Olmayanlar olmasý gerekenlermiþ... Tek telli bir saz gibiydim ve akorsuzca çalýnýyordu hayatým!
Ýstemesemde zorla dinletiliyordu bana;
Acý bir gülümsemeyle alkýþlanýyordu olmayanlar, küçümseniyordu olmasý gerekenler. Bana göre ise; hiçbirþey olmuyordu.
Bir raf düzeninde dizdim dertlerimi, en üstte baþkalarýnýnkiler. Ben lüx arabalarý oturarak izleyen bir figüran,
sessizcelerin en sessizi...
Son kullanma tarihi geçmiþ duygularýmý kime geri vereceðini bilemeyen biri... bir sade vatandaþ, en sadesinden!
Soðuktan aramýzda bulunamayan sineklerin anýsýna yazýlmýþ bu cümleler benim yalnýzlýðým en kati deliliydi. Müþterisiz
saatlerin verdiði sýkýcýlýk ilham kaynaðým olmak zorundaydý. Kimselerin sevmediði saniyelerde yalnýzlýðýmý çekirdek
çýtýrtýlarýyla paylaþýyordum!
Bu kadar çok sýkýlmasaydým seni o kadar çok sevemezdim eminim. Bekleme beklenmek kadar güzel oldu artýk. Hayatýmýn boþluðu
doldurulamayacak kadar boþtu; þimdi senin sesin yankýlanýyor o boþlukta, içi sevgi dolu üç boyutlu sesin.
Zaten ancak sesler doldurabilir böyle büyük bir boþluðu içi sevgi dolu sesler;
Kimsesiz bakýþlarýn yetim kalmýþ cümlelerin arasýndan çektin çýkardýn beni boðulmak üzereyken. Keþkelerin içinde þimdi
gamzelerinde uykuya dalýyorum dudaklarýnda uyanýyorum.
Caným beni sen herþeye deðersin!