Kýyýyý gözden kaybetmeye cesaret edemeyen insan, yeni okyanuslar keþfedemez. Andre Gide.

Yelkenliler, deniz veya göllerde rüzgâr gücü ile hareket eden teknelerdir. Günümüzde daha çok turizm, gezi ve spor amaçlý kullanýlmaktadýr. Yelkenli bir teknede motor sesi yoktur, sadece rüzgârýn ve denizin sesi duyulur; bir de üzerinizde uçan ve devamlý çýðlýk atan martýlarýn sesi. Yelkenlidekilere, deniz ve rüzgârýn sesinin yanýnda, uzaktan kýyý ve gerisindeki manzara eþlik eder. Kýyýdan seyredenler içinse, denizdeki yelkenliler hoþ bir görüntü oluþtururlar. Yelkenler genellikle beyaz renktedirler. Masmavi denizde, bembeyaz yelkenleri rüzgârla dolmuþ, hafif yan yatmýþ, denizi yara yara ilerleyen bir yelkenli ve arkasýnda býraktýðý ince bir dümen suyu çizgisinin seyrine doyum olmaz. Gözünüzü alamazsýnýz, kaybolana dek izlersiniz onu. Yani, hem yelkenlinin içindekiler, hem de seyredenler için yelkenli bir tekne hoþluk hissi yaratýr.

Yelkenlinin yol alabilmesi için iki ana þarta ihtiyacý vardýr. Birincisi; saðlam bir tekne, saðlam yelkenler, ipler, saðlam donaným, ikincisi; rüzgârdýr. Bunlardan biri yetersiz olursa yelkenli yolculuðunu istediði gibi yapamaz. Bizlerin de yaþam denizinde istediðimiz gibi ilerleyebilmemiz için, ilk olarak saðlam bir beden ve zihinsel yapýya ihtiyacýmýz var. Bizim teknemiz ise beden ve zihnimizdir. Her ikisinin de saðlýklý, saðlam, geliþmiþ ve iyi eðitilmiþ yani donanýmlý olmasý lâzýmdýr. Ýkinci olarak, ayný rüzgâr gibi itici bir güce duyulan ihtiyâçtýr. Yaþam yolunda bizi istediðimiz yere götüren itici güç, düþünce sistemimizdir. Rüzgâr olmazsa yelkenli hareketsiz kalýr, akýntýlarla sürüklenir bambaþka diyarlara gider. Bizler de istesek de istemezsek de yaþam denizinde ilerliyoruz, son limana kadar. Önemli olan arzu ettiðimiz yönde ilerleyebilmek. Burada devreye, zihnimiz, düþüncelerimiz giriyor iþte. Zihnimizi gerektiði gibi kullanabilmek, bir beceri gerektiriyor, aynen yelkenli tekneyi kullanabilmek için bir beceriye ihtiyacýmýz olduðu gibi,

Acemi bir yelkenci, ya yelkenleri parçalar ya tekneyi alabora eder (devirir), ya da sürüklenerek bambaþka diyarlara götürür. Usta bir yelkenci olabilmek için, oldukça uzun bir süre eðitilmiþ ve öðretilmiþ olmak gerekir. Bizler de hayat denizinde, teknemizi batýrmadan, çarpmadan, istediðimiz yönde, neþe içerisinde yolumuza devam edebilme becerisini de ancak, akýl sayesinde elde edebiliriz. Ýnsanoðlunu diðer canlýlardan ayýran en önemli özelliði, aklýný kullanabilmesidir: Bu da ancak düþünmek, irdelemek ve araþtýrmakla mümkündür. Tüm bunlar da bilgi girdileri ile yapýlabilir. Günümüzde bilgiye eriþmek oldukça kolaylaþmýþ olmasýna raðmen bilgi kirliliði son derece artmýþtýr ( özellikle internet ortamýnda ). Bu durumda aklýmýza büyük görev düþüyor. Her bilgiyi mutlak doðru kabul etmemek, irdelemek, üzerinde düþünmek, araþtýrmak þart hâline geldi.

