Mutluluk ve umut havuzumun çeþmesini açýk býrakmýþ gibiyim. Sabah kalktýðýmda, parýldayan son damlayý, bir alkolik misali aðzýma atabilmeyi umut ettiðimde, ayaðým kaydý ve boylu boyunca yere serpildim. Artýk bitmiþ miydi? Ne hiç duymadýðým bir müzik, ne de hiç seyretmediðim bir film doldurmaya yetmiyordu. Boþa gidiyordu, bulut beyazlarý, gökkuþaðý zerresine bulanmýþ yaðmur damlalarý. Sevgilimin aþk dolu öpüþmeleri kare kare daðýlýyordu, saðdan soldan kollarýmý açmýþým boþluða, bir araya getirmeye çabalýyorum delice, kan ter içinde. Toplayamýyorum bir türlü sýðmýyor avuçlarýma, kum taneleri gibi kayýyorlar arsýzca. Bebeklerin haykýrýþlarý kesiliyor, sessizlik çok sinir bozucu, bir sis çöküyor birden. Soðuk, iliklerimi býçaklýyor. Sessizlik dayanýlmaz, çýldýrýyorum. Görmüyorum, hiçbir þey elimi kolumu sallamaya devam ediyorum. Dövüþtüðüm þeyin kokusu, rengi, sesi yok. 22.07.2015