Afrika’nýn uçsuz bucaksýz savanlarýnda yaþayan bir papaðan vardý. Bu papaðanýn adý Sarp’tý. Sarp hangi aðacýn altýndaki gölgelikte serinleyen hayvan grubu varsa oraya gider, konuþmalarý dinlerdi. Kim ne demiþ, kim ne söylemiþ, kimin ne derdi varmýþ, hepsini bilirdi. Papaðan Sarp öðrendiklerini saðda solda anlatmaz, olaylarýn hesaplaþmasýný kendi iç dünyasýnda yapardý. Duyduklarý çok önemliyse, bunlarý arkadaþý zürafa Bili ile paylaþýrdý. Zürafa Bili, papaðan Sarp’ýn anlattýklarýný önemsemez, güler geçerdi.

Günlerde bir gün, papaðan Sarp bir aðacýn dallarý arasýnda uyukluyordu. Öðleye doðru bir aslan grubu papaðan Sarp’ýn durduðu aðacýn altýnda dinlenmeye çekildi. Aslanlarýn konuþmalarýný duyan papaðan Sarp gözlerini açtý. Bu aslan milleti oldum olasý iki konu hakkýnda konuþurdu. Birincisi, en büyük düþmanlarý sýrtlanlar ve ikincisi, bu gece ne avlasak? Civardaki sýrtlanlar, geceli, gündüzlü avlanarak aslanlarýn tekerine çomak sokmuþtu. Yalnýz gezen sýrtlaný yakalayýp öldürmeli ve sayýlarýný kontrol altýnda tutmalýydý. Sýrtlanlarý tümden yok edebilseler buralar geyik, zebra ve antilop dolardý. Dün gece av peþinde koþmuþlar, iki zebra ve bir antilobu ellerinden kaçýrmýþlardý. Belli ki, zebralar, antiloplar hýzlarýný arttýrmýþlardý. Belki de, biz yavaþladýk, diyenler vardý. Bir diðer aslan: Yavaþladýðýmýz doðrudur. Hatýrlarsanýz dün gece de av yakalayamadýk yani iki gündür açýz. Aç aslan hýzlý koþamayacaðýna göre, avlanamamasý normaldir.

Bunun üzerine grubun lideri erkek aslan:
“ Þu ilerdeki aðacýn yapraklarýný yiyen uzun boyunlu zürafayý avlayalým. Akþamüstü peþine düþeriz. Öyle bir tuzak kuralým ki, o zürafanýn boyunu devirelim. Dur bakalým, zürafa Bili deðil mi o? Akþama yedim seni, Bili.”

Papaðan Sarp duyduklarýna inanamadý. Aslanlar, arkadaþý Bili’yi yakalayýp yiyeceklerdi.
Hemen gidip Bili’yi uyarmalý ve onun buralardan çok uzaklara gitmesini saðlamalýydý.

Bili, papaðanýn anlattýklarýný her zamanki gibi önemsemedi, güldü, geçti. Yýllardýr ona dokunmayan aslanlar neden þimdi fikir deðiþtirsindi? Hem onun aslanlardan korkusu yoktu. Gücüne güveniyordu. Aslanlarý piþman ederdi. Papaðanýn, bu sefer durum baþka, aslanlar iki gündür açmýþ. Sadece sana odaklanmýþlar. Tuzak hazýrlýyorlar, demesine aldýrmadý.

Bili akþamüstü ormanýn kenarýna geldi. Birden aslanlarýn etrafýný sardýðýný görünce içi acýdý. Keþke Sarp’ý dinleseydim ve buralardan gitseydim, diye düþündü. Aslanlara yem olmak istemeyen Bili, onlara saldýrdý. Uzun bacaklarýyla tekmeler savurdu. Bu tekmelerin tadýna bakan iki aslaný yere serdi. Ormanýn kenarýndaki dar alandan kurtulup açýk alana çýktý ve koþmaya baþladý. Peþinde yirmiden çok aslan vardý. Tuzak, saat gibi iþliyordu. Bili koþtukça, kaçtýkça yoruldu. Birer aslan ayaklarýna sarýldý. Bunun üzerine Bili’nin hareketleri yavaþladý, dizlerinin üstüne çöktü ve yere yuvarlandý. Grubun lideri erkek aslan, mengene gibi diþleriyle, Bili’nin boðazýný sýkmaya baþladý.

Olanlarý baþýndan beri takip eden papaðan yakýndaki bir aðaca kondu:
“ Dur, Uzunyele. Ben papaðan Sarp. Hatýrlarsan küçükken seni birkaç kere ölümden kurtarmýþtým. Bana can borcun var. O zürafa Bili, benim arkadaþým. Onu býrakmaný istiyorum.”

Uzunyele, papaðanýn dediðini yaptý. Bili’yi býraktý. Papaðanýn dedikleri doðruydu. Yavruyken papaðanýn çok faydasýný görmüþtü. Yaþamýný papaðana borçluydu. Bili ayaða kalktý ve oradan uzaklaþtý. Aslanlar, bir daha Bili’ye dokunmadýlar. Papaðan ve Bili’nin arkadaþlýklarý devam etti. Bili artýk papaðanýn anlattýklarýný dikkatle dinliyordu, gülüp geçmiyordu.


SON