Bir muþtuyu, hüznü, yalnýzlýðý, aþký, adaleti daha sayamayacaðým bir çok duyguyu kelimelere zerk ederek; insanlarýn hayal dünyalarýnda sonsuz bir mücerrete dönüþen sanattýr þiir.

Konuþtuðumuz andan itibaren sözcüklerde ki ritimlerle þaha kalkan ifadelerin mimlenmiþ halidir þair. Konuþmaktan kasýt ise duygularýn tezahüründen ibarettir.

O zaman þair ve þiir, bütün duygularýn; paralel þekilde dizilmiþ aynalara yansýmasýyla oluþan ifadelerinin rengârenk bir havai fiþek gibi ihtiþamlý birliktelikleridir. Tam anlamýyla sezimsel bir dönüþüm hikâyesidir.

Mehmet Akif’in çizdiði “ Asým’ýn Nesli” , Necip Fazýl’ da Mehmet’ e seslenince bir ebet musikisine dönüþmedi mi?

Mehmed'im, sevinin, baþlar yüksekte!
Ölsek de sevinin, eve dönsek de!
Sanma bu tekerlek kalýr tümsekte!
Yarýn, elbet bizim, elbet bizimdir!
Gün doðmuþ, gün batmýþ, ebed bizimdir!

Ya da akþam ve zaman kavramlarý Ahmet Haþim’in dizeleriyle yeniden eþhedü demedi mi gönül deryasýna?

Akþam, yine akþam, yine akþam
Bir sýrma kemerdir suya baksam;
Üstümde semâ kavs-i mutalsam!
Akþam, yine akþam, yine akþam
Göllerde bu dem bir kamýþ olsam!

Aþk kavramýysa Sezai Karakoç’la damga vurup yayýldý bütün dünyaya bir nefes gibi.

Senin kalbinden sürgün oldum ilkin
Bütün sürgünlüklerim bir bakýma bu sürgünün bir süreði
Bütün törenlerin þölenlerin ayinlerin yortularýn dýþýnda
Sana geldim ayaklarýna kapanmaya geldim
Af dilemeye geldim affa layýk olmasam da
Uzatma dünya sürgünümü benim

Cahit Zarifoðlu ile yeni bir soyutluk kazandý içimizdeki bulantý.
Sis borularý ötmeðe baþladý yavrular
Þimdi oradalar - Aþk delice kýmýldamalý yataðýndan
Nesiller geldi, nesiller geçti. Ýnsanlarýn kemale ermeyen beþer ömürleri birer birer solup gitti. Kelimelerde li bu yücelik ise tozlanmalarýna bile fýrsat kalmadan, sonsuza kadar var olan ve olacak olan gönüllerde bir çýnar gibi dipdiri…

Ölüm bize ne uzak bize ne yakýn ölüm .
Ölümsüzlüðü tattýk bize ne yapsýn ölüm. (ERDEM BEYAZIT)

SENANUR BUDAK