Gece gece geldiler yine bana...

Neler yazacaðýmý bilmiyorum. Zaten bir kelime yazsam devamýnýn da sanki yaðmur gibi yaðacaðýný biliyorum. Hem de bardaktan boþanýrcasýna...

Bu aralar ne zaman kalemi elime alsam onu yazýyorum. Biliyorum yine bütün kelimeler ona gidecek. Koþarmýþçasýna. Yine onu anlatacaðým. Her anýmýzý, her gülümseyiþini hatta her bakýþýný anlatacaðým her zamanki gibi.

Onu ilk gördüðüm, ilk tanýþtýðým aný hatýrlýyorum. Aradan tam 456 gün geçmesine raðmen her ayrýntýyý hatýrlýyorum. Saat bire doðru geliyordu. Üstünde turkuaz bir gömlek vardý. Ona o kadar çok yakýþmýþtý ki. Ýþte o an çok sevdim turkuaz rengini.

O gün okulun ilk günüydü. Tutamadým kendimi tanýþtým onunla. Ondan sonra aklým baþýmdan gitti. Fakat o zamanlar onun sevgilisi olduðunu öðrendim. Ona yakýnlaþmak istiyordu gönlüm. Fakat mantýðým uzaklaþ diyordu. Ben ikisini de kýrmadým. Uzaklaþtým ondan. Ama uzaktan uzaða da sevmeye devam ettim onu.

Aradan tam bir yýl geçmiþti. Artýk sevgilisinin olmadýðýný öðrendim. Hatta baya bir uzun süre olmuþ ayrýlalý. Ýþte dedim. Aradýðým fýrsat bu. Bir yýlda artmýþtý ona olan duygularým. Ama doðrusunu söylemek gerekirse ben onu unutmaya çalýþtým, Baþkalarýyla denedim. Fakat "Unutulmayacak insan yoktur. Kendini unutturmayacak insan vardýr." O da unutulmayacak insandý. Artýk onun için çabalayacaðým diyordum.

Yaklaþýk iki ay boyunca neredeyse her gün görüþüyorduk. Bazen mesajla, bazen telefonla konuþarak, Bazen de yüz yüze. Geneli ders içindi ama o aralar tam vize zamanýydý. Yapacak hiçbir þeyim yoktu. Baþka bir þey konuþmak olmazdý. Vizelerin bitmesini bekliyordum. Vizeler bitsin memleketinden bir gelsin söyleyecektim ne kadar sevdiðimi. Önce þu vizeleri halledelim de söylerim her þeyi hayýrlýsýysa olur diyordum.

Vizeler bitti. Ertesi hafta herkes memlekete gitti. Haliyle bende gittim. Ama memlekette içim içimi yiyordu. O bir haftayý sürekli onu düþünerek geçirdim. Acaba ne diyecekti. Evet mi hayýr mý. Bu düþüncelerle geri geldim okuluma.

Bütün hazýrlýklarým tamamdý. Ertesi gün ona çok önemli bir þeyler diyeceðimi söylemiþtim. Tamam dedi. O büyük günü heyecanla beklemeye baþladým.

Ýþte gelmiþti o gün. Büyük gün. Her þey düþündüðüm gibi gitmiþti. Bir anda ona karþý hislerimi söyledim. Her þey tam istediðim gibiydi. Fakat en önemlisi olan onun cevabý istediðim gibi olmamýþtý. "Düþünmüyorum, kendim hazýr hissetmiyorum" dedi bana. Kýsacasý hayýr demenin kibar söyleme þekliydi. Yýkýldým fakat belli etmedim. Bekliyordum hayýr cevabýný ama bu kadar aðýr geleceðini tahmin edememiþtim. Ama bir umudum vardý. yaptýðým þeylerin onu etkileyebileceði hatta yaptýklarýmdan sonra duygulanmasý bir nebze olsun beni düþüneceðine inandýrýyordu.

Asýl mesele burada baþlýyor iþte. Hayýr dedi ama her gün yüz yüze bakýyoruz. Nasýl davranacaktý. Ne diyecekti. Ki mecburen yüz yüze bakmaya devam edecektik yýllarca.

Ertesi gün dersle ilgili bir þeyler soracaðý zaman benden çekiniyordu. arkadaþlarýma soruyor. En yakýn arkadaþlarýma. Onlar da bana soruyordu haliyle. Çünkü o derste iyiydim. Hatta dersle ilgili bir mesele yüzünden bir yere gidecektik o gün o da geldi. Yardýmcý olduk. Hatta sýnavdan önce bile.

O günden sonra aklýmý kurcalayan bir þeyler oldu. Ama onu ona yakýþtýramýyordum. Yapmaz böyle þeyler diyordum. Ama yapmýþ. Bildiðin ders için kullanmýþ beni. Hem de ilk andan beri. Birisinden duydum. Aslýnda benim onu sevdiðimi iki ay öncesinden fark etmiþ. Ýki ay boyunca ders için gelip gitmiþ. Þimdi merak ettiðim sorular var ona sormak istediðim. Birincisi neden fark ettiði halde uzaklaþmak yerine beni kullanmýþ. Ýkincisi o gün ona söyleyeceðimi bildiði halde neden gelmiþ. Biliyorum asla soramayacaðým. Çünkü cevaplarýndan korkuyorum. Beni daha çok üzecek cevaplarýyla ya da onu çok üzecek. Üzülmesini hiç istemem. Aslýnda o sorularýn cevabý da net. Su götürmez bir gerçek. Sorsam ne diyecekti ki. Düþünceli biri olsa bunlarý yapmazdý. Artýk onun sayesinde insanlara kolay kolay güvenemeyeceðim. Ben þu dünyadaki en kötü huylu insaný sevmiþim. Hem de çok sevmiþim. 'Kendi çýkarlarý için baþkasýný kullanan insanlarý.'.
Ama artýk;" Bu saatten sonra ne bir adým atarým ona, ne de adýmý anarým onunla..."

Aradan tam bir hafta geçti. artýk saðlýklý düþünebiliyorum. Siz de etrafýnýza dikkat edin. Uzak durmaya çalýþýn böyle insanlardan. Zor olsa bile. Biliyorum, Bir gün o da kendinin farkýna varacak. Ne kadar kötü birisi olduðunu fark edecek. O gün her þeyi eskisi gibi bulmak isteyecek ama hiçbir þey eskisi gibi olmayacak. Hiçbir þey...

Fakat ona olan duygularým deðiþmeyecek. gözümden düþmüþ olabilir ama gönlümden asla düþmeyecek.

O kýzýn kim olduðunu merak ediyorsanýz Özdemir Asaf'ýn dizeleriyle tanýtayým size;
"Adýný gizleyeceðim
Sende bilme,Lavinia."

...