Bir insanda ne denli bir duygu uyandýrdýðýný bilmediðim, Ýki heceli topu topu içinde dört harf barýndýran lakin varlýðý yaþanýlasý bir kudret, yokluðu ise insaný derinden yýkan bir olgu bu bende. Ýnsanlarýn aðzýndan çýkarken bu heceler, öylece anlamsýz anlamsýz baka kalmak suratlarýna. Hediyelerle dolu günlerde suskunca hediye alamamak belki de. Ya da bir eli öpememek, dizinde oturup bir öðüt dinleyememek yada olmadýk bir haltý yiyip dolu dolu azar iþitememek belki de. Ya da iki tokattan ibaret yahut ters bir bakýþ. Belki hafta baþýnda cebindeki harçlýk, belki vitrinde gördüðün bisikletin sana karne hediyesi olarak geliþi. Kim bilir belkilerin içine sýðan o kudretin bende ki en bilindik yansýmalarý. Ha birde çocukken tenhada köþede aðlarken sessiz sessiz keþkelerime konu olup gözlerimden damla damla düþen yaþlarýn bileþkesi.

Þimdi o bileþkelerin bütününü kucaklýyor yüreðim. Bilmediðim tatmadýðým ne olduðu konusunda en ufak bir yorumum bile olmadýðý o duyguyu yüklüyor sessizce omuzlarýma. Arkadaþ olmak mý? Yoksa kýzmak mý? Ya da ne bileyim hýrçýn bir bakýþ mý? Olur mu hiç; dizine oturtup hayatý öðretmek mi yoksa? Yoksa oynamak mý delice ve halýnýn üstünde tepinme mi alabildiðine? Sabahlara kadar uykusuz kalmak mý bir gaz sancýsýyla? Hasta olmasýn diye gözlerinin içine bakmak mý? NE NE NE bilen var mý Allah aþkýna… Ya da ben bildiðim kelimeleri sýralayayým ardý arkasýna… Anne karnýnda doðmayý beklerken bir yürek, Azrail’in peþine düþüp gitmek mi çaresizce? Kafam kazan gibi arkadaþ… biri, birileri yada bir kaç kiþi anlarsýn bana… Öðretsin… Hayatta her þeye cevabý olan ben onlarca kitabýn sayfalarýnda kaybolmuþ onlarca duyguyu yüreðimde yaþamýþ ben bir bu duyguda susuyorum anlamsýzca. Ve yine Can Baba yetiþiyor imdadýma.
“Bilmezdi ki oturduðumuz semti
Geldi mi de gidici-hep, hep acele iþi!
Çaðýn en güzel gözlü maarif müfettiþi
Atlastan bakardým nereye gitti
Öyle öyle ezberledim gurbeti “

Keþke gurbette olsaydý ve ben çizgi çizgi ezberleseydim atlasý. Bir pencere baþýnda sokak lambasýnýn aydýnlattýðý karanlýk sokaða bakarken uyuya kalsaydým günlerce. Ne bileyim öyle büyük bir heyecanla kýsacýk pantolonumun paçalarýndan tutup beklemek isterdim kapýda. Ve kurulmak isterdim kocaman bir kucaða sanki tüm dünyanýn sahibi misali.

Bilmediðim bir duygunun adý konulmamýþ esiriyim þimdide. Yüreðimde tarifi imkansýz bir fýrtýnanýn esintileri. Gözlerimde umudun yarýnýn anlamýný taþýyan en aydýnlýk ýþýltý. Beynimdeki kelimeleri sýralamaya güzü yetmeyen dilim ve kelimeleri anlamdýramayan sözcükler bunu yazmaya cesaret edemeyen kalem. Bu güne kadar bildiklerimi konuþmanýn ve yazmanýn rahatlýðýný yaþarken þimdi bilmediðimi yazmanýn çaresizliði içindeyim. Bilinmeyeni zaman öðretecek yavaþ yavaþ. Þimdi bir testle baþladý her þey. Sonra içten içten gelen kalp atýþlarý ile anlamlaþacak hayat ve sonra yavaþ yavaþ büyüyen bir beden. Ve ne yapacaðýný bilmeyen içi içine sýðmayan bir beden. Sonra mý? Kulaklarý çýnlatan bir aðlama ve ve ve inanýn bilmiyorum. Týkanýyorum iþte sizde beni anlayýn.

