Bir ezanla varlýðýný simgeye dönüþtürür ve var olduðunu tüm âlemi cihana bildirir insanoðlu. Duyulan ama anlaþýlamayan o ezanla. Simgesel varlýðý o ezanla baþlar insanoðlunun. Elbet öncesinde de vardýr ancak sadece madde olarak. Týpký bir “taþ”ýn ismi konulmadan önce de var olduðu ancak kimsenin zihninde anlam ifade etmediði gibi. Ta ki o varlýðýn bir isimle simgeleþip zihinlere ve hayallere hitap eder hale gelmesi gibidir o ezan insanoðluna. Artýk zihinsel dünyaya bir varlýk daha girmiþtir, o ezandan sonra. Maddesel dünyadan aþmýþ ve anlamlanmýþ bir varlýk… Beden ve ruhun birleþmesi gibi o ezan sonrasýnda insan maddesel dünya ile zihinsel dünyada birleþir artýk. Hem vardýr hem de anlamlýdýr.

Var olmuþ olan her þeyin de bir görevi vardýr elbet. Var edilenler arasýnda en deðerli varlýk insansa eðer, nasýl olur da onun bir görevi olmaz? Vardýr elbet, bakmasýný bilene, simgeleri görene. Varlýðýmýzýn zihinsel baþlangýcýnda ezan olduðuna göre zihinsel dünyada ezanýn insan için özel bir anlamý ve yeri olmalýdýr. Böyle özel bir yeri olaný sadece duyma duyu organýna býrakmak o duyuya haksýzlýktýr. Ýnsanýn zihinsel dünyasýnýn baþlangýcýysa eðer ezan, her þey onunla baþlamalýdýr. Tüm duyu organlarý onu duymalý, anlamalý, hissetmelidir. Göz, görmelidir ezaný ve okunduðu yeri. Burun, kokusunu almalýdýr ezanýn ve okunduðu yerin. Vücut, hissetmelidir ezaný ve okunduðu yeri. Dil, tadýný almalýdýr ezanýn ve içindeki her kelimenin. Kulak, duymalýdýr ezaný ve insanýn kendi sesinden de duymalýdýr içindeki her kelimeyi. Peki, bu nasýl olmalýdýr? Ezanýn ne olduðunu anlamak bunun için baþlangýç noktasý olabilir. O halde nedir ezan? Ezan, davettir Yaradan’a. Ýnsana da zihinsel hayatý için bu kadar deðerli olan bu davete icabet düþer hem de tüm duyularýyla. Bu icabetse insana “varlýðýný” hatýrlatacaktýr, elbette.

Varlýk da yokluðu hatýrlatacaktýr insana. Çünkü simgeler zýtlýklarý ile anlam kazanýr ve insan zihninde görüntüsünü elde eder. Bu sebepten ötürü insana deðerli gelmelidir ezan. Çünkü varlýðý ezan ile simgesel bir anlam kazanmýþtýr yani var olmuþtur. O halde bir gün, bu cihan için, yok da olacaktýr.

Simgeler ve zýtlýklarý... Mademki her simge zýttýyla nüfuz eder insan zihnine o halde ezan ile var olduðunu simgeleþtiren insanýn ölüme de inanmasý gerekir. Ýnsanlar ölüme yürekten inanýyor ama sanýrým kendi ölümüne yürekten inanamýyor. Ýnanabilseydi eðer bu kadar rahat yaþayabilir miydi acaba? Yazýn gideceði bir haftalýk bir tatil için bile aylarca öncesinden planýný yapan, parasýný ayýran, günü gelince orada karþýsýna çýkma ihtimali olan her duruma uygun kýyafetini valizine koyan insanoðlu… Bir düþünelim þimdi kendi ölümüne yürekten inanabilseydi eðer bir haftalýk geçici ve yarým bir zevk için bu kadar hazýrlýk yaparken sonsuzluðu için eli boþça Huzura çýkmaya bu kadar kolay razý olabilir miydi? Okunan salalarý duyunca bazen, bazýlarý için kýsa, bazýlarý içinse uzun bir zaman etkisinde kalýp hatýrlanan ölüm… Ýnanýyoruz varsýn sen çünkü ayetle beyansýn insanoðluna. Ama diyorum ya insanoðlu kendisini ölümsüz sanýyor. Ya da ölümü yakýþtýramýyor kendisine. Senin adýn hep soðuk geliyor çoðuna. Varlýðýný duymak veya varlýðýndan bahsetmek boðuyor çoðunu. Ýster birilerinin kelamýnda ol, ister birilerinin “Aðzýndan yel alsýn!” yakýþtýrmasýnda ol, isterse senden bir vebalý hastadan kaçarcasýna kaçýp diline almayanlarýn sadece zihninde ol. Nerde olursan ol varsýn, baþkalarýna da varsýn bana da varsýn. Dilimizin bu söylediðini zihnimiz algýlayabildiði kadarýyla dahi algýlasa yeter insanoðluna. Nasýlsa sen bir gün geleceksin hepimize. Ve o gün son ölen de sen olacaksýn ey ölüm! Yani sana bile ölüm var ey güzel ölüm! Þimdi ölüme bile ölüm varken nasýl inanmayalým kendi ölümümüze? Ve nasýl hiç hazýrlýk yapmayýp eli bomboþ çýkalým Huzura?

Diyor ya þair “Kefenine bir cep diktir/Öbür tarafta geçer akçe neyse biraz da ondan biriktir.” Ölümün varlýðýna ve kendisine de geleceðine inananlar durmayýn þu cepten bir an evvel diktirin.