Ey uzak iklimlerde yaþayan sevgili, kayalara da mý bakmazsýn, denizi de mi görmezsin, hiçbir kapkara bulut da mý hatýrlatmaz beni sana? Bu dünyada hiçbir yerim mi olmamýþ sana.
Hiçbir mýsra hatýrlatmaz mý beni sana, ben adýný sabahlara kadar uzunca bir þiir gibi tekrarlarken. Hiç mi görmezsin aðlayan bir çocuðu, dallara takýlmýþ bir uçurtmayý, acýyla baðýran bir yaralýyý? Hiç mi görmezsin beni hatýrlatan bir çiçeði? Beni dünyandan bu kadar mý söküp atmýþsýn? Benim için hiç mi aðlamamýþsýn?
Ýki elin yan yana durmasý gibi iki gözüm. Gel bari görün bana. Bakýþlarýmla kucaklayayým seni.
Týpký kara kýyafetli insanlar gibi geçip gitti dünyamdan o kara gözlerin. Ben þimdi bakýþlarýmla kime sarýlayým?
Ben de giderim ey sevgili. Tüm valizlerimde sen varsýn. Giydiðim elbisenin içinde bile sen varsýn. Nasýl gideyim söyler misin? Benim senin kalbinden baþka gidecek yerim yok. Kalbim kalbindir. Kalbim olmadan yaþamamýn imkaný yok.
Çamaþýr makinesi gibi tüm kirlerini temizlemek isterdim. Sen sonra tertemiz kime gidersen git. Gen izlerin, gen haritan bende kaldýðý sürece, hangi coðrafyaya gidersen git. Gen haritan, kokun, tozun pasýn bende kaldýðý sürece aþk bahçende gülleri kime koklatýrsan koklat. Terin bende olduðu sürece tenin kimin yanýnda olursa olsun, kim kokunu benden alabilir ki.
Einstain atomu parçalamak için yoruldu. Picasso resim yaparken yoruldu. Ben de seni düþünmekten yorulurum. Çünkü aklýmýn sýnýrlarýný zorlarsýn. Kafam neredeyse atom bombasý gibi patlayacak, beynim sürrealist düþüncelerle daðýlacak. Neden benimle bu derece oynarsýn? Kalbime gir de istersen hançer gibi gir. Zaten yüreðim senli acýlara çok alýþýk. Ben senin için ateþ olmuþum; sen beni kibritle oynayan çocuk sanýyorsun.
Gözlerim atýn çiftesine benzer. Bakýþlarýný kaçýrýrsan gözlerimden, önce benden tekmeyi yersin, sonra gitmenin ve kaçmanýn ne olduðunu görürsün.