Saçý sakalý birbirine karýþmýþ,binlerce kýrýþýk altýnda simasýný kaybetmiþ bir adam nasýrlaþmýþ elleriyle çöpü karýþtýrýyor.Çöpte neler var neler.Eski elbiseler,yýrtýk terlikler,plastik su þiþeleri,torbalarýn içinden fýrlamýþ yemek artýklarý...Ama bunlar elbette para etmez.Aç karný doyurmaz.Simsiyah ellerini tekrar çöp kutusuna daldýrýnca küçük,rengi koyulaþmýþ oyuncak bir tepsi buluyor.Þansa bakýn ki bu tepsi bakýr.Ýþte bu para eder.Yanýnda hoplayýp zýplayan kürdan bacaklý kýza uzatýyor tepsiyi. "Tut bakalým þunu." Gülümsüyor. Gülümseyince yüzündeki binlerce kýrýþýk yerçekimine karþý hareket ediyor. Kýzýn esmer yüzü aydýnlanýyor.
Yol boyunca her çöp konteynýrýnýn önünde böyle oyalandýklarýna göre vakitleri var.Yanlarýndan koþarak geçen insanlar ve výzýr výzýr arabalar zamanýn önüne katýp delicesine sürüklediði çer çöp gibi.Hýzla geçen her arabanýn ardýnda býraktýðý rüzgar...Aval aval bakan küçük kýzýn büyümüþ gözleri... Aldýrma, diyor adam. " Bizim acelemiz yok." O öyle deyince incecik titrek sesiyle bir türkü tutturuyor kýz. Korna sesleri içinde türkü,kayalarýn arasýndan küçük,naif baþýný uzatmýþ bir filiz gibi.Titrek ses bulutlara deðince göz göze geliyorlar. Kýz göðü kaplayan sesinin ihtiþamýyla heyecanlý. Ýkisi de duygulanýyor ama adam bunu belli etmek istemediðinden baþýný önüne eðiyor. Önüne yani çöplere...
Eðer sýk sýk kollarýndaki saatlere bakarak koþarcasýna yürüyen bu sokaðýn meþgul insanlarý biraz olsun onlara baksalardý adam ve kýzýn küçücük bir adýmla zaman denen çizginin saðýna veyahut soluna geçtiklerini orada geniþ bir anýn içinde olduklarýný fark edeceklerdi ve þaþacaklardý elbette çöplerin üzerinden buram buram yayýlan, sýcaðýn etkisiyle aðýrlaþan pis kokunun içinde duygulanan bir adamýn nemli gözlerine, týfýl bir çocuðun zarif türküsüne. Ama bakmadýlar. Þaþýrmayý hayatlarýndan çýkarmýþ bu insanlar bir mucize gibi yaný baþlarýnda duran manzaraya bakmadýlar.
Onlar, meþguliyetlerinin peþinde telaþlý insanlar koþuþadursun Güneþ ardýnda kýzýl bir büyü býrakarak alçalýyor, akþam oluyor.Adam belini doðrultmaya çalýþýyor, keskin bir acý... Yere yýðýldý yýðýlacak. Kaç zamandýr var bu aðrý. Ses etmiyor yine de. Kýza bakýyor þefkatle. "Haydi, gidiyoruz!" Ýçi poþetle, kaðýtla dolu bir el arabasýnýn içine oturuyor kýz. O da þefkatle bakýyor adama.Konuþmuyorlar zaten çok fazla.Bütün gün boyunca aralarýnda geçen altý üstü on kýrýk dökük cümle. Küçük kýzýn gözlerinde sevgi, hiçbir edibin anlatmaya güç yetiremeyeceði kadar güzel. Adam el arabasýný bazen hýzlý bazen yavaþ sürüyor. Bu onlarýn mutad akþam eðlenceleri.
Kýz kýkýrdýyor bir yandan da adamýn bileðinde asýlý duran torbaya bakýyor.
- Ne var bunu içinde?
- Muz.
-Yaþasýn! Ben muzu çok severim. Baþka?
- Fýndýk var, þeker var.
- Baþka baþka?
-Köfte, ekmek, tuz...
Bu konuþmalarý duyan biri adamýn aklýný kaçýrdýðýný düþünebilirdi ve belki de ona acýrdý. Evet, torbanýn içinde bunlar yoktu ama ne önemi var bu ikisi arasýnda bir oyundu. Mutlu olmak için illaki tüm bunlarýn torbada olmasý gerekmez.Öyleyse ne vardý onun içinde, ne taþýyordu adam?
Umut.
Umut taþýyordu.