Basitçe; sabahýn ilk seslerine, günýþýðýnýn yüzüne düþmesiyle uyanmak yerine aðýr bir yükü sýrtlama düþüncesiyle gözlerini açtýðýn gün, vazgeçersin. Herþeyden.
Uzun cümlelerde boðulmak gibisinden bir yaþamak olur tekdüzeliðin. Sýk sýk kaçmaktan, gitmekten bahsedip kalmaya devam edersin.

Günlük yaþarsýn. Her sabah, bugün ne olacak diye merak etmeyi býrakýp-iyi kötü -gelen her ne ise, kabullenip karþýlarsýn. Ara sýra sinir krizleriyle silkelenir benliðin, varlýðýna lanetler yaðdýrýp sonra durgun sular gibi hayatýnýn seni sürüklediði yere akarsýn. Vazgeçersin, baþlarsýn yine vazgeçip devam edersin. Bitmez bir tekerrüre yazýlýr ömrün, basitçe: sonunu beklersin. Gün gelir kendini koyverirsin.
Aðýr, yapýþ yapýþ bir rüyada kalmanýn hayalini kurarsýn. Direnir her sabah bedenin, kirpiklerin bile kenetlenir, uyanmak istemezsin...

Gün gelir, kocamýþ bir yalanýn içinde olduðunu çözersin. Ne aðlar, ne de gülersin.
Tüm gücün tükenmiþ, çiðnenip tükürülmüþ, kullanýlýp atýlmýþ olmanýn gerçeðiyle yaþarsýn. "Ýþte bu kadarým", dersin. Ýçinden yýkýlýrken, sahte sahte gülümsersin.
" Bu kadar mý?" çanlarý çýnlatýr ruhunu, isyanlarýný gömecek yer ararsýn. "Lanet olsun!",
diye haykýrýrsýn, sesini duyan olmaz. Senin kadar yalnýz, senin kadar bedbaht hiç kimse yok diye zýrvalar, kendine acýrsýn. Karanlýk günlerin, zift karasý kaderin var senin, inanýrsýn. Zihnin bile ihanet içinde, hiç aydýnlýk günün olmadý diye fýsýldadýðýný sanýp onurlu, iyi, güzel herþeyi unutursun.
Her þeyi unutursun...Tasasýz çocukluðunu, mantýksýz ergenliðini, ilk aþk kývýlcýmýný, heyecanlý gençliðini unutursun. Vefayý unutursun. Sen hep ama hep maðdursun.


eylül