(Öncelikle kendi annem ve tüm annelerin anneler gününü kutluyorum)

30 yaþýnda bir kadýn olarak her Anneler Gününde annemin özel gününü sevinçle kutlarken kendime ayný soruyu soruyor ve içimde ayný tarifsiz ürpertiyi hissediyorum. Anne olabilmek sorumluluðunu omuzlarýma alabilecek miyim? Fakat Çernobil’i, Afganistan’ý, Hiroþima, Filistin, Afrika’da daha doðmadan kaderi belli olan çocuklarý, yemyeþil çayýrlarda koþmanýn tadýný hiç bilmeyen, hergün sýnavdan sýnava koþuþturan yarýþ atýna dönüþtürülmüþ çocuklar, ensest iliþkilere maruz kalan, koca omuzlarýn yükünü küçücük kollarýyla kaldýran çocuk iþçileri, terör örgütlerinin, uyuþturucu satýcýlarýnýn, küresel ýsýnmanýn vs. savunmasýz kurbanlarýný düþündükçe kendi doðmamýþ çocuðum baþkalarýnýn çocuklarý, kýsaca yarýnýn þimdiden kirletilmiþ büyükleri adýna kaygý duyuyor, zaman zaman kendi aileme söylediðim “Bu dünyaya gelmeyi ben istemedim ki” sözcüklerini daha kirli bir dünyaya getireceðim çocuðumun bana söylemesinden korkuyorum.

Etrafýmdaki insanlarýn konuþmalarýnda sýk sýk þu cümleleri duyuyorum: Dünya ve þartlar hep kötüymüþ ama bu çocuk sahibi olmak için engel deðilmiþ… Tek çocuk yetmezmiþ… Yaradan her canlýnýn rýzkýný verirmiþ… Anne-baba olmak, özellikle anne olmak çok özel bir duyguymuþ falan filan… Ýçimden bir ses “Umarým onlar haklýdýr..” diyor, fakat susturamadýðým baþka bir ses ise tüm insanlýðýn dünyaya getirdiði, getireceði nesiller için birþeyler yapmasý gerektiðini söylüyor. Yoksa ne Hiroþima, ne Çernobil, ne de Dünya Savaþlarýndaki kanýmýzý donduran görüntüler son bulacak ve benim herþeye raðmen pollyannacýlýk oynayan 21. yüzyýl insanýna bir kaç sorum olacak.

Temizleyebilecek misiniz?
Dünyanýn kana leþe bulanmýþ kirpiklerini…
Geri getirebilecek misiniz?
Atomlarla, mermilerle yaþama veda eden küçücük bedenleri…
Ve engelleyebilecek misiniz?
Gözlerde yaþa dönecek nemi..

Melek ÝÞ MIZRAK