kýsaca izah etti. Neco Baba biraz da esprili bir þekilde, “O zaman muhtarý çaðýr, o bölüþtürsün kömürünüzü”
Annem biraz düþündükten sonra, “Muhtar olmasýn ama!” dedi. “Ona oy vermedim ya, bana kömürün azýný verir ”