Bunca yýl alýþýp kabullendiðim ne varsa bir rüzgar hafiften eserken hepsini bir yerlere daðýttý, ardýndan yaðmur yaðdý ve bende inanca dair ne kaldýysa hepsini tek tek akýttý. Þimdi hissizim. Bir o kadar çaresiz ve yok olmuþ. Bunca yýllýk yaþanmýþlýklardan sonra hissettiðimi zannettiðim her þeyi anlatýrken, etrafýmda kimsenin olmadýðýný ve benim sadece aynalara konuþtuðumu anlamýþ oldum. Bu geç farkediþlik, nedenini bilmediðim bir þekilde bu aralar daha da zihin kurcalayýcý ve aðýr gelmeye baþladý. Zihnen taþýyamayacak kadar aðýr ve fiziken çökertecek kadar etkili. Bu hal, engelleyemeyeceðim bir þekilde beni sararken, kurtulamayacaðýmý anladým ve en azýndan sonunu istediðim bir þekilde bitirmeye karar verdim. Çünkü çaresizim ve bunun farkýna geç varýyorum. Zihnimdeki bu örümceklenmeyle beraber fazlaca elimin ve yüreðimin titremesini göz önüne alarak belirliyorum ki ihtiyacým olan kimsesiz uçurum ve güçlü bir rüzgar.
Ve bir an öylesine hayatý yaþayan benden, þimdi aklýmda beni çürütmeye yetecek milyonlarca düþünce varken, yaþamayý seçmemi nasýl beklersiniz?