34 yýl öncesiydi, miþ'li geçmiþ zamanýn bir cuma vaktinde.
Bir kadýn vardý, kollarýnda henüz doðmuþ ilk erkek evladý.
Anne sevgisiyle ilk sütünü deðdirmiþti bebeðinin dudaklarýna.
Hoþ gelmiþti bebek, hayat denilen bir serüven yaþamaya.

Yýllarca ANNE rütbesiyle, nice zorluklarla savaþtý onun için.
Aç yatmýþtý belki de bazý akþamlar yataðýnda,
Evladýnýn yüzünde açlýðýn hüznünü görmemek için.
Belki de ayaklarý soðukta buz tutmuþtu,
Onun bir kere bile üþümemesi için.

Sanýrým, þu hayat tiyatrosunda en iyi fedakar rolünü oynayan oydu.
Belki seyircisi yoktu, ama bebeðinin yüzünde gördüðü gülümsemede
Her zaman hissederdi içinde,
Ayakta alkýþlanan o sessiz el çýrpmalarýný.

Zaman bebeðini büyütürken, yaþlandýrmýþtý kendisini de.
Ak saçlarý boylu boyunca düþüyordu gözlerinin önüne.
Yorgun bedeni ayrýlýk yakýnda diyordu sevdiklerine.
Ýstemese de elinden ne gelirdi,
O da her anne gibi elveda diyecekti zamaný geldiðinde.

Her zaman tartýþýlmýþtýr önce kimin topraða emanet edileceði.
Neden korkarýz bilinmezdir, Yaradan'ýmýza geri dönmeyi.
Yoksa korkumuz toprak olup unutulmak mý?
Peki, unutur mu ki seven sevileni.

Felek sinsice oyunlar oynar bizlere þu yaþam mücadelemizde
Ýstemeden de olsa, kýrdýrýr sevdiklerimizin kalbini; fakat
Bir sihir vardýr gönül almada, yanaða kondurulan o öpücükte.

Arkada kalanlarýn en güzel hatýralarýndan biridir,
Sonsuzluða gözlerini yumanýn yüzündeki küçük tebessüm.
Hissettirir kalanlara, gidenin daha iyi bir yerde olduðuna.
Dualarla uðurlanýr, son yolculuðundaki cennetin bahçesine.

Artýk özlemek kelimesiyle türetilmiþ cümleler kurmak kalýyor dizelerime.
Peki, ne kadar kurabilirdim ki bu cümlelerden.
Gökteki yýldýzlarýn sayýsý yeter miydi?

          Efkan GENÇ