Yokuþtu bu þehrin yüreði,karþýda donuk ýþýklar,O ýþýklarda binlerce hayat yaþardý.Her biri kendinden haberli,her biri kendinden habersiz,akýp giden hayatlar.Çok düþündüm. Otururduk sizinle, Tren istasyonundaki belediyenin armaðan ettiði tahta banklara.Geçerdik karþýsýna þu soluk,donuk ýþýklý evlerin karþýsýna.Orada ne çok hayat vardý.Ne de çok kurtarýlmayý bekleyen insan.Gençtik.Deli doluyduk.Kanýmýz deli,deli akardý.Sevmenin ve sevilmenin anlamýný da henüz bilmiyorduk.
O vakit tanýdým ben seni. Ýçime o zaman düþtün.Ve o günden beri senden kurtulamadým.Ne zaman,nereye baksam karþýma çýkýyordun.Yüreðimin belasý gibi bir þeydin.Laf dinlemez,sözden anlamazdýn.Hiç bir þeyi umursamazdým senin kadar.
Varsa yoksa,kurtarýlacak hayatlar,varsa yoksa,sevgi adýna,aþk adýna sevilecek kadýnlar vardý benim için.
Ýçimizden biri atýldý.Cebimde 20 liralýk para vardý dedi.
Annemin caný çok tatlý çekti.
Kýyamadým,gittim pastaneye.
Pastane ne kalabalýk.Herkes birbirinden leziz görünen kurabiyeler,sütlaçlar,envai çeþit pastalardan kapýþ,kapýþ ediyor.
Ama annemin caný baklava çekmiþti hiç biriyle ilgilenmedim sýramý bekledim dedi.
Sonra ne olmuþtu kemal?
Sýram geldi.Kaç para bu baklavanýn kilosu dedim.
Satýcý kadýn sýraladý.Bol cevizli,tereyaðlý,Gerçek þekerli,Bizde Glikoz olmaz! olamaz beyim dedi.
Bir baklava için bu kadar abartýlý benzetme yapmasýna þaþýrdým.Ama satýcýydý nihayetinde.O albenili görseli besleyen bir kaç abartýlý söz normal sayýlabilirdi.
Kilosu ne kadar?
25 lira beyim.
Cebimde 20 lira para vardý. Utandým bir an.Almaktan vazgeçmeyi düþündüm.Yanýmda bir sürü insan vardý. Mecburen 20 liralýk koyun dedim,parlak kutunuzun içine.
Dýþarýya çýktým.Ve cebimde hiç param kalmamýþtý.
Peki ya yarýn ne yapacaktým.Nasýl gidecektim iþe? Hadi yarýný çýkarsam,sonraki gün.
Benimde cebimde yaklaþýk 30 lira kadar vardý.
Üzülme sen kemal dedim.
Üzülme. Yarýn maaþ alacaðým,þimdilik bu 30 lirayý al.Yarýn biraz daha veririm.Hem biz kardeþ deðil miyiz?
Evet kardeþtik.Ama Kemal'in utanmasýna içlenmiþtim bir kez,
Ben her þeye içlenirim.Canýmý çok þey yakar benim.Bilirim hayat bizim gibi insanlar için sýrt sýrta verme ile geçecek.Öfke duyduðumuz anlarda bile yatýþtýrýrken birbirimizi.
Böyle geçeceðini bilirdik biz.
Sonra yine konuþmadan,evleri ýþýklarý seyretmeye baþladýk.
Fýrat'ýn annesi evden börek getirmiþ.Kahveden çay söyledik.Ýçtik sýcak,sýcak.Bir çýrpýda böreði yedik bitirdik.
Fýrat bizden daha idealist bir çocuktu.
Ben bir partiye üye olacaðým dedi.
Hepimiz hayretler içinde yüzüne baktýk.
Ne partisi Fýrat dedi Üzeyir.
Parti iþte,gençlik komisyonunda çalýþacaðým.
Siz her gün bu evlere bakýyorsunuz.Elinize ne geçiyor söylesenize?
Hiç bir þey geçmiyor.Biz sadece bakýyoruz.Ve hiç bir þey yapmýyoruz.
Aradan zaman geçti.Biz o evleri donuk ýþýklarý unuttuk.Her birimiz bir kadýna aþýk olduk
Ve o donuk evlerin içinde biz de yaþar olduk.
Kim bilir? birileri de bizi seyrediyor mudur acaba?