Çevremize þöyle bir bakalým. Komþularýmýz neler konuþuyor. Yolda iþine gidenler neler konuþuyor. Veya evimizde oturup televizyon kanallarýný tarayalým kaç farklý kanalda kaç farklý kiþi kaç farklý þey konuþuyor. Okulda öðretmen, evde anne, sokakta arkadaþlar neler konuþuyor. Çoðu insan “bana ne” deyip kendini rahatlatabilir ama þöyle bir sorunla karþý karþýya kaldýðýmýzý söylemek yanlýþ olmasa gerek.

Konuþuyoruz. Evet tüm herkesin ortak yaný. Ama öyle konuþuyoruz ki “gerçek” konuþmaya sýðdýrýlmýþ ve tüm konuþulanlar “gerçek” zannedilir hale gelmiþ. Halbuki nice konuþulmayan gerçekler vardýr. Gerçeðin peþine düþen nice kiþilerin sorduðu sorularýn cevapsýz býrakýlýþý vardýr. Gerçeði yazmaya çalýþmýþ nice kiþilerin yayýnlanmamýþ yazýlarý vardýr. Gerçeði filmleþtirmeye çalýþanlarýn nice yayýnlanmamýþ filmleri vardýr. Yani dostlar gerçekler konuþulanlardan az deðildir. Ve günümüzde konuþulanlarýn hepsi de gerçek deðildir.

Ne diyordu kutsal kitap; “hiçbir þey yok iken sadece söz var idi”. Evet söz vardý. Hakikati anlatabilmek için. Söz vardý gem vurulmaya kabullenmeyen. Söz vardý gerçeði, gerçek için anlatan. Ama insan bunu bozdu. Ýnsan sözü çýkarlarý için kullanmaya baþladý. Konuþulan sözler hakikat ve gerçeklikten uzaklaþtýrýldý. Sokaklarda gerçeklik dil oyunlarýyla yozlaþtýrýldý. Hatta bu konuda Platon’a hak veresim geliyor. Retorik çiler (ben günümüz siyasetçileri diye tanýmlýyorum) onlarý. Hakikati, gerçekliði söz oyunlarýyla absürdleþtirdiler. Hakikat öyle basitleþtirildi ki ne Tanrý’nýn önemi kaldý ne de kutsallýðýn deðeri. Tüm bunlarý göz ününde bulundurarak günümüzdeki yayýncýlara sesleniyorum:

Her þey söze indirgenmez ve indirgenmemeli. Yayýnladýðýnýz þeyleri menfaat için deðil de hakikat ve gerçeklik adýna yayýnlayýnýz. Çünkü insanlarýn hakikati bilmesi ve hakikat a göre yaþamasý gerekir.

Tabi ki yaþam tarzýnýz pragmatizm deðilse.