Malatya’yý Yazmak…

Oh be yazdým bitirdim…

Þimdi kendimi bir kuþkanadý gibi hafif hissediyorum.
Bir kanat darbesiyle uçtum/uçacaðým…

Uzun süre zihni bir yere odaklayýp meþgul etmek meðer ne zor bir þeymiþ.

Elbette ki yazý yazmayý seven birisiyim, Sait Faik Abasýkyanýk gibi olmasa da yazý yazmadan edemiyorum.

Aklýma takýlan bir konuyu yazmadan, okuyucuyla paylaþmadan rahat edemiyorum. Ancak uzun soluklu üzerinde çalýþtýðým kitap çalýþmalarý artýk yoruyor beni. Kitap yazmanýn ne kadar zor bir iþ olduðunu bu 8. eserimi yazarken anladým. Kim bilir biraz da araþtýrmaya dayalý bir eser olduðu için yordu beni…

Evet, 8. eserimi yazarken çok yoruldum.

Nasýl yorulmayayým ki, aylardýr/yýllardýr bir ananýn çocuðunu karnýnda taþýdýðý gibi taþýdým.

Hem yalnýz karnýmda ve yüreðimde deðil beþ duyu organlarýmla onunla sancýlandým, onunla yattým, onunla kalktým nitekim bitirdim ve yayýnevine gönderdim.

Doðum sancýsýndan sonra bebeðini doðurmuþ bir ananýn yaþadýðý tatlý bir yorgunluk yaþýyorum þimdi.

Zira yaþadýðým þehrin kitabýný yazdým bu kez…

Elbette ki her insan þehrini sever, methini yapmak ister lakin bu kez ben Malatya’yý bir baþka yazdým.

Bu þehri yalnýz kalemimle deðil, yüreðimle yazmaya çalýþtým.

Beydaðý’nýn doruðuna çýkýp, “Ey Malatya!” diye haykýrdým…

“Ey þehir!” dedim.

Biliyorum benim çocukluðumu, gençliðimi ve buraya kadar yaþayabildiðim ömrümü sana verdim, sana verdiðim kayýp yýllarýmý geri vermeyeceksin.

Sevgimi, heyecanýmý, bitmez tükenmez sandýðým o enerji dolu günlerimi, çocukça coþkularýmý, sevinçlerimi/hatta acýlarýmý bile geri vermeyeceksin, biliyorum.

Vermeyeceðini bile bile -þu fani dünyaya gözlerimi kapamadan- seni yazacaðým/seni yazarak dönüþü imkânsýz olan o kayýp günlerimi bir kez daha yaþamýþ, anmýþ, yâd etmiþ olacaðým.

Ey þehir, biliyorum seni yazmak hasretimi arttýrmaktan baþka bir iþe yaramayacak. Seni yazmakla, geriye dönük hiçbir þeyi getiremeyeceðimi bile bile ve bir gün bu fani dünyadan göçüp gittiðimde, arkamdan sýrf ‘hayýrla yâd edilmek’ için seni yazacaðým…

Dedim ve yazdým.

Elbette ki yazmak sevgi ister, sabýr ister, sebat ister lakin dediðim gibi bu çalýþma fazla yordu beni.

Ayný konuyu dün akþam evde de konuþtuk. Eþim ve çocuklarým sitemle; “Ne zaman bitecek/ melankolik bu ruh halin, ne zaman son bulacak yazmakla meþgul olduðun kitap? Baþýnda bir tutam saç kalmýþtý onu da bu kitapla beyazlattýn!...”

Soruya gayrý ihtiyari “Öyle kolay olmuyor, çünkü yalnýz Þevket’in Malatya’sýný deðil, herkesin Malatyasýný yazmaya çalýþýyorum” þeklinde cevap verdim.

Doðu ile batýyý, eski ile yeniyi, hâsýlý güzel olan her þeyi bünyesinde barýndýran, yeþerten ve kendi rengini veren Malatya...

Ünlüleriyle, öncüleriyle Türkiye’nin fikri yapýsýna yön veren herkesin Malatya’sý…

Bizim Malatya’mýz…

Ben bu eserde bunlarýn hepsinden bahsetmeye çalýþtým, bu þehrin rengiyle boyanan herkesin Malatya’sýný yazmaya çalýþtým.

Tarihini, kültürünü, meþhur kayýsýsýný, kayýsýdan daha meþhur hak bildiðini söylemekten çekinmeyen insanýný, folklorunu, örf -âdeti, gelenek ve göreneklerini, hayat hikâyelerini, efsanelerini, türküsü, sinemasý, sanatçýsý, hanlarý, hamamlarý, cami, kilise ve inançlarýný, havasýný suyunu, cadde - sokak ve þehrin kuruluþunu, hatta bu þehre iz býrakan delilerini bile yazmaya çalýþtým…

Sizleri, þehrimizi unutmamak ve unutturmamak adýna, bir kayýt babýnda kaleme aldýðým, ismi bende mahfuz duran, henüz yayýnevinden çýkmayan ve 5-10 Mayýs 2015 tarihleri arasýnda açýlacak olan Malatya Ulusal Kitap Fuarý’na (inþallah) yetiþecek ve büyük zahmetlerle araþtýrýp yazdýðým bu esere sahip çýkmanýz dilek ve temennilerimle…