Böyle ýlýk ýlýk akýp gidecek içimden,
bir yerlerde
büyük boþluklar býrakýp,
gidecek...
hep böyle olacak.
Ben hep bu boþluða düþecek,
ve hep doldurmaya çalýþacak,
ve hep baþarýsýz olacaðým...

Þimdi
o büyük boþluklarýn
mey ile
demlenme vaktidir.
Hayatýn ve sevdanýn
uzlaþýsý olmadýðýný
yada
ayný þey olduðunu
ve akýp gidecek olan
her serüvenin
hayallerle süslü bir
cendere olduðunu
bozbulanýk bir günün
zifiri ve ussal bir gecesinde
sergileme vaktidir;

I.

Vakit odur ki,
mey
en çekici haliyle
bardaðý fetheder.
yeni bir dünya düzenini
protesto eder gibi
suyu çatlatýrcasýna
iþtihadan kabarmýþ bir bedenin
en sadýk misafiridir.

II.

Lanet bir eylül gününde
güneþ en sevimsiz yüzüyle
karþýda dururken
mey,
daha
bir fiske yememiþken baðbandan
hayat en korkunç silahýyla
saldýrýyordu...
Ve güzel bir türkü
yel gibi esiyordu.

III.

Gün oldu gece oldu
vakit hasreti,
hasret sevdayý
tetikliyor
en acýmasýz biçimde
hayata saldýrýyorlardý.
Ve hayat en güzel
silahýyla karþýlýyordu.

IV.

Hava gümüþten hallice
kar taneleri yüreðime düþecek gibi,
ve türkü
bir fýrtýnayý andýrýrcasýna
hasret,
yerini mavi bir çift göze býrakmýþ
hayatýn en dokunulmaz silahý
dokunanlara meydan okuyor...

V.

Þimdi
bir güz hasretidir içimdeki
makus bir talihin
kendini yenme çabasýdýr
ve
en sonsuz silah
üzerime kurþun yaðdýrmakta...
mey, gecesine kavuþmuþ
ve hayat en onulmaz silahýný
üzerime çevirmiþ...