Kimimiz her þeyi unutmak ister, kimimiz hiçbir þeyi unutmamak.
Hepimiz özünde yarýna býrakýlacak þeyler için yaþýyoruz. Doðurduðumuz çocuklar, yarattýðýmýz sanat eserleri, yaþlanmaya ve yok olmaya mahkum bizler için geleceðe tutunma ipleridir. Bu iplere baðlý kuklalar gibiyiz. Onlar bizi yönlendiriyor. Kuklalarýmýzýn ne kadar gösteriþli olduðu ile övünüyoruz birbirimize sýrýtarak. Zamanýn geçmekte olduðundan haberdar olduðumuzun bilincinde olarak yapýyoruz bunu. Neredeyse ölüm dozunda alýnmýþ bir uyuþturucu müptelasý nahoþluðunda unutmak istiyoruz, zamanýn nasýl geçtiðini. Geldiðimiz yerin þamatasýnýn ve bir zamanlar bize ulaþýlmaz görünen doruklarýn üstünde olmak, su serpiyor yüreðimize, ferahlatýyor bizi, ta ki çocuklar evden uzaklaþýncaya, yazdýklarýnýn üzerine bir sürü baþkalarýnýn yazdýklarý birikinceye, duvardaki tablonun altýndaki rengin, etrafýndaki renkten gizlendiði tarihe kadar.
Film setlerinde yaþýyoruz. Bizim filmlerimiz çok daha uzun ve yönetmeni herkese tanýdýk. Anladýðýnýz üzere herkes kendi filminin yönetmeni. Hayatýna müdahaleye izin vermek zorunda kalan, buna alýþmýþ, baþka türlüsüne cesaret edemeyenden ya da aksinin olabileceðinden haberi bile olmayandan bahsetmiyorum. Onlar, kendi var olmayan hiçliklerini hatýrlamak için çýrpýnýp dursunlar. Gerçek ile görünen arasýndaki denge, su terazisi kadar hassastýr. Ama arasýnda 360 derece fark vardýr.
18.11.2015