Þehrin gariban kuytuluklarýnda dolanýrken yapayalnýz bir kardan adama rastladým. Boynunda ýslak bir atký, baþýnda palaçor bir þapkayla kaldýrýma oturmuþ gözyaþý döküyordu. Hayat meþgalesine boyun eðen kýlýbýk insan ýrký, her zamanki gibi kendi iþiyle meþguldü. Kimsenin bu kar yumaðýyla ilgilendiði yoktu. Hýzlýca yolun karþýsýna atladým ve elimi cebime daldýrýp buruþuk sigara paketini kavradým. Ýçinden bir tek çýkartýp kardan mahlûða seslendim:
"Hayrola kardeþ, ne derdin var senin ya?
Ardýndan usulca yanýna çöktüm ve bir tek sigara yakýp aðzýna sapladým. Sözüm zavallýnýn suikastçý hýçkýrýklarýný tetiklemiþti, içli bir aðlama nöbetine tutuldu ve saniyeler sonra aðzýndaki sigaradan derin bir fýrt çekti. Böylelikle söbü kafasý griye yakýn bir renge büründü.
Sonra aðaç dalýndan bozma koluyla az ileride duran bakkalý iþaret etti ve konuþmaya baþladý:
"Sorma be kardeþ," dedi. "Þu bakkala bir hatun girdi ki Afet-i Derya'dýr ona tutuldum. Gel gör ki benim þu ecüþ bücüþ þeklime bakarsan anlarsýn derdimi" diyerek kafasýný eðdi.
O sýra da zavallýnýn havuçtan burnunun üzerine mýhlanmýþ kömür tanesinden gözlerine baktým, gerçekten pek tipsizdi. Ýçim burkuldu doðrusu. Ortamdaki kasveti daðýtmak adýna kaldýrýmýn köþesinden bir avuç kar aldým ve zavallýnýn bacak arasýna sapladým:
“Ulan,” dedim, “ Dert ettiðin þeye bak. Ýstediðin þekil olsun be, çaresi var kardeþim”
Kardan adam saplamanýn þiddetiyle önce irkildi sonra gördüðü çýkýntýlý manzaradan hoþnutsuz söylenmeye baþladý:
“ Yahu ayýp be aðbi yaptýðýn. Biz ne diyoruz sen ne anlýyorsun.”
Çomaktan bozma eliyle önündeki çýkýntýyý zor zahmet daðýttý. Usulca kafasýný okþadým ve elimi omzuna attým:
“ Bozulma oðlum hemen, þaka yaptýk lan. Ben seni öyle bir þekle sokacaðým ki þimdi, o kýz varya o kýz gelip yalvaracak sana, kardan oðlaným beni býrakma diye. Bekle sen.”
Kardan adamýn tedirgin bakýþlarý arasýnda etrafý eþeleyip kendime tahtadan birkaç heykel aparatý buldum. Sonra civardaki karlarý güzelce soðuk mahluðun yanýna yýðdým. Heyecanlanmýþtým, hevesle ellerimi bir birine sürtüþtürdüm ve yerde oturan ucubeye:
“Kalk bakayým ayaða.” Diye seslendim.
Aðýr aðýr doðruldu yavrucaðýz ve karþýma dikildi. Elimdeki tahta parçasýyla yamuk kafasýný düzelttim ve geriye taranmýþ muhteþem kardan saçlar yaptým ona. Sonra biraz yüzüne þekil verdim ve üzerimdeki deri montu çýkarýp üzerine giydirdim. Aðaç dalýndan kolunu söküp yerine kardan güzel kollar iliþtirdim. Dakikalar sonra iþim bitti ve birkaç adým geri çekilip þaheserime baktým:
“Of of of, ulan var ya þu halinle Miss Alaska’ya katýl birinci olmazsan býrakýyorum bu mesleði.” Dedim.
Kardan adam þöyle bir üstüne baþýna bakmak istedi ancak civarda ayna yoktu. Kar yumaðý, ortalýkta turlayýp ayna aramaya baþlayýnca elimle yolun karþýsýndaki maðazayý iþaret ettim ve:
“ Git þu vitrinin camýndan bak gel kendine,” dedim “ Dikkat et ama arabalara ezilip de mundar olma baþýma.”
Zavallýcak gitti dakikalarca kendine baktý ve gülümseyen kömürden aðzýyla yanýma döndü. Karla yaptýðým yeni eliyle omzuma dokundu:
“Sað olasýn aðbi.” Dedi. “Seni karþýma Allah çýkardý.” Sonra gülen yüzü birden ifadesizleþti ve kömür karasý gözleri arkamda bir yere çivilendi.
Kafamý biçare bakkala doðru çevirdiðim an ne göreyim; siyahlar içindeki karamel teniyle ve sarýnýn her tonunda parlayan saçlarýyla yegâne sevdiðim kadýn, aþkým süzüle-süzüle bakkaldan çýkýyor. O esnada namussuz kardan adam,
“Ýþte aðbi,” dedi “ Ben bu Serengeti kýsraðýna vuruldum”
Duyduklarým vücudumdaki tüm kan hücrelerini beynime sýçratmýþtý. Gözlerimi, kafasý griye çalan kardan adama diktim ve:
"Ulan benim kýza mý asýlýyorsun sen?" Diyerek az önce giydirdiðim deri monttan kavrayarak yukarý kaldýrdým.
Çapkýn kar küresi, parmak uçlarýna kadar yükselmiþ ve endiþeye kapýlmýþtý öyle ki göz diye suratýnda duran kömürlerden biri yere düþtü. Korkuyla kem küm edecekti ki bir yumrukta kafasýný gövdesinden uçurdum. Tuz buz olan kafasýnýn kardan polenleri uçuþurken hýzýmý alamadým ve sýký bir yumrukla da karnýný deldim. Kavga kaçýnýlmaz olunca o da bana bir yumruk savurdu. Kafamda patlayan kardan eli param parça oldu; ancak nankör þaheserimin eli aðýrdý. Attýðý yumruk beni yýkmaya yetmiþti.
Böylelikle kafasý ve tek kolu eksik zamparayla kýyasýya mücadelemiz yerde devam etmeye baþladý. O esnada Sibel’in kadifeden yumuþak elleri beni kolumdan kavradý:
" Tarýk ne yapýyorsun, aklýný mý kaçýrdýn sen?
Yerde yýðýlý kar kütlesine birkaç tekme daha savurdum ve olduðum yerden kalktým. Üstümü baþýmý düzeltip ceketimi sýrtýma giydim. Sýzlayan yanaðýmý elimle ovuþtururken:
" Boþ ver Sibel," dedim "Beni s*ktiret. Siyahlar sana çok yakýþmýþ.”
Sonra hýzlýca oradan çekip gittim ve soðuðun karla örülü koynuna karýþtým.