“Ýçinden geçenler neler? “diye sordular bugün. Ýçimden geçenleri söyleyemedim yazayým dedim. Onu da elime yüzüme bulaþtýrmakta üstüme yok. Beceremedim. Ama Ýçimden geçenleri sýralayacak olursak… yani içimden geçenler…..

Týkanmak bana göre deðil ama ne yapalým. Hani Kemal SUNAL’ in gülen adam filminde bir çýðlýk sesine merhaba diyor ya göz yaþlarý ben daha o çýðlýðý duymadan týkandým duyarsam acep nice olacak halim. Bir çiçeðe bakmak gibi deðil ki bu iþ yada akvaryumdaki bir balýða bakmak hiç deðil. Zaten mutluluðun resmi bunlarla sýnýrlý da deðil demiþ Nazým HÝKMET. Yazýlmýyor mutluluk yaþanýlasý þeyler yazýlýnca anlamsýzlaþýyor bende. Mutluyum. Ne resmini yapabiliyorum nede kelimelerle dans edip yazabiliyorum. Ama bildiðim tek bir þey var. Bilmediðimi en iyi þekliyle yaþatmak. Olduðu gibi dolu yaþanýlasý kucak dolusu yada iki damla göz yaþýnýn tatlý piþmanlýðý. Sabahlara kadar nefesini dinlemek baþ ucunda saçlarýný okþamak saatlerce. Anlasa da anlama da saatlerce kitaplar okumak baþ ucunda Varoluþ teoreminden, Zýtlarýn birliðine oradan Sosyalizme oradan Cumhuriyet Devrimlerine.. Mustafa Kemal’i anlatýrým ona Kurtuluþ savaþý destanýmýzý fýsýldarým kulaðýna Nazým usta’nýn dizeleriyle ve Hamza’yý anlatýrým Cemal SÜREYYA ile ona ve Can BABA’nýn Maarif müfettiþini okurum ona saatlerce. Tüm bunlarý yaparken onu bana katan onu dünyama katan ve onu var eden kadýnýma þükran dolu bakýþlarla bakarým. Bir hasret olur yüreðimdeki sevda derin derin ve hasret sevda sevda yanar yüreðimde ve bir buðday Filiz’lenir yüreðimde týpký ilk günkü gibi bir kelebek kanatlanýr bir kozadan ve bir týrtýl týrmanmaya baþlar bir aðaca sessizce.

Bilmem ben nasýl yaparým hayatýn bana yüklediði bu görevi. Ama bilmediðim halde hatta maarif müfettiþi deðilken ve hiç görmeden tanýmadan Ben de BABA’mý çok sevdim. Hem de anlatýlamayacak kadar çok. Duvarda duran siyah beyaz resimlerle konuþup hasret giderircesine çok. Öpemediðim ellerim kokusunu, kurulamadýðým kucaðýn sýcaklýðýný özleyecek kadar çok. Ýnsan bilmediði bir duyguyu özler mi? Eðer o duygunun sonunda BABA kokuyorsa özler arkadaþ. Ýþte ben yokken çok sevdim belki ben onun yanýndayken beni sever ha ne dersiniz?

Gerçi bu yazdýklarýmý okuyacak olanda yok. Okuyanda yok. Yada galeye alýp bakan da yok. O yüzden ne dersiniz dedim ya bir þey demeseniz de olur. Günün birinde kulaðýma eðilip “BABA SENÝ ÇOK SEVÝYORUM” derse biri o sýska sesiyle dünya konuþsa ne olur; sussa ne olur.