Kusura bakma ben sadece okuduðum kitaplarýn etkisinde kalýyorum.Onlarda birbirlerini seven insanlarýn hikayeleri anlatýlýyor, seven fakat kavuþamayan insanlarýn hikayeleri...Yani melankolik ruhuma melankolik aþýlar da diyebiliriz her satýr için.Ben bunlarý kendi dünyama uyarlýyorum çok sefer.Bu bazen –özellikle aþkýn doyasýya yaþandýðý satýrlarda-sýrf özenip mutlu olmak için bazen de kendime acýmak için yaptýðým bir þey iþte.Fakat benim dünyamda bir tek ben varým, bir sen yoksun.Evet maalesef bir tek sen yoksun.Bu da beni gerçek hayata döndürmek için yeterli oluyor.Ve tabiki bu, iþleri daha da zorlaþtýrýyor.
Örnek vermek gerekirse Sabahattin Ali bu konuda çok güzel bir kitap yazmýþ.Adý Kürk Mantolu Madonna.Bu yazýya konu olmasýysa benim kitabý okurken kendimi Raif Efendi gibi düþlemem.Eksik ve fazlalarýyla.Mesela ben Raif Efendi olsaydým eminim Maria Puder’le hiç tanýþamamýþ bir Raif Efendi olurdum.Ve tabiki bu beni þimdiki gibi hiçbir þey yapmazdý.Bir de her kitapta karþýma çýkan aþkýn aranmadan bulunamayacaðý meselesi var.Raif Efendi bu konuda þanslýydý.Onun aþký aramak için fýrsatý vardý ve bulabildi de.Benim ise yok.Yani ben Raif Efendi olsaydým muhtemelen o küçük Anadolu kasabasýnda kalýr ve kürk mantolu madonnamý tanýyamadan ölüp giderdim.
Evet belki sen yokken yalnýzlýðý bu kadar kafama takmamalýyým, Raif ile Maria güzel, mutlu bir hayat geçiremedi diye bu kadar altüst olmamalýyým ama sen de kabul etmelisin ki þu an burada, yanýmda olsaydýn ben roman tahlili gibi bu yazýyý yazmaz, seni öper belki þarkýlar söylerdim.