Hayat denizinde yelkenlimizle yol alabilmemiz, ancak yelkenlerin rüzgârla dolmasý ile mümkün. Rüzgâr ise becerilerimizdir; bedensel ve zihinsel becerilerimiz. Becerilerimizi de çalýþmakla geliþtirebiliriz: Çalýþmak, çalýþmak yine çalýþmak. Her þey, önce zihnimizde þekillenir, sonra uygulama alanýna geçer. Ýþte bizim itici gücümüz düþüncelerimizdir. Düþüncelerimiz yerinde sayýyorsa eðer, yelkenlimiz denizde sallanýp duracak, yalpalamaktan baþka bir ilerleme gösteremeyecektir. Yelkenlinin arkasýnda dümen suyunun ince çizgisi de olmayacaktýr, yani yaþamýmýzdan geriye bir iz býrakmayacaðýz demektir. Bu tür zihinler tüm yaþamlarý boyunca sallanýp dururlar olduklarý yerde. Bu sallanma onlara hareket ediyormuþ izlenimi verirse de gerçek bu deðildir. Eðer zihnimizi yeni bilgilerle devamlý beslersek, bu bilgiler üzerinde düþünerek, irdeleyerek ve yeni fikirler üretebilirsek, farkýndalýðýmýz artacak, düþünce gücümüz davranýþlarýmýza yansýyacak; iþte o zaman hayat denizinde istediðimiz yönde, hýzda, mutluluk, hoþluk içerisinde ilerleyebileceðiz. Yelkenlinin arkasýnda býraktýðý dümen suyu izi gibi, bizler de arkamýzda güzel izler býrakarak son limana ulaþacaðýz. Týpký Bâki’nin: “ Bâki kalan bu kubbede bir hoþ sâdâ imiþ” deyiþi gibi.

“Kýyýyý gözden kaybetmeye cesaret edemeyen insan, yeni okyanuslar keþfedemez,” der Andre Gide. Tekdüze, monoton bir yaþam; her aný birbirinin ayný geçen günler, aylar, yýllar ve son liman. Tamamen uyuþmuþ bir zihin, robotlaþmýþ bir kiþiye dönüþürüz âdeta. Tekdüze bir hayat tarzýndan çýkmak cesaret gerektirir. Bildiðimiz yolu deðiþtirmek bizi korkutur. Ne ile karþýlaþacaðýmýz sorusu zihnimizi týrmalar durur. Ancak cesur insanlar yeni yollar deneyebilirler.

Denizde bile rüzgâr hýzýný bazen azaltýr, bazen artýrýr, bazen iyice kuvvetlenir, her an bir deðiþim sözkonusudur. Araba motoru bile hep ayný devirde çalýþýrsa, motor yorulur, devri zaman zaman artýrýp azaltmak gerekir. Bizler de hayat denizinde, zaman zaman hýzlanacaðýz, bunalacaðýz, hayal kýrýklýklarýna uðrayacaðýz, mutluluktan uçacaðýz, depresyona gireceðiz istesek de istemezsek de.

” Uçurtmalar rüzgâr gücü ile deðil o güce karþý koyduklarý için yükselirler. “ der W. Churchill. Yelkenliler de, rüzgâr gücüne direndikleri için ileri doðru giderler. Bizler de toplumun dayattýðý, klâsikleþmiþ, böyle gelmiþ böyle gider zihniyetine, gününü gün etmeye, benden sonrasý tufan anlayýþýna, bir ben deðiþirsem ne faydasý olur görüþüne, öðrenmenin, yeniliðin, geliþmenin gereksizliðine direnemezsek asla ileri gidemeyiz. Öðrenmenin, geliþmenin yaþý yoktur deyiþine sarýlmak zorundayýz.
Bazen rüzgâr hýzýný iyice artýrýr, yelkenler zorlanmaya baþlar. Ýþte o zaman yelkenleri indirip, kuytu, rüzgâr almayan emniyetli bir koya sýðýnmamýz gerekebilir. Böyle bir koy bulabilmemiz için, daha önce rotamýz ( yol güzergâhý) hakkýnda bilgi sahibi olmamýz þarttýr. Rotamýz üzerindeki kýyý hakkýnda araþtýrma yapmamýz ve çok iyi harita okumamýz gereklidir. Hayatýmýzda da, böyle fýrtýnalý zamanlar için sýðýnýlacak güvenli limanlara ihtiyaç vardýr. Bu tür sýðýnýlabilecek güvenli limanlara sahip olmak, bize daha rahat, daha cesur, daha bilinçli ve güven içinde hareket etmemize olanak saðlar. Bu nedenle hayat yolunda fýrtýnalara yakalanmadan önce, sýðýnacaðýmýz koylarý, limanlarý belirlememizde sonsuz yarar olduðu kesindir. Bu sýðýnaklarýmýz hem maddi, hemde manevi açýdan bize destek vermelidir. Bu günler için bir köþede paramýz ve dostlarýmýz bizim sýðýnacaðýmýz limanlardýr. Maddi açýdan zorlandýðýmýz zamanlarda, dostlarýmýzýn ortadan kaybolduðunu, ya hiç kalmadýðýný, ya da bir iki kiþi ile sýnýrlý kaldýðýný hepimiz biliyoruz zaten. Gerçek bir dosta sahipseniz eðer, dünyanýn en þanslý insanlarýndan birisiniz demektir. Paranýz varsa, dostlarýmýz da yanýmýzdadýr, bu nedenle birinci planda maddi açýdan güçlü limanlarýmýz (birikimimiz) olmalý demek zorundayým. Dostlarýmýz da olsun, ama bu limanda güvenli olabileceðiniz þüphelidir. Tercih sizin, ya son derece güvenli liman, ya da þüpheli, tehlikeli bir liman.