Bu hayat dediðimiz yolculuk da, kimle karþýlaþacaðýmýzý bilmediðimiz gibi, kime ne kadar deðer vereceðimizi de bilmiyoruz. Hayatýmýzdan kaybolan insanlar, hep bize bir þeyler öðreterek giderler ve biz bazen yanlýþ zamanda yanlýþ dersler alýrýz. Almak için geç kaldýðýmýz derslerin telafisi olmayacaðý gibi, ileride bizi bekleyen ne bir sýnav sýnav da yok. Bilmek, öðrenmek her ne kadar güzel olsa da, yarýn için hiç umut olmadýðýný bilmek, günlük gülüþlerin dýþýnda, uzun süre gülüþlere baðlý kalamayacaðýný bilmek en çok acýtýyor insanýn canýný. Bazen bilsen de beklersin, neyi beklediðini bile bilmeden. Ama artýk beklememek gerektiðini de biliyorum. Hiçbir beklentisi olmayan insanýn, her zaman umudu vardýr ve her þeyden umut doðar. Geliþigüzel olan hep en güzeldir ve bence hayat da böyle yaþanmalýdýr.