Gel…
Gel artýk
Endiþeye kapýlma
Ruhunu daraltan vehme aldýrma
Gönlün ummandýr, dönüp bir baksana
Seni üzen ve yoran zanlardan arýnýp, uyansana

An bitiyor
Ömür kendi içinde eriyor
Her âlem baþka hakikatler bekliyor
Hakký bilmeyen nefsine itaat ederek göçüyor
Nefes bitiyor, can çekiliyor, dermanda tükeniyor
Geriye kalan vah vah ne iþe yarýyor, neyi bekliyor

Umut
Yorulmaz
Hazan yeis içinde anýlmaz
Hicran hanif bir kula karalar baðlatmaz
Hüzün vakti sinenin sükûneti, gecenin sessizliði
Düþlerimde ümitle açar, her murat þevkle bahar

Ne yar
Ne cananý ateþ yakar
Umut insan için en güzide hazzý diyar
Ne vakit sýlayý ansam, yaþlarý sessizce býraksam
Ruhum garip bir serinlik yaþar, içimdeki sürur ar

Gelme
Lakin hüzünle ömrü tüketme
Hasreti firkatleþtirme, halleþmekten geçme
Sessiz ve sakin yere çýk, gönlünü aç, imtina etme
Seni anlayan ve derdini derdi sayan refikine anlat

Aþk
Narý ardýr
Sabýr ve çileyle arkadaþtýr
Hizmet ve hamiyetle ihlâs için yarýþtýr
Hak ve hakikati uygun zamanda haykýrýþtýr
Nefisten arýnýþ, hurafeden kaçýþ, þirkten kopuþtur

Bilmem ki
Beni ne kadar anlarsýn
Hangi kefeye koyarak vasýflandýrýrsýn
Ruhumun hicran damlalarýný sende duyar mýsýn?
Bu diyardan göçüp gittiðimde garipliðimi anar mýsýn?

Mustafa Cilasun