SESSÝZCE

3. bölüm.

Günlerce belirli saatlerde, parka gitmeye devam ettim. Onu tekrar görmeyi umut ederek, býraktýðým þekilde o bankta otururken onu bulma heyecanýný bütün benliðimde taþýyarak her gün gittim.
Bulamadým.
Yoktu.
Sanki hiç orada onu görmemiþim gibi, sanki o bankta oturup tebessümü ile parký aydýnlatan o deðilmiþ gibi, sanki etrafýnda olup biteni umursamayan o ilgisiz adam hiç parka uðramamýþ gibi, sanki hiç onu görmemiþim gibi, hatta sanki park boþalmýþ gibi...
Koca þehir kocaman olmuþ ve o en kuytu köþeye saklanmýþtý.
Çaresizdim.
Aklýmdan çýkaramýyordum bir türlü.
O bankta oturmuþ tebessümü ile beynimi yüreðimi esir almýþ sonra kendini azat etmiþ çekip gitmiþti.
Nereye ?
Belli deðil...
Parkta onu bulduðumda ne diyecektim onu da bilmiyordum. Ne anlatacaktým ya da?
Peki o?
Beni dinleyecek miydi?
Geçen günler arsýzca, bir o kadar da umarsýzca hýzla kendini tüketmeye devam ediyordu. Saçma sapan þeylerle meþgul olmaya baþlamýþtým.
Hiç sevmediðim halde hafif müzik dinliyor, alýþveriþe çýkýyor, hiç sevmediðim halde vitrinlere bakýyor, çarþý - pazar geziyordum.
Hatta hiç sevmediðim halde yemek yapmaya bile baþlamýþtým.
En zor yemekleri pasta börekleri deniyor oturup tek baþýma yiyor kendime notlar veriyordum.
Davet edildiðim ne kadar gereksiz gün, parti, düðün, niþan varsa hepsine gittim.
Ve gittiðim her yerde gözlerimle onu arýyordum.
Sessizce...
Yalnýz kalmayarak kendimle olan baðýmý koparmaya çalýþýyor, onu zihnimden uzaklaþtýrmaya çalýþýyordum.
Dýþarýda olursam kalabalýða karýþacaðým ve o da düþüncelerimden sýyrýlarak o kalabalýkla birlikte gidecek, ve ben ondan kendimi kurtarmýþ olacaktým.
Yalnýz kalmayarak, o hariç ne varsa meþgul olacaktým böylelikle, ona vakit kalmayacak, ve ben onu tebessümü ile birlikte unutacaktým.
Unutacaktým...
Komik bir cümle...
Unutmak...
Neyi?
Bildiðimi..
Bildiðim ne var peki?
Hiç..
Adýný dahi bilmediðim birini unutmaktan bahsediyordum...
Bu arada çýktýðým yýllýk iznim bitiyor ve ben yeniden iþe baþlýyorum.
Metrodayým...
Ýnsanlara bakýyorum. Yüzlerine, yüz çizgilerine, meþguliyetlerine, hitaplarýna konuþmalarýna, dinledikleri müziðe..
Ýnsanlara bakýyorum. Yürüyüþlerine, adýmlarýna, ayaklarýna, telaþlarýna, heyecanlarýna, býkkýnlýklarýna bezginliklerine...
Ýnsanlara bakýyorum. Hayallerine, düþlerine, diþlerine, korkularýna cesaretlerine...
Yürüyorum...
Gençlere bakýyorum. Genç kýzlara, saçlar boyalý makyajlarý özenle yapýlmýþ, yaþlarýnýn 2 katý genç kýzlar, masumiyetlerini yaþlarý ile boy ölçüþmeyen davranýþlarýna ve boyaya esir etmiþ genç kýzlara...
Oturuyorum...
Çocuklara bakýyorum. Boylarýndan büyük laflar eden, her þeyi bilen çocuk olduklarýndan kendileri bile bi haber olan çocuklara...
Kendime bakýyorum...
Sonra ona...
Kulaklýðýmý takýp türkü dinlemeye baþlýyorum yeniden.
Aþýk olan maþuk olaný atar mý? diyor haným sanatçý..
Gözlerimi kapayýp dinlemeye baþlýyorum.

Neredesin?

Ýþ yerine geliyorum...
Günaydýn faslý ve bir o kadar da "nasýlsýnýz?" vs vs..
Ýyiyim ya siz? (iyi deðilim aslýnda görmüyor musunuz berbat haldeyim anlamýyorsunuz o halde neden soruyorsunuz?)
Hasan Efendiden bir bardak çay rica ediyorum, evden getirdiðim peyniri simit ile yemeye baþlýyorum.
Camdan dýþarýya bakýyorum, karþýmda okul binasý deðilde uçsuz bucaksýz bir yol var da ben o yola bakýyor gibiyim ve yolun sonunda ne var merak ediyorum.
Kapý açýlýyor, gayriihtiyari baþýmý çevirip bakýyorum, elinde bir bardak çay ve küçük siyah çantasý ile o içeri giriyor, az önceki o uçsuz bucaksýz yol bir anda bir adým kadar oluveriyor ve ben nereye gideceðim konusunda þaþkýn, titrediðimi hissederek öylece kalýyorum...

devam edecek.

n